అల

 

    అలల పొత్తిళ్ళలో

    అల్లరై నీ నవ్వు

అలల రెక్కల మీద

వెన్నెలై నీ చూపు

అలల ఒత్తిళ్ళలో

నలిగి నీ కేరింత

అలల ముద్దుల తడిసి

తీరాన్ని చేరాక.....

All reactions:

103Vadrevu Ch Veerabhadrudu, Nauduri Murty and 101 others

అమాత్ర

 నది మీది పొగమంచుని 

అంచులు పట్టి లేపినట్టు ఉంటుంది

అచ్చంగిల్లాలు ఆట రాకుండా

గాల్లోకి ఎగరేసినట్టు ఉంటుంది.  

ఏడేళ్ళ నా పిల్లాడి గదిలో

దుప్పటి మార్చబోయిన ప్రతిసారీ

చీకటి వేళకి చెరువు నీళ్ళ మీద

వెన్నెల ముద్దలా తేలే చందమామ గుర్తొస్తుంది 

దిండు గలీబుని రంగురాళ్ళ రహస్యస్థావరం చేసి

అమ్మ నుండి దాచబోయిన దొంగ ఆచూకీ దొరికిపోతుంది.

ఒలికిన పాలనవ్వుల తీపి డాగులతో

చిటిపొటి  చేతులు దిద్దిన మార్మిక గుర్తులతో

ఎన్ని ఉతుకులకీ వదలని పసితనపు మరకలతో,

అల్లరితో, నలిగిపోయిన అలాద్దీన్ తివాచీ లాంటి

ఈ దుప్పటిని మార్చడమంటే

వాన చినుకులు ముద్దాడుతున్న సముద్రాన్ని 

చుట్ట చుట్టాలనుకోవడం

సీతాకోకలు నిద్రించే పూలమొక్కలనూపి

తోటను శుభ్రం చేయాలనుకోవడం

నిదురలోకి జారుకున్న పసివాడి చేతిలోంచీ

బొమ్మను తీసి పక్కన పెట్టడం!

ఎన్ని నవ్వులు, ఎన్ని సందళ్ళు

ఎన్ని కథలు రాశులు రాశులుగా

నా దోసిట్లో పడతాయీ దుప్పటి దులిపితే!

ఈ కత్తిరించిన కాగితాలు, రంగులారని పూలరెక్కలూ

గాల్లోకి లేస్తుంటే, ఎంత నక్షత్రధూళి!

గదిలో ఎన్ని మిణుగురుల కాంతి!

రేపో మాపో కాలం నిర్దాక్షిణ్యంగా ఊడ్చుకుపోయే

నా పసివాడి బాల్యాన్ని జాగ్రత్తగా పక్కకు సర్ది

జాలరివాడు వలను సిద్ధం చేసుకునట్టు

పూటా ఓ లేత రంగుల దుప్పటి పరుస్తాను.

ఒంగుళ్ళూ దూకుళ్ళలో అలసిన నా కుందేలు పిల్ల

కలలను కావలించుకు బజ్జుంటే చూడాలనుకుంటాను

గడియారపు ముల్లులాగా మంచం మొత్తం తిరిగి

ఏ మధ్యరాత్రిలోనో తన సన్నటి చేతులతో 

వాడు నా మెడను చుట్టుకుంటాడా- 

ఇక నేను పన్నిన వలలో 

నేనే చిక్కుకున్నందుకు నవ్వుకుని

నా దుప్పట్లోకి వాణ్ణి వెచ్చగా పొదువుకుంటాను.

ఇంటి వైపు

 ఎయిర్ పోర్ట్ బస్. ఎదురూబొదురూ సీట్లు.

అమ్మా నాన్నా ఒకవైపు. అమ్మ నిద్రలో. నాన్న కాల్ లో.

పది పదకొండేళ్ల పిల్లాడు, నావైపు. నా పక్కన.

వేళ మించిదేమో, మగత నిద్రలో. సోలిపోతో...

"..సీదా బైఠో...సీదా బైఠో.." ఉండీఉండీ పిల్లాడి పాదాలు తడుతూ అమ్మానాన్నలు గుర్తు చేస్తూనే ఉన్నారు.

బస్ మలుపు తిరుగుతుంటే మొత్తంగా తల వాల్చేసాడు. జారిపోతాడని చెంపల మీద చెయ్యి పెట్టి ఆపాను. నిద్రలోంచీ లేచి చూసుకుని ఈసారి నిశ్చింతగా వాలిపోయాడు.

అమ్మా నాన్నలు పిల్లాడి పాదాలు తట్టడం ఆపేశారు. బస్ తలుపులు తెరుచుకుంటూ మూసుకుంటూ ఉన్నాయి. స్ట్రీట్ లైట్ల వెలుతురో హోర్డింగ్ ల వెలుతురో ఉండీ ఉండీ కళ్ళ మీద పడుతోంది.

నా పిల్లాడూ నిద్రపోయే ఉంటాడు. ఇల్లు చేరడానికి ఇంకో అరగంట.

పున్నమి నిండుతనం తగ్గని చందమామ వెంబడిస్తూ వస్తున్నాడు. భుజం మీద పసి వాడి తల, నిద్ర బరువుతో, భారంగా, అలాగే.

All reactions:

97Vadrevu Ch Veerabhadrudu, Nanda Kishore and 95 others

కొసరు

 

-----

గాఢనీలిమలోకి తిరిగే ముందు

ఆకాశం పరిచే పసిడి వెలుగు

ఆదరాబాదరా ఉదయాలకు వీడ్కోలుగా

బస్ ఎక్కే పసివాడి తేనెపెదాల ముద్దు 

రెండు ఆఫీస్ కాల్‌ల మధ్య

వెచ్చగా చేతుల్లో ఒదిగే కాఫీ 

రెప్ప పడని పనిలో

కళ్ళపై చల్లగా తగిలే వేళ్ళూ

ఉరుకులుగా సాగే జీవితంలో నుండి

ఇష్టంగా కొసరుకునే క్షణాలకెంత అందం...

ఎన్నో చప్పుళ్ళ మధ్య

అనూహ్యంగా కొంత మౌనం 

ఎంతో మౌనంలో నుండీ

దయగా ఓ పిలుపూ

మూయబోయిన కిటికిలో నుండి

మెల్లగా జారే వెన్నెల 

నిదురపాకే కన్నులపైన 

కలగా పరుచుకునే కవిత్వం

ఉరుకులుగా సాగే జీవితంలో నుండి

కొసరుగా వచ్చిపడే క్షణాలకెంత అందం...

గుప్పెడు మల్లెలతో పాటు

రెండు మరువపు రెబ్బలు

వేల ఆలోచనల నడుమ

హాయిగా తడిమే ఓ ఊహ 

మరువని జ్ఞాపకాల తీవెల్లో

గుచ్చుకునే ఓ పాట

ఈ రోజుకీ రేపటికీ మధ్య

వెచ్చగా ఓ తోడు.

అయాచితమైతే బానే ఉంటుంది కానీ

అడిగితే కూడా దోషం లేదు

వ్యాపారానికి వెనుకాడని ఈ లోకంలో

జీవితాన్ని పుణికి కొసరడగడం తప్పేమీ కాదు.

❤

Mother'sDay'23

మహామహా హడావుడిగా సాగిపోయే జీవితంలో నన్నిలా పట్టి కూర్చోబెట్టి మాట వినేలా చేసేది వీడొక్కడే! మంతనాలు, బుజ్జగింపులు, కథలు ఏమీ చెయ్యలేని పనిని చాలాసార్లు నా మోకాలిదండ చేసేస్తుంది. ఏమైంది నాన్నా... అని గడ్డం లేపి అడిగితే, వాడేమీ చెప్పని క్షణాల్లో కూడా, ఏమైందో చూచాయగా తెలుసుకునే శక్తి ఎలా అబ్బిందో, నాకూ ఆశ్చర్యమే. స్నానం చేయించేటప్పుడు బయటపడ్డ భుజాల మీది దెబ్బలో, పక్కింటావిడ నిన్న ఆటల్లో వీళ్ళంతా ఏం చేశారో తెలుసా మానసా అని వివరంగా చెప్పినప్పుడో, అంతెత్తున అరుపులతో పిల్లలంతా కోలాహలంగా ఇంటిలోకొచ్చి నెమలి కంఠం రంగున్న పక్షి డాబా మీద నుండి పోవట్లేదని నన్ను చుట్టుముట్టి అబ్బురంగా చెప్పినప్పుడో, పిల్ల జనాభా అంతా కలిసి ఒకే పాట ముక్త కంఠంతో పాడినప్పుడో - నాకు తెలీకుండా ఇంత పాట ఎప్పుడు నేర్చుకున్నాడు, ఎక్కడ తిరిగొచ్చాడు, ఇన్ని అల్లర్లు నా కంట పడకుండా ఎలా చేస్తున్నాడు, ఇన్ని దెబ్బలు నాకైనా చెప్పకుండా ఎలా ఓర్చుకున్నాడని దిగులుగా, ఆశ్చర్యంగా వాణ్ణి చూసుకుంటాను. పరదాలను ఎగరకొడుతూ చలిగాలి మా గదిలోకి పాకే రాత్రుల్లో నాకు దగ్గరగా జరిగి, నా పొట్టని కరుచుకుని పడుకుని వాడు కబుర్లు చెబుతున్నప్పుడు, ఆ చీకట్లో వాడి వెన్ను నిమురుతూ, ' చిన్న కన్నా! డాబా మీదకి ఒక్కడివే పోకూడదు, చివర్లలో అసలే ఉండకూడదు ' అనో, ' ఎన్ని ఆటలు ఆడుకున్నా, దెబ్బలు తగలకుండా జాగ్రత్తగా ఉండాలి నాన్నా ' అనో, ' ఎవ్వరింట్లోనూ టివి చూడొద్దు..' అనో చెప్తుంటే... మెల్లగా గొణిగినట్టుగా అడుగుతాడు, ' నీకన్నీ ఎలా తెలిసిపోతాయమ్మా...' అని. పసితనం ఇంకా వదలని వాడి మెత్తటి బక్క ప్రాణాన్ని ఇంకా దగ్గరకు లాక్కుంటూ అనుకుంటాను...చిన్నప్పుడు అమ్మ గురించి నేను కూడా అచ్చు ఇలాగే అనుకునేదాన్నని.

ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్

 ఏళ్ళు గడిచే కొద్దీ అన్నీ మారిపోయినట్టు ఉంటాయ్ కానీ మారిన వాటిల్లో కూడా పాత పేటర్న్స్ కనపడినప్పుడు ఒక చిత్రమైన ఫీలింగ్. వేసవి సెలవల్లోనూ, బడులయ్యాక సాయంకాలాల్లోనూ, పిల్లలని చూస్తే అలాంటివే ఏవో గుర్తొస్తూ ఉంటాయ్. ఆటల వేళ అయితే ఎంతటి మండుటెండలైనా పట్టని అదే పిచ్చితనం. అకాలపు వానల్లో ఆటలొద్దు పడతార్రా అని అరిచి గీపెట్టినా వినకుండా వాన నీళ్ళు నిలిచిన కారిడార్ లో పరుగులుగా ఆడటంలో అదే మొండితనం. ఊరెళ్ళి వస్తూనే చెప్పులైనా విప్పకుండా పక్క ఫ్లాట్ స్నేహితులను కలుసుకోవాలని అదే పాత ఆరాటం. కొత్తగా కొనుక్కున్న ఆట వస్తువులో కొత్తగా నేర్చుకున్న విద్యలో, ఎవరైనా వీడికి ఇచ్చిన బహుమతులో మిత్రులతో చకచకా పంచుకోవాలన్న ఉత్సాహంలో, అదే అనాది స్నేహపరిమళం. కంది తోటల్లో కిష్ట నీళ్ళలో మమ్మల్ని తిప్పి ఆడించలేకపోయినందుకు మా నాన్నగారు అప్పుడప్పుడూ దిగులుపడేవారు. మాకు పట్టేది కాదు. ఇప్పుడు వీడూ ఆరుబయట ఇంకాస్త స్వేచ్ఛగా ఆడుకుంటే బాగుండనీ, ప్లే ఏరియా అని గిరి గీయని లోకంలో వాడికి వాడుగా హాయిగా మసలుకుంటే బాగుండనీ అనిపిస్తుంది. చెబితే, వాడూ పెద్ద పట్టించుకున్నట్టు ఉండడు. వాళ్ళ సంతోషాలు ఎక్కడ దాచిపెట్టుకుంటారో, వాళ్ళే తెచ్చి చూపించేదాకా మనం కనిపెట్టలేం. బహుశా ఈ పిల్లల ప్రపంచమొకటి ఎప్పుడూ ఇలాగే సమాంతరంగా నడుస్తూ ఉందేమో. మళ్ళీ నా గమనింపులోకి వచ్చింది మాత్రం పిల్లాడు గడప దాటాకే.

సరిగ్గా ప్రహ్లాద్‌కు ఆరు నెలల వయసున్నప్పుడు ఈ అపార్ట్‌మెంట్‌కు వచ్చాం. మొదట్లో గుమ్మం దాటినా నేనూ వెనుకవెనుక వెళ్ళిపోయేదాన్ని. ఆటలకు కిందకెళ్ళినా మావయ్యగారిని తోడు పంపాకే నేను లోపలికెళ్ళేదాన్ని. అలా అలా ఏడేళ్ళయ్యాయా, ఇక ఇప్పుడు అడుగు బయటపెడితే వీళ్ళంతా మనవాళ్ళే లెమ్మన్న ఫీలింగ్ నాకూ, ఈ మొత్తం అపార్ట్‌మెంట్‌ అంతా మాదే అన్న ఫీలింగ్ పిల్లమూకకూ వచ్చేసింది. సెక్యూరిటీ గార్డ్ పనిని కాస్త కాస్తగా తగ్గించేసుకున్నాను. మనం వెంట తిరగని వయసొస్తే, వాళ్ళకు ఊరు చాలనంత స్వేచ్ఛ. ఇప్పుడు బడి నుండి రాగానే బట్టలు మార్చుకుని, ఏమైనా తిని ఆటలకు వెళ్ళిపోతారు. ఐదూ ఐదున్నరకు మళ్ళీ పాలు తాగడానికి రండ్రా అని అమ్మలం కేకలు పెడుతూ ఉంటాం. తాగి మళ్ళీ పరుగు! ఎప్పటికో అలసి సొలసి వాళ్ళింటికి చేరాకా, స్నానం, చదువు, భోజనం, నిద్ర. ఇదొక చక్రం.

చిన్న ప్లే ఏరియా మాది. అక్కడ మరీ పసివాళ్ళు తప్ప ఎవరూ ఆడుకోరు. కాస్త పెద్దపిల్లలంతా, ఆ పూటకి ఎవరి ఫ్లోర్, ఎవరి ఇల్లు సౌకర్యంగా ఉందనిపిస్తే ఆ ఇంట్లోకి దూరిపోతూ ఉంటారు.

సరే, మొన్నొకసారి ఏమయిందీ..మా ఫ్లోర్‌లో మా ఇంటి పక్కన ఉన్న ప్లేస్‌లో క్రికెట్ ఆడటం మొదలెట్టారు. అంతా పదీ పదకొండేళ్ళ లోపు పిల్లలు. లిఫ్ట్ ఆపేసుకుని దాని ముందు వికెట్‌లు పెట్టుకుని ఆడుతున్నారు. మధ్యాహ్నమనగా అన్నం తిని ఆటకుపోయిన వాళ్ళు సాయంత్రం ఐదవుతున్నా రామని గోల.

పిలిచీ పిలిచీ "ప్రహ్లాద్, నువ్విక రెండు నిమిషాల్లో రాకపోతే దెబ్బలు పడిపోతాయ్!" గుమ్మం ముందు నిలబడి గట్టిగా చెప్పాను.

"అమ్మా ప్లీజ్"
"ఆంటీ ప్లీజ్"
"లాస్ట్ ఓవర్ ఆంటీ.." మొత్తం పిల్లలంతా నా మీదకొచ్చేశారు.

మరీ అంత రాకాసిలా ఏం మీద పడనూ! మొహమాటపడి వెనక్కి తగ్గాను కానీ, పది నిమిషాలాగి మళ్ళీ పోయాను.

"ఏమైనా తిని వెళ్ళండిరా..."

మళ్ళీ మూకుమ్మడిగా దాడి. ఒక్కణ్ణైతే అడగగలం, అదిలించి కోప్పడి ఇంటికి లాక్కు రాగలం. అంతమంది పిల్లలు ముద్దు మొహాలతో బతిమాలే కళ్ళతో చుట్టుముడితే నిజం కోపం సరే, అసలు నటనైనా నావల్ల కాలేదు.

ఏదో నా అదృష్టం పండి ఇంకో ఇద్దరు అమ్మలు కూడా అదే వేళకి బయటకొచ్చి కేకలేయడంతో అంతా నీరసపు మొహాలతో అయిష్టంగా ఇళ్ళకు కదిలారు.

మా వాడు లోపలికొస్తూనే " అమ్మా! బనానా వద్దు నాకు. రోజూ అరటిపళ్ళు తింటావ్, నువ్వేమన్నా కోతివా అంటున్నారు; నాకీ రోజు ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్ కావాలి" హుకుం జారీ చేశాడు.

ఉడికించి ఉంచిన స్వీట్ కార్న్ ఒలిచి చిన్న గిన్నెలో వేసి ఇచ్చాను, ఈ లోపవి తింటూ ఉండమని.

బాత్‌రూం లో నుండి చేతులు కడుక్కుని వచ్చి టేబుల్ దగ్గర కూర్చున్నాడో లేదో,

"బ్రో..." గుమ్మం దగ్గర నుండి కేక.

ప్రణద్ కులకర్ణి. మా వాడి దోస్త్.

"అప్పుడే తినేశావా?" ఆశ్చర్యంగా అడిగాను.
"I had a big glass of milk and AND a laddoo" గర్వంగా చెప్పాడు.

"కొంచం స్వీట్ కార్న్ తిను.." గిన్నె ఇచ్చాను. "నో ఆంటీ, I just had" తిప్పి ఇచ్చేశాడు.

"My mom is preparing french fries Da, you can eat them."
"ఐ హాడ్ దెం లాస్ట్ వీక్ బ్రో.."

ఇక పుట్టి బుద్ధెరిగినప్పటి నుండీ ఎప్పుడెప్పుడు ఎక్కడెక్కడ తిన్నారో, ఎన్నెన్ని తిన్నారో, తినగలరో కుర్చీలు తోసుకుని ఒకరి మీదకు ఒకరెళ్ళిపోయి మరీ ఉత్సాహంగా చెప్పుకుంటున్నారు.

వాడికివి ఇష్టమని నాకు తెలుసు. ఇష్టమైనవేవైనా తినేటప్పుడు వాటిని పట్టుకునే పద్ధతీ...ఇష్టంగా కొరుకుతూ చప్పరిస్తూ తినే పద్ధతీ నాకు చూడముచ్చటగా ఉంటుంది. ఆ కాసేపూ వాడూ మహా బుద్ధిమంతుడైపోతాడు. ఎడమ చేతి వేళ్ళని రకరకాలుగా గాల్లో తిప్పుతూ నాకు రేటింగ్స్ కూడా ఇస్తాడు. పిడికిలి బిగిస్తే ఒక రేటింగ్, ఓ లా చూపెడితే ఇంకోటి. వి లా చూపెడితే, అరచేయంతా విప్పితే- ఒక్కో దానికీ ఒక్కో లెక్క. ఆ సంబరం కోసమే శుక్రవారం ఈ బంగాళాదుంపలన్నీ నిలువుగా శ్రద్ధగా తరిగి, నీళ్ళలో వేసి ఫ్రిడ్జ్‌లో పెట్టి, శనాదివారాలు వేయించి ఇస్తూంటాను.

సరే, ఆ రోజు ఇద్దరు పిల్లలకీ ఒక వాయ వేశాను.
కెచప్ ప్లేట్‌లో వేసుకు వాళ్ళు సిద్ధంగా ఉన్నారు. చెరి సగం ఇచ్చాను.

నేను రెండో వాయకు తీస్తుండగానే మా వాడు కిచెన్ లోకి వచ్చి నన్ను కిందకు గుంజి, "అమ్మా నాకింకా కావాలి" అని రహస్యంగా చెప్పాడు.

ఇస్తాను పండూ, వెళ్ళి తిను..బుజ్జగించి పంపేశాను.

"My mom will give us more Da" బిగ్గరగా అనౌన్స్ చేశాడు

వార్నీ!

వీళ్ళిద్దరూ పెట్టించుకు తింటూడగానే ఇళ్ళకు వెళ్ళిన వాళ్ళు ఒక్కొక్కరిగా ఏదో ముంచుకు పోతునట్టే పరుగుపరుగున వచ్చేస్తున్నారు.

"ప్రహ్లాద్! కమ్ డా..." అరుపులు మొదలైపోయాయ్ గుమ్మం లో నుండి.

వీళ్ళిద్దరూ ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్ తింటున్నామని అరిచి చెప్పారు.

ఒకరిద్దరు లోపలికి వచ్చేశారు.

ఆంటీ, నాకూ చాలా ఇష్టం. ముద్దుగా చెప్పాడొకడు.

ఇంకో ప్లేట్ పెట్టాను.

నిన్నే తిన్నాం మేము..ఇంకొకడు టేబుల్ దగ్గర చేరి చెబుతున్నాడు.

నేను ఇంకో వాయ తీసుకెళ్ళేటప్పటికి డైనింగ్ టేబుల్ చుట్టూరా పిల్లలు.
పెద్ద ప్లేట్ పెట్టి మధ్యలో ఇవన్నీ పోసి, చుట్టూ కొంచం కొంచం గా కెచప్ వేశాను.

వీళ్ళకి సరిపోకపోతే అల్లరల్లరి చేసేస్తారు. ఒక్కొక్క ముక్కకీ లెక్కలు కూడా చూసుకుంటారు. నాకు ఎక్కువా నీకు తక్కువా అని.

"అమ్మా...పెరి పెరి మసాలా ఉందా?" మా వాడికి ఉన్నట్టుండి గుర్తొచ్చింది.

యెస్. ఉంది కదా. మర్చేపోయాను.

తరువాతి బేచ్‌కి మసాలా వేసి ఇచ్చాను. నేను వెళ్ళేసరికి ప్లేట్ ఖాళీగా ఉంది. అందరూ వేళ్ళు చప్పరిస్తున్నారు. ప్లేట్ నింపి వెనక్కి వచ్చేశాను.

మర్నాటికి, మా ఇంటిల్లిపాదికీ అని ఉంచిన గిన్నెను మళ్ళీ ఫ్రిడ్జ్ లో నుండి తీసి, ఇంకో వాయ, ఇంకో వాయ, ఆఖరు వాయ వేశాను. కాస్త క్రిస్పీ గా, మంచి బంగారు రంగులో..కొద్దిగా మసాలా చిలకరింపుతో నోరూరే బేచ్ - ప్లేట్ నిండా నింపుతుండగానే పుల్లలాంటి వేళ్ళతో ప్లేట్ మీదకొచ్చారు. చెప్పద్దా, నాకు కంగారు మొదలైంది. అక్కడెంతమంది ఉన్నారో లెక్కపెట్టే ధైర్యం లేకపోయింది. ఇప్పుడవి క్షణాల మీద అయిపోతాయ్. ఎవరో ఒకడు కేకేస్తాడు. సరిపోలేదనో, ఇంకా కావాలనో అంటాడు. కొందరు తిన్నామంటారు, కొందరు తినలేదంటారు. అల్లరి మొదలవుతుంది. అయిపోయాయని చెప్పచ్చూ...కానీ పొద్దుటి నుండీ ఆడుతున్నారు పిచ్చి వెధవలు. ఫ్రెంచ్ ఫ్రైస్ చాలనే పిల్లలని నేను చూడనే లేదు!
ఇన్స్టంట్ డెలివరీ ఆప్ లో చూద్దామని ఫోన్ కోసం హాల్‌లో కి వచ్చాను.

అక్కడ పళ్ళెం మధ్యలో ఓ నాలుగు ఫ్రైస్. అంత మంది పిల్లల మధ్యలో. ఏ ఒక్కరూ వాటిని ముట్టుకోవట్లేదు. ఒక్కళ్ళంటే ఒక్కళ్ళు కూడా. వాళ్ళు ఏమనుకుని వాటిని వదిలేశారో నాకు తెలిసే వీలేమీ లేదు. కానీ,

ఏడేళ్ళ పిల్లాడికి అమ్మగా, అసలు ఇలాంటివి ప్లేట్‌లో మిగిలి ఉండటం అసంభవమని నాకు బాగా, చాలా బాగా తెలుసు. ఆ నాలుగు ముక్కలూ ఆ పిల్లల మధ్య స్నేహానికి గుర్తు. అబండెన్స్ కి గుర్తు. నీ దగ్గర ఎంత ఉన్నా సరే, నీకిష్టమైన వాళ్ళతో పంచుకునేటప్పుడు, లేమి పొడచూపదనడానికి గుర్తు. పిల్లలు అట్లాగే దాని చుట్టూ కూర్చుని ఏవేవో కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. ఉండీ ఉండీ బిగ్గరగా నవ్వుతున్నారు. ఒక్కొక్కరుగా చేతులు కడుక్కోవడానికి లేస్తున్నారు.

"ఫస్ట్ బాల్..." బయట నుండి బిగ్గరగా ఓ గొంతు.

వాళ్ళంతా మళ్ళీ ఆటలోకి మళ్ళిపోయారు. వాళ్ళ ముఖాల్లోని కాంతి, వాళ్ళ గొంతుల్లోని ఉత్సాహం, వాళ్ళ నవ్వుల్లోని సంబరం నా ఇల్లంతా పరిచి పరిచి...

అతిథి

 ఈ ఆరేడెనిమిదేళ్ళ పిల్లల్ని తీసుకుని ఎవరింటికైనా వెళ్ళాలంటే భలే ఇబ్బంది. ఇబ్బందంటే, అది చిన్నప్పటిలా సంచీలో కూరాల్సిన తిండి డబ్బాలు, ఇంకో జత బట్టలు...ఇలాంటివి కాదు.

ఓ నెల క్రితం తెలిసినవాళ్ళు పిలిచారని బెంగళూరుకి ఇంకో మూల ఉండే వాళ్ళింటికి వెళ్ళాం, మేమూ, మా మరిది కుటుంబమూ. వాళ్ళు ముచ్చటగా కట్టించుకున్న ఇంటిని గది గదికీ తిప్పి చూపిస్తున్నారు. సరికొత్త ఇల్లు. విల్లా. వెనుక చిన్న తోట. ఆ తోట మధ్యలో ఓ బుద్ధుడు. చిన్న ఫౌంటైన్. ఒక వైపుకి అందమైన ఉయ్యాల బల్ల. మా పిల్లలు ముగ్గురూ వస్తూనే ఆ తోటలోకి దూరిపోయారు.

ఇంటివాళ్ళు పై అంతస్తులు చూపిస్తాం రమ్మంటే, అడుగడుక్కీ ఫ్రేం కట్టించి పెట్టుకున్న వాళ్ళ జీవితమంతా చూస్తో పైకెక్కాం. కింద వీళ్ళు ఏం చేస్తున్నారో అని మనసు లాగుతూనే ఉంది కానీ, చాన్నాళ్ళకి కలిసిన ఉత్సాహంలో మాటల్లో పడిపోయాం. తీరా కిందకొస్తే ఏముంది! మొక్కలకీ చొక్కాలకీ నిండా నీళ్ళు పట్టించుకుని, ఆ తడి కాళ్ళతో ఉయ్యాల మీదకెక్కి అంతా ఒకేసారి ఊగుతున్నారు. బురద కాళ్ళతో లోపలికీ వచ్చినట్టే ఉన్నారు. తోటలోని బుద్ధుడి ముఖమే కోపమొచ్చినట్టు కనపడింది నాకు. ఇక ఇంట్లో వాళ్లని చూసే ధైర్యమేదీ! "వదినా...భోజనానికి ఉండమంటున్నారు" వినయంగా వచ్చి చెప్పిన మా మరిదిని రెక్క పట్టి కార్ దగ్గరికి లాక్కు రావాల్సి వచ్చింది.

ఇదైన మరుసటి వారం, హైదరాబాద్‌లో పని పడి వెళ్ళాం. మళ్ళీ మా మరిది కుటుంబమూ, మేమూ కలిసే. విశాలమైన వాళ్ళ హాల్‌లో ఎక్కడి నుండో తెప్పించి అమర్చుకున్న అందమైన ఉయ్యాల బల్ల. అది హాల్‌కి మధ్యలో ఉంది. బలమైన ఉయ్యాల. అంత త్వరగా ఎటూ కదిలేదీ కాదు. అట్లాంటి ఆ ఉయ్యాల మీదకెక్కి, మా వాళ్ళు ఏ వేగంతో ఊగారో, ఎలా ఊగారో కానీ, అది పోయి ఐమూలగా ఉన్న ఓ గోడ అంచుని ఢీకొట్టి చిన్న పెచ్చు ఊడేలా చేసింది. నాకు నోట మాట రాలేదు. సిగ్గుతో సగం చచ్చిన నాకు తోడుగా తోడికోడలు పక్కనుండి ధైర్యం చెప్పబట్టి కానీ, నేనసలు ఇంకో రెండేళ్ళు ఇల్లే కదలనని ఒట్టు పెట్టుకోవాల్సిన సందర్భం.

మొన్నొక సాయంకాలం డాబా మీద నుండి బట్టలు తీసుకుని కిందకొస్తుంటే, మా ఎదురింటావిడ పలకరించి, " ఏమిటీ, మీ వాడు పెద్దయ్యక ఇంజనీర్ అవుతాడటగా..!" అని అడిగారు.

"ఆఁ ఏదో అంటూ ఉంటాడు, సైంటిస్ట్ అవుతానని కూడా అన్నాడు" అని నా ధోరణిలో నేను చెప్పుకుపోతుంటే ఆపి, అక్కడే ఉన్న ఓ గోడ మీద వరుసగా దిగబడిన మేకుల వరుస చూపించారావిడ.

"ఇల్లు కట్టడంలో ఇదీ ఓ పనిట. మీ వాడే చెప్పాడు" వెక్కిరించి చక్కా పోయిందావిడ.

ఆ మేకులు నా నెత్తి మీద కొట్టినట్టే కుంగిపోయాను.

పిల్లలన్నాక ఏవో నాలుగు వస్తువులు పాడవకుండా ఎలాగులేమ్మా అంటారు మా అత్తగారు. ఉన్న వస్తువు చెడునది కొత్త వస్తువు వచ్చేందుకే అన్న సిద్ధాంతం ఆవిడది. అట్లాంటి ఇంట్లో మీకు తోచినట్టు అల్లర్లు చెయ్యండ్రా అంటే, ఆ ఊళ్ళో అసలు ఇంట్లోనే ఉండరు మా ముగ్గురు పిల్లలూ. వెనకింట్లో కట్టేసిన దూడలకి గడ్డిని చూస్తే వాంతులయ్యే దాకా పెడుతూనే ఉంటారు. వీధి చివరి నుండి చూపు సారించినంతమేరా కనపడే పొలాల వైపు ఆటలంటూ వెళ్ళిపోతారు. గడ్డివాముల మీద దొర్లి చొక్కాలు విప్పేయమంటూ పేచీకోరు గొంతులతో ఇంటిమీదకొస్తారు. దక్షిణం వైపునుండే పనస చెట్టు నుండి కాయలు కోసి దొర్లించుకుంటూ ఇంట్లోకి తెస్తారు. ముట్టుకుంటే మాసిపోయేట్టూ, అడుగేస్తే బ్రహ్మాండం బద్ధలయ్యేట్టూ అపురూపంగా ఉండే ఇళ్ళకి తీసుకుపోయి పిల్లలని కట్టడి చెయ్యాలనుకుంటే ఎలా అని అక్కడున్నంతసేపూ పదే పదే అనిపిస్తుంది. ఏం చేసినా ఏమీ కానట్టుండే ఇళ్ళు ఎంత సుఖం!

అమ్మా, అక్క, అత్తగారు ఇలా హక్కుగా మసలుకునే ఇళ్ళు తీసేస్తే, వీధి గుమ్మం దగ్గర నుండే హాయి పలకరింపులు మొదలయ్యే ఇళ్ళు ఇప్పటి నా జీవితానికి కొన్నే మిగిలాయి. అలాంటి ఓ ఇల్లు తిరుపతిలో ఉంది. గుబురుగా అల్లుకున్న లేలేత తీవెలతో ఆకుపచ్చని అందమై, ఆహ్లాదమై చల్లగా ఆహ్వానించిన ఆ ప్రాంగణంలోకి ఓ ఏప్రిల్ మధ్యాహ్నం అడుగుపెడుతూనే ఎంత సేదతీరామో. రేఖ ఇల్లది. ఆమె నా స్నేహితురాలు. కవయిత్రి, పెయింటర్, నేనైతే గ్రీన్ థంబ్ తో పుట్టారంటూ ఉంటాను. బాపు సంపూర్ణ రామాయణం, రవివర్మ పెయింటింగ్స్, హాల్‌లో కిటికీలకి పల్చటి తెల్లటి పరదాలతో, వాకిట్లోని హాయిని అలాగే కొనసాగించే ఇల్లామెది. దర్శనానికి టికెట్లు అవే దొరుకుతాయని అనిల్ నన్ను లాక్కుపోతే, ఆ రాత్రి తిరుపతి వీధిలో ఝాంఝామ్మని షికార్లు చేశాం. మర్నాడు పొద్దున టోకెన్లు వేయించుకుని సాయంత్రపు దర్శనానికి వెళ్ళబోతుంటే భోజనానికి రావాలని పట్టుబట్టింది.

ఆంధ్రా వేసవి ఎండలకి వెర్రెత్తిపోయి, మధ్యాహ్నం వాళ్ళింటికి వెళితే, "బంగాళదుంప వేపుడైతే మీ బుజ్జాయిని బతిమాలక్కర్లేదనీ" అంటూ వాడిని పక్కన కూర్చోబెట్టుకుంది. వేడిగా తినకపోతే నీకు రుచేం తెలుస్తుందీ, వీడికి నేను పెడతానంటూ అమృతం లాంటి పాయసాన్ని ఆ కబురూ ఈ కబురూ చెప్పి వాడికి తినిపించేసింది. అన్ని రుచుల్లోకీ కంది పచ్చడి కావాలని మావాడు కోరుకుంటే, ముద్దలు చేసి కొసరి తినిపించింది. తన బొటిక్‌లో చీరల మీద కళ్ళకింపుగా కనపడుతున్న పెయింటింగ్స్ ని చూస్తూ అక్కడే ఉన్న రంగులు తెచ్చి నేనూ వేస్తానంటూ గంతులేశాడు మా వాడు. వేరే ఇంట్లో అయితే నాకెంత కంగారు పుట్టునో! "వద్దు నాన్నా, వద్దు నాన్నా" అని నేను ప్రహ్లాద్‌ని బతిమాలుతుంటే, రేఖ మాత్రం నింపాదిగా -వేసుకో బంగారం - అంటూ వాడికో ప్లాంక్ ఇచ్చి తామర వేయించింది . బుల్లి ఆర్టిస్ట్ శాంతించాడు.

మూడు వారాల క్రితం ఏలూరులో కజిన్ పెళ్ళికి వెళ్ళాను. పొద్దున ఏడింటికే మండుటెండ. తాతగారి ఇంటికి కాకుండా ఎక్కడికో వచ్చామని మా వాడు చిరచిరలాడిపోయాడు. ప్రయాణపు విసుగు ఉండనే ఉంది. మా (ఇంకో) తోడికోడలు బంగారు రంగులో గిఫ్ట్ రాప్ చేసిన కవర్ తెచ్చి మా వాడి చేతిలో పెట్టింది. బ్యాటరీలు వేసుకుని విమానాన్ని ఆకాశంలోకి ఎగరేసిన కళ్ళలోని సంతోషాన్ని ఎవ్వరమూ పట్టలేకపోయాం. ఐదే నిమిషాల్లో వాళ్ళ పిల్లలూ మా వాడూ కలిసి ఆటల్లో పడిపోయారు.

"ఏంటి రమ్యా ఇవన్నీ..." అని నేను సిగ్గుపడితే, "వెళ్ళేటప్పుడు ఇద్దామనుకున్నా, ఎప్పుడైతే ఏముందక్కా, వాడికేగా" అంది. కారెక్కించి వాణ్ణి తాతగారింట్లో దింపేద్దాం అనుకున్న మమ్మల్ని ఆపి, వాడి ఉత్తుత్తి మంకుని కట్టిపెట్టిన ఆ పిల్ల మీద ఎంత ప్రేమ పుట్టిందో ఎలా మాటల్లో చెప్పడం!

అమ్మలు, మరీ ముఖ్యంగా చంటి పిల్లల అమ్మలు ఇంత thoughtful గా ఉండటం నాకెప్పుడూ ఆశ్చర్యంగా, గొప్పగా అనిపిస్తుంది. అమ్మలు, కానివాళ్ళు, ఆడా మగా అని కాదు కానీ, కొందరలా స్వభావసిద్ధంగా ఎదుటి మనిషి పట్ల అక్కరతో ఉంటారు. కాలేజీ రోజుల్లో కూడా మా రమ్య ఎప్పుడూ నేను తిన్నానా లేదా అని కనుక్కుంటూ ఉండేది. ఉత్తికే నోటి చివరి మాటగా కాదు, నోటి చివరి మాటే అయితే ఇలా పదిహేనేళ్ళ తర్వాత కూడా నాకు గుర్తుండేది కాదు. తన దగ్గర ఐదు రూపాయలుంటే, నాకిష్టమని స్టెల్లా కాలేజీ దగ్గర చాట్ బండి దగ్గరకు తీసుకుపోయేది. నా స్నేహితుడు సుబ్బు అన్నం తినకపోతే ఇరిటేట్ అవుతాడని, శరత్, రమేశ్ ట్రిప్స్‌లో అతన్ని కాచుకుని చూసుకునేవాళ్ళు. మేమిద్దరం రైల్లో ఒకసారి పోట్లాడుకుంటుంటే, ఆ కోపానికి, మాట అనడం చేతకాని ఉక్రోషానికి నాకు కళ్ళలో నీళ్ళు తిరుగుతున్నాయని చూసి రమేశ్ తన DSLR కెమెరా బాగ్‌లో నుండి తీసి నా చేతిలో పెట్టాడు. అది పాతదనీ, తను కొత్తది కొనుక్కున్నాడనీ, నా దగ్గర ఉంచాలనీ ఏవేవో చెప్పుకుపోతుంటే, నా దుఃఖం నుండి మరల్చడానికి అంటున్నాడని కూడా తెలుసుకోకుండా విన్నాననీ; కోపం కన్నీళ్ళు మర్చిపోయానని గుర్తు చేసుకుంటుంటే, నాలో కొన్ని వేల ఉద్వేగాలు రేగుతాయి ఈ క్షణానికీ.

ఆకలో కోపమో అలసటో- అర్థం చేసుకుని ఊరడించడం కొందరికి నేర్పించకుండానే వస్తుంది. అల్లర్లనీ అసహనాన్ని మెత్తగా మచ్చిక చేసుకుని తగ్గించి, ఉత్తపుణ్యానికి ప్రేమించగల అదృష్టం కొందరికే వరమై ఉంటుంది. ఎదుటి మనిషి పెంకితనంలో పసితనాన్ని చూసి ఓరిమిగా మాట్లాడేందుకు ఏం కావాలో కానీ - అది అర్థమవ్వడానికి, అది ఉన్నవాళ్ళు నా చుట్టూరా కూడా ఏనాటి నుండో ఉన్నారని గమనించుకోవడానికి, నిజానికి అలాంటి కొందరి వల్లే ఈ జీవితంలో శాంతి రాశులుగా పరుచుకుంటోందని తెల్సుకోవడానికి, నేనొక అమ్మను కావలసి వచ్చింది!

సంగమ

 

బెంగళూరు నుండీ ఓ 90 కిలోమీటర్లు. పేరు తెలియని గుబురు చెట్ల నడుమ, అర్కావతి, కావేరి నది కలిసిన సంగమ స్థలి. అక్కడికి వెళ్దామని నా స్నేహితురాలు ఎప్పటినుండో పోరు పెడుతోంది. వర్షం కురిసి తీరుతుందని ఆకాశం హామీ ఇచ్చిన ఓ ఆదివారం గానీ మా రెండు కుటుంబాలకూ తీరిక చిక్కలేదు.

**

అర్కావతీ కావేరి అక్కడి అడవి గుండెల్లోని నదులు. అడవి గుండె చప్పుడు లాంటి నదులు. అడవి చెట్ల అందాన్ని, మారే ఆకాశపు రంగులనీ నీటి మిలమిలల్లో చూపించే నదులు. అడవీ, ఆకాశం, కొండలు, నదులు. నీటి మధ్యలో బండరాళ్ళు. నీటి నిండా పరుగులు తీసే చేపలు. చూపులకే తప్ప దోసిలికి చిక్కని ఆ చిరుమీల మెరుపులు. నదిలోకి జారిగిలబడినా, నా ఎత్తుకి నడుం కూడా దాటని నీళ్ళు. లేజీ రివర్ అని వాటర్ వర్ల్డ్ లో చెప్తారే, ఆ నకలుకి అసలు ఆనాటి మా అనుభవం. చేతులు చేతులు పట్టుకుని ఆ ప్రవాహంలో కుదురుగా కూర్చోవడం దానికదే ఓ ఆట. మెలమెల్లగా సాగే ప్రవాహం ఉండీ ఉండీ ఉధృతమైతే ఎవరో మెత్తంగా తోసినట్టే కొన్ని అంగుళాలు కదులుతాం. అంతే. మళ్ళీ అడవి గాలి. నింపాది నదీప్రవాహం. నది మధ్యన ఇసుక పాయల్లో తడుస్తూ మెరుస్తూ గవ్వలు. రమ్మని పిలిచే గులకరాళ్ళు. మేఘాల నీడ ఆవరించుకుంటే ఆశ్చర్యంగా తలెత్తి చూడటం, ఆకాశమే గొడుగు విసిరేసినట్టు వానపడితే ముద్దైపోవడం...చిట్టిదోసిళ్ళు అల్లరి నింపుకుని నా మీదకొస్తే, ఇష్టంగా ఒంగి లొంగిపోవడం, తడిసిపోవడం, ఆటగా వెనక్కి వాలిపోవడం...

**

తినడానికి వెనక్కి వచ్చేస్తుంటే విశాలమైన మైదానం, ఖాళీగా ఉండి పిలుస్తోంది. ఆ మైదానం అంచుల దాకా డ్రైవ్ చేసుకెళ్ళిపోయాడు అనిల్. దిగి చూస్తే, కనుచూపు మేరంతా నిర్మానుష్యం, ఆవలి వైపున కొండలు. ఆ కొండలను కవ్వింపుగా తాకిపోతున్న మేఘాలు. తెంపరి గాలి.

ఆకలో ఇంకా ఉపశమించని ఉత్సాహమో, పిల్లలు రెట్టించకుండా తిని తిరిగి ఆటలకు వెళ్ళిపోయారు. మేం పరుచుకున్న దుప్పట్లు మాత్రం ఉంచి, మిగతావన్నీ కార్‌లో సర్దేసింది దీప్తి.

ఆ మైదానంలో వెల్లకిలా పడుకుని కళ్ళు మూసుకుంటే, నా రెప్పల వెనుక ఒక మేఘపు బరువు. కళ్ళు తెరిస్తే, రెప్పల మీద వాలనుందా అన్నంత దగ్గరగా ఆకాశం. ఉండీ ఉండీ కొండ దారిని మెలిపెడుతూన్నట్టు ఓ గొర్రెల మందను తోలుకుపోతున్న కాపరి గరుకు గొంతు. దూరంగా ఎక్కడో స్నేహితులతో అనిల్. తూనీగలను పట్టుకోవాలని పరుగెడుతున్న పిల్లల కేరింతలు. చేయి కదిపితే అందే దూరంలో, గడ్డి పరక మీద వాలి ఉన్న ఓ తూనీగ. దాని రెక్కల మీద ఎగిరిపోయిన నా కాలం.

**

తిరుగుప్రయాణం. దారంతా అటూ ఇటూ వేపచెట్లు. కేవలం మా కోసమే ఆగినట్టు ఆగి, మళ్లీ మొదలైన జడివాన. రాలిపడ్డ పండుటాకును తోయలేని ప్రయాసతో, ఊగుతూనే ఉంది వైపర్. ఎదురొచ్చే వాహనాల మీదుగా ఒక్కో వెలుగు కిరణం ఆ వానలో వెయ్యి రంగులుగా చీలిపోతోంది. నీళ్ళల్లో చేపలా, మైదానంలో తూనీగలా అటూ ఇటూ పరుగులు తీసిన పసి ప్రాణం నిద్రకు నా ఒళ్ళో చోటు చూసుకుంటోంది. అలవాటుగా సర్దుకుని జోకొడుతున్నాను. వాడి జేబుల్లో నది చల్లదనాన్ని దాచుకున్న గులకరాళ్ళు. వాటి నున్నదనానికో చల్లదనానికో ఒళ్ళు ఝల్లుమన్నట్టైంది. ఎ.సి గాలి పాదాల్లోకి వణుకు తెస్తోంది. ముందు సీట్‌లో నుండి ఊ కొడుతూ వినగల ఓ తేలికపాటి సంభాషణ. వెన్నంటి వస్తోన్న మెరుపులు. బెంగళూరు పొలిమేరలు చేరినట్టు గుర్తుగా దీపాల కాంతులు. ఇష్టమైన ప్లే లిస్ట్‌లోని పాట వినపడుతోంది... "చెలువము ఉన్నది నిన్నలరించగ...".

కానుక

 స్పెషల్ రింగ్ టోన్ లేదు

ఊహించినదీ కాదు

గచ్చు మీద దొర్లే ముత్యాల్లా

ఫోన్ స్క్రీన్ మీద కదులుతూ

నీ పేరు...

*

" ఏం బహుమతి కావాలి?"

ఇంకానా!

కోర్కెలు రద్దయ్యే క్షణాల్లో

మాట మాటా ఓ దీవెన.

ఆవరించుకునే మౌనంలోండే

ఆత్మీయ సంభాషణ.

*

కోయిల పిలుపు.

గొంతు కలిపానంతే.

వసంతం నాదయ్యింది.

ఆకాశపు వెలుగు.

చేతులు చాపానంతే.

అదృష్టం జడివానైంది.

"ఏం కావాలి?"

ఏమీ తోచందే!

నమ్మలేని నిజం మధ్యలో

తలుపు తట్టి వచ్చాడు-

రూమి. 

జాబిలి తునకా!

 నిన్ను కనిపెట్టమని ఎందరినైనా కవ్వించు. ట్రిక్ ఆర్ ట్రీట్ అని ఎంతకైనా బెదిరించు. మాయముసుగు సరిచూసుకుంటూ ఎన్ని దూరాలైనా పరుగెట్టు. మసక సంధ్య కొసల్లో గుమ్మంలో నిలబడి నేనిలాగే ఎదురుచూస్తుంటాను. నా వేల ఊహల్లో నుండి రూపు కట్టుకు జారిపడ్డ జాబిలి తునకా! మోచేతి ఒంపులోకి ఆత్రంగా నిన్నందుకున్న ఆ తొలి నెలల్లో, నా కళ్ళల్లోకి వెదుకుతూ నువు చూసిన చూపులు జ్ఞాపకమున్నంత కాలం, ఎన్ని వందల ముసుగులు ఎదురుపడనీ, నీ రూపును అప్పటి క్షణాల సాక్షిగా పోల్చుకుంటాను. కలిసి నా లోపల, కదిలి కొన్నాళ్ళలా, పచ్చి వాసనలతో నువ్వు నా పక్కన చేరి కేర్ర్...ర్ర్..మన్నప్పుడు...ఆ అలవాటు లేని దగ్గరితనానికి దడదడలాడిన ఈ గుండె కొట్టుకున్నంతకాలం, ఎన్నిశబ్దాలు చుట్టుముట్టనీ, నీ సన్నటి గొంతులోని రవ్వల మెరుపుల్ని జల్లెడ పట్టుకు గుర్తుపడతాను. దోగాడిన నీ బాల్యమ్ముందు నా సమస్త జీవితాన్నీ ఆటగా పరిచి పాలనవ్వులు ఏరుకున్నదాన్ని, తేనెగారే నీ మోవి మాటలు తాకాకే ఈ జీవనమాధుర్యాన్ని పట్టి చూసుకున్నదాన్ని. ఒరేయ్, ఊగే నీ చేతుల్లోని అల్లరిని పట్టి ఆపడం నాకెంతసేపు పని! అన్ని ఆటలూ పూర్తైన అలసటలో నా పక్కన ఒదిగి పడుకుంటావు, అరచేతిని చెంప కిందుగా పరుచుకుని, అచ్చం మీ నాన్నలాగే. నుదుటి మీదకు వాలుతోన్న ఉంగరాల జుత్తును వెనక్కి తోస్తోంటే, పూలకొమ్మలు ఊగినట్టు నవ్వుతావు, నిదురలోనే. కోమలమైన నీ నవ్వు నా రాత్రిని హత్తుకుంటుంది. మినమినలాడే వెన్నెలచినుకుల్లో రేకూ రేకూ విప్పుకుంటోన్న పరిమళ పుష్పం లాంటి ఈ రాత్రిని...నీ నవ్వు...మృదువుగా...

వేడుక

 సెలవురోజు మధ్యాహ్నపు సోమరితనంతో

ఏ ఊసుల్లోనో చిక్కుపడి నిద్రపోయి

కలలోని నవ్వుతో కలలాంటి జీవితంలోకి

నీతో కలిసి మేల్కోవడమే,

నాకు తెలిసిన వేడుక.

నీరెండ ఉదయాల్లో అద్దంలోకి వొంగి

ఇప్పుడిప్పుడే రంగు మారుతున్న గడ్డాన్ని

నువ్వు తడుముకున్నప్పుడల్లా

ఆ గరుకుచెంపలని తొలిసారి తాకిన

లేప్రాయపు తడబాటు క్షణమొకటి,

మెరుపై నన్ను చుట్టుముడుతుంది.

పట్టరాని నా ఇష్టం ముందు  

నీ వయసు కట్టుబానిసై మోకరిల్లుతుంది.  

వెలిసిపోని జ్ఞాపకమైనందుకు

పారేయలేని నీ పాతచొక్కాలా

ఉరికే యవ్వనంలో నువ్వు ముద్దరలేసిన

ఎన్ని నిన్నలో

ఫ్రిడ్జ్ మాగ్నెట్ మీద కుదురుకున్న 

నీ అయస్కాంతపు నవ్వుల్లా లాగుతూనే ఉంటాయి.

ప్రణయఝంఝ రేపిన మోహసంచలనాలు సర్దుమణిగాక,

అలవాటైన ఉనికి ఇచ్చే స్తిమితానివై నను కమ్ముకుంటావు.

ఉత్తిమాటనై నిను కప్పుకోబోతే

పెదాల మీద సీతాకోకరెక్కల్లా వాలి చెదిరిపోయే ముద్దువవుతావు.

తప్పని ఈ లోకపు వత్తిళ్ళ నుండి తప్పించుకుని వచ్చి

నే కావలించుకునే విరామ క్షణాల సమస్తమా...

నా కన్నా ముందే అలారం మీదకి  చేరే నీ చేయీ

నా డెస్క్ మీద నువు నింపి  ఉంచే నీళ్ళ సీసా

బాల్కనీలో విచ్చిన పిచ్చి పూవు  

ఆఖరికి

మీరా షాంపూ వాసన కూడా

ప్రేమఋతువులోకి నెట్టే ఇంట్లో,  

ఇన్నేళ్ళ తర్వాత ఈ రోజుకి కూడా ...

కలలోని నవ్వుతో కల లాంటి జీవితంలోకి

నీతో కలిసి మేల్కోవడమే

నాకు తెలిసిన వేడుక.

కవిని కలిసినరోజు

నారింజ రంగులు మీద వాలే సంజ వేళల్లోనో

ఏటవాలు కొండల మధ్య జలపాతపు తుంపర్లు పడే తావుల్లోనో

నీటి అద్దం మెరిసే ఏ నిశ్శబ్ద సాగరతీరాల్లోనో నిర్మల ఉదయాల్లోనో

నీలాకాశం వైపు చూపు సారిస్తే కంటికేదీ అడ్డుపడని విశాలమైదానాల్లోనో

కవీ... నిన్ను కలుస్తాననుకున్నాను.

మిగతాలోకం మీద చేతి రుమాలు వేసి

సీతాకోకను చేసి ఎటో విసిరేయగల ఓ మాయాజాలికుణ్ణి

గంటల్ని నిమిషాలుగా మార్చగల ఓ మంత్రదండాన్ని

నిన్నెంతో ప్రేమిస్తానని చెప్పడానికి నాలుగు పూవుల్ని

నా వెంటపెట్టుకుని నిన్ను కలవాలనుకున్నాను.

నా నిర్వ్యాపక సమయాలని నీ అక్షరమొక సూది మొనై పొడుస్తుందనీ 

నీ స్వరం - దిగులు గూడు నుండి నస పిట్టలని చెదరగొట్టి ఊరడిస్తుందనీ 

నా ఎలప్రాయాన్ని నీ కవిత్వమే నిర్వికల్ప సంగీతమై ఆవరించుకున్నదనీ 

మలినపడని ఉద్వేగమేదో నీ పేరు వినపడితే చాలు- నాలో చివాలున లేస్తుందనీ 

నీకు చెప్పాలనుకున్నాను.

కవీ..!!

చివరికి  నిన్ను శబ్దాల మధ్యా సమూహాల మధ్యా కలుసుకున్నాను.

అక్షరం వినా వేరేదీ లేని ఉత్తచేతులతో కలుసుకున్నాను.

మనిద్దరి మధ్య అదృశ్య కాంతిలా నిలబడ్డ మౌనంతో...

ఈ సాఫల్యక్షణాలను దోసిట్లో పోసిన జీవితానికి వినమ్రంగా ప్రణమిల్లాను.