మొన్నెప్పుడో అమ్మ దగ్గరికి వెళ్ళినప్పుడు, పుస్తకాలు సర్దుతోంటే పాలపిట్ట పాత సంచిక కనపడింది. తగుళ్ళ గోపాల్ పేరుండేసరికి చేత్తో పుస్తకంతో కూర్చుండిపోయాను. చదవగానే కళ్ళల్లో ఊరిన చెమ్మ, ఈ కవితను గుర్తుండిపోయేలా చేసింది. ఇంత చిన్న కవితలో ఎంత జీవితం పరిచాడో గమనింపులోకి వస్తే ఆశ్చర్యంగా అనిపించింది. జాషువా అన్నట్టు, "దాటిపోయిన యుగముల నాటి చరిత మరల పుట్టించగల సమర్థుడు" కవియే కదా అనీ అనిపించింది. ఈ కవితలోని బలం, బహుశా ఆ కాలాలను దాటి వచ్చిన నిబ్బరంలో నుండి, ఈ కాలానికి జీవితం మెరుగైన తృప్తిలో నుండి మాట్లాడడంలో ఉండి ఉండవచ్చు. పుట్టినరోజులు అందరికీ నమోదయ్యే ఉంటాయి కానీ, నిజంగా పుట్టిన క్షణాలు అనుభవంలోకి వచ్చే వాళ్ళు అరుదు. వాళ్ళు అదృష్టవంతులు. గోపాల్ ఇక్కడ కూడా ఒక అడుగు ముందే ఉన్నాడు - అతడు తన గురువు మాట ప్రమాణమనుకునే శిష్యుడు! ఆయన మాట ఇచ్చిన ఊతంతో చెప్తున్నాడు "అక్షరాన్ని ఆవు దూడలా నా వాకిట్లో కట్టేసుకున్నప్పుడు" నిజంగా పుట్టానని. వాకిట్లో కట్టేసుకునే మరే ఇతర పెంపుడు జంతువో ఎందుకు కాదు? ఎందుకంటే, అతను ఆహ్లాదం కోసం మాత్రమే మచ్చిక చేసుకోలేదు. ఆడుకుని ఆ అచ్చుల్ని వదిలేయలేదు. వాటితో తన ఆకళ్ళు తీర్చుకున్నాడు. "జ్ఞానలక్ష్మీ జాగ్రత్పరిణామమిమ్ము దయతో" అని వేడుకుంటాడు కవి కాళహస్తీశ్వర శతకంలో. అట్లాంటి సంపద ఏదో తన సొత్తు చేసుకున్నాడు.
రాగసాధిక
ఓ మూడు నాలుగేళ్ళ క్రితం బోస్టన్ లో ఉన్న రోజుల్లో అనిల్ అక్కడొక విపస్సన కేంద్రం ఉందని చూసుకుని, ఓ రెండు రోజులు వెళ్ళొస్తాను అంటే, చిన్నపిల్...
No comments:
Post a Comment