చిన్న చిన్న సంగతులు - శ్రీనివాస్ గౌడ్

 "ఎంత సమ్మోహనంగా

అన్నావు ఆ మాట

...

ఆ మాట అంటున్నప్పుడు

నీ మొకం చూడాలని

మహ కోరికగా ఉండింది

ఇష్టం తొణికిసలాడే

ఆ కళ్ళవెన్నెల్లో తడవాలని

ప్రాణం కొట్టుకలాడింది"

కొన్ని కవితలు ఒక్క పదంతోనే పాఠకులను లోబరుచుకుంటాయి. ఇలాంటి కొన్ని కవితలు మాత్రం అవి అల్లుకునే తీరుతో పాఠకులను ఒక నూత్న ఆవరణలోనికి తీసుకునిపోతాయి. "కాంక్షాజలం" జల్లుజల్లుగా కురిసినట్టుగా ఉన్న ఈ కవిత, శ్రీనివాస్ గౌడ్ గారి చిన్న చిన్న సంగతులు కవితా సంపుటిలోనిది.

ఇంతకీ, ఆమె ఏమంది?

అది చెప్పడు కవి. అదే కాదు, ఇదొక ఫోన్ సంభాషణ నేపథ్యంలోని కవిత అని కూడా చెప్పడు. ఆమె ప్రియమైన మాటేదో ఇష్టాన్నంతా మూటగట్టి చెప్పింది. బహుశా అది ఎదురూగ్గా చెప్పేందుకు ధైర్యం చాలని మాట. లేదూ చెప్పబోయినా సిగ్గులు పరిచే మాట. అదేమైనా కానీ, ఈ కవిత పూర్తి పాఠం చదివితే ఆమె సొలపు చూపులేవో కళ్ళకు కడతాయి. హృదయంగమమైన మాట ఎన్నిసార్లు విన్నా తమితీరదనుకునే ఆతని ఆకాంక్షా అర్థమవుతుంది. నిజానికామె అన్న ఆ మాటేమిటో పాఠకులకు తెలియనివ్వకపోవడంలోనే అవధుల్లేని అందముంది. ఊహాసీమల హద్దులు చెరిపే రాసిక్యత ఉంది. అదే ఉదాహృతమైన ఈ కవితకు ప్రాణంగా నిలబడగల లక్షణమైంది.

*

"అడివంచున విశ్రాంతిగా పడుకుని ఉండే సాధు నిశ్శబ్దాన్ని" కవిత్వంలోకి తీసుకురాగల కవులు అరుదు. ఆ నిశ్శబ్ద సౌందర్య రహస్యాన్ని కొంత కొంతగా చాలా కవితల్లో చొప్పించారు శ్రీనివాస్. నూరు కవితలున్న ఈ సంపుటిని చదువుతున్నంతసేపూ ఒక స్పష్టాస్పష్ట భావమేదో నా లోపల సుళ్ళు తిరుగుతూనే ఉంది. చివరి కవితల్లో ఒక చోట,

A human made out of

Thousands of humanbeings అన్న మాటలు చదివాక, ఆ భావానికో రూపం దొరికింది. Ubuntu. ఇది, I am because we are అని గుర్తుంచుకోమనే ఒక ఆఫ్రికన్ నినాదం, ఆదర్శం, సందేశం. ఆ తత్వం అర్థమైన మనిషి, పోటీ తత్వాన్ని ఆవలికి నెట్టి, సాటి మనిషికొక ఆసరా అవుతాడు. తోటి మనిషి నుండి ఏ రకమైన ఆపదని ఊహించుకోనక్కర్లేని భరోసాతో వాళ్ళ విజయాలకు పొంగిపోతాడు. తన చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళలో ఏ ఒక్కరు దుఃఖితులై ఉన్నా, తాను సంతోషంగా మనలేనన్న ఎఱుకతో ఉంటాడు. ఒడ్డున నిలబడి రాయి విసిరినప్పుడు కొలనంతా అలలు పరుచుకుంటున్నట్టు, మన ప్రతి పనీ ఎవరినో ఎక్కడో తాకనుందన్న స్పృహ నరాల్లో నిండుకున్న మనిషి ప్రవర్తించే తీరు ఊహించలేనిదేం కాదు కదా! అది ఒక సామూహిక సంస్కారమైనప్పుడు, శ్రీనివాస్ రాసినట్టు, మనిషిగా నేనూ కొన్ని వేల మంది మిశ్రమం అన్న స్పృహ కలుగుతుంది. జీవితం పట్ల కృతజ్ఞత మొదలవుతుంది. చేసే పనులు ఏవైనా వాటి తక్షణ ఫలితాల మీద వ్యామోహం వదిలిపోతుంది. తడి విత్తనం పాతేసి వెళ్ళిపోవాలనీ, ఆకుల నీడలో ఎవరు విశ్రమించనున్నారో అనవసరమనీ చదివినప్పుడు- పేరుదేముంది కానీ - ఈ కవి తత్వం ఇలాంటిదేనని బోధపడుతుంది. ఒక పదంలోనో పాదంలోనో కాదు, ఒక స్ఫూర్తిగా పుస్తకమంతా ఆవరించుకున్న భావమిది. మనుషుల్ని, ప్రకృతిని చూసిన పద్ధతిలోనూ, తలుచుకున్న పద్ధతిలోనూ, ఎందరో కవులని ఇష్టంగా acknowledge చేసిన పద్ధతిలోను ప్రేమ, గ్రాటిట్యూడ్‌లతో పాటుగా, మనిషంటే ఎందరెదరి ప్రభావాలనో ప్రోది చేసుకుని తనదైన వ్యక్తిత్వంతో పునరుజ్జీవమవడమేనన్న స్పృహ బలంగా కనపడటం వల్లేనేమో బహుశా, ఈ సంపుటి చదువుతుంటే నాకు UbunTu గుర్తొచ్చింది.

**

శ్రీనివాస్ గారూ, మిమ్మల్ని తల్చుకుంటే మీ కన్నా ముందు మీ కవిత్వం గుర్తు రావాలని ఆశపడ్డారు. నాకేమో "కవిత్వం రాయడం తేలిక కాదు, సరదా కాదు", అంటూ

"రాసిందాకా తుఫాను హోరులో వణుకుతున్న ఇసుక గూడు" లా ఉండే ఒక రూపం గుర్తొస్తుంది. అది మీరా, మీ కవిత్వమా!