నారింజ రంగులు మీద వాలే సంజ వేళల్లోనో
ఏటవాలు కొండల మధ్య జలపాతపు తుంపర్లు పడే తావుల్లోనో
నీటి అద్దం మెరిసే ఏ నిశ్శబ్ద సాగరతీరాల్లోనో నిర్మల ఉదయాల్లోనో
నీలాకాశం వైపు చూపు సారిస్తే కంటికేదీ అడ్డుపడని విశాలమైదానాల్లోనో
కవీ... నిన్ను కలుస్తాననుకున్నాను.
మిగతాలోకం మీద చేతి రుమాలు వేసి
సీతాకోకను చేసి ఎటో విసిరేయగల ఓ మాయాజాలికుణ్ణి
గంటల్ని నిమిషాలుగా మార్చగల ఓ మంత్రదండాన్ని
నిన్నెంతో ప్రేమిస్తానని చెప్పడానికి నాలుగు పూవుల్ని
నా వెంటపెట్టుకుని నిన్ను కలవాలనుకున్నాను.
నా నిర్వ్యాపక సమయాలని నీ అక్షరమొక సూది మొనై పొడుస్తుందనీ
నీ స్వరం - దిగులు గూడు నుండి నస పిట్టలని చెదరగొట్టి ఊరడిస్తుందనీ
నా ఎలప్రాయాన్ని నీ కవిత్వమే నిర్వికల్ప సంగీతమై ఆవరించుకున్నదనీ
మలినపడని ఉద్వేగమేదో నీ పేరు వినపడితే చాలు- నాలో చివాలున లేస్తుందనీ
నీకు చెప్పాలనుకున్నాను.
కవీ..!!
చివరికి నిన్ను శబ్దాల మధ్యా సమూహాల మధ్యా కలుసుకున్నాను.
అక్షరం వినా వేరేదీ లేని ఉత్తచేతులతో కలుసుకున్నాను.
మనిద్దరి మధ్య అదృశ్య కాంతిలా నిలబడ్డ మౌనంతో...
ఈ సాఫల్యక్షణాలను దోసిట్లో పోసిన జీవితానికి వినమ్రంగా ప్రణమిల్లాను.
No comments:
Post a Comment