మధ్యాహ్నం మూడు మూడున్నర మధ్యలో వీధిలోని అపార్ట్‌మెంట్‌లలో నుండి అమ్మలూ నాన్నలూ అమ్మమ్మలూ తాతయ్యలూ ఒక్కొక్కరుగా బయటకొస్తూ ఉంటారు. స్కూల్ బస్‌లు వచ్చే సమయం కదా- బయలుదేరిన వేళను బట్టి, కొందరు కంగారుగానూ, కొందరు నింపాదిగానూ నడుస్తూంటారు. ఇంకా బడికెళ్ళే వయసు రాని పిల్లలు మిగిలున్న అదృష్టమంతా ఇసుక గుట్టల మధ్య దొర్లించుకుంటూ ఉంటారు. ఆ వేళకి ఆఫీసు కాల్స్ ఏవో నడుస్తూ ఉంటాయి నాకు. ఈ రోజుకి మిగులున్న పనుల గురించీ, రేపటి పనుల గురించీ కూడా ఆఫీసు వాళ్ళతో ఆ టైంకి మాట్లాడటం ఒక అలవాటు. వీధి మలుపులో అందరూ ఎదురుచూపులతో నిలబడి ఉంటారు. నేనూ అలాగే..అందరిలాగే. ఆ చెట్ల కిందే ఎక్కడో ఓ చోటు చూసుకు బస్ కోసం చూస్తూ ఉంటాను.
ఒకదాని వెనుక ఒకటిగా పసుపుపూల రథాల్లా ఆ బస్సులు రానే వస్తాయి. ఒక్కో రోజు కోలాహలంగా దిగుతారందరూ. అన్ని స్కూల్ బస్సుల వాళ్ళూ. అడిగితే, ఏవో ఆటలాడుకున్నామని చెప్పాడు ప్రహ్లాద్ ఒక రోజు. ఇంకోరోజు పెద్ద క్లాసుల పిల్లలు బస్‌లో క్విజ్ పెట్టారుట. ఇంకో రోజు స్పోర్ట్స్ క్లాస్ అవగానే బస్ ఎక్కామన్నాడు. వాళ్ళ ఆనందాన్ని నిలిపి ఉంచుతున్న రహస్యాలేవో ఈ నెల రోజుల్లో నాకూ కొంతకొంతగా అర్థమవుతూనే ఉన్నాయి. సోమవారాలు రొటీన్ తప్పినందుకో ఏమో కాస్త బద్ధకంగా ఉంటారు. కొందరు చంటివాళ్ళు నిద్రకళ్ళతో దిగుతారు. కొందరు కోపంగా. కొందరిని బస్‌లోని ఆయా దింపుతూ.."జాగ్రత్త, పడుకుంటే లేపాను.." అని చెప్పి మరీ అందిస్తుంది.
నిన్న అట్లా బస్ ఆగగానే, కాస్త హుషారు మొహంతో కిటికి లో నుండి నాకు చేతులూపుతున్న ప్రహ్లాద్ ని చూస్తూ బస్ దగ్గరికి వెళ్ళాను. లంచ్ బాక్స్ ఎత్తి ఊపి చూపించాడు -ఖాళీ అన్నట్టుగా. చెప్పద్దా..ఎంత సంతోషం వేసిందనీ..వేళ్ళన్నీ ముడిచి గాల్లో ఓ ముద్దు విసిరాను. పిల్లలొక్కొక్కరిగా దిగుతున్నారు, వాడినీ లేచి రమ్మని సైగ చేశాను.
ఈ లోపు..ఉన్నట్టుండి, నా చేతికి ఒక బుజ్జి లంచ్ బాక్స్ వేలాడేసి, అమాంతం నన్ను చుట్టుకుందో చిట్టి ప్రాణం. ఉలిక్కిపడి చుట్టూ చూశాను. "బేటా..బేటా.." వాళ్ళమ్మ...సారీ చెప్పి తీసుకుపోయింది.
నిన్నెందుకు హగ్ చేసుకుంది?
రోడ్ దాటుతుంటే అడిగాడు.
"బేబీస్ కి తెలీదమ్మా..." వాడే చెప్పాడు, చొక్కా సర్దుకుంటూ.
ఇసుక గుట్టల మీద ఆడుకుంటున్న పిల్ల మూక నా నవ్వుకి చెదిరి మాటలాపి వెనక్కు తిరిగింది.
ఒక్క క్షణం వీధి వీధంతా నిశ్శబ్దంగా అయిపోయింది. ఊగుతున్న మా ఇద్దరి చేతుల మధ్య నుండి మిగతా లోకమంతా జారిపోయింది. ఆ లేత అమాయకపు కౌగిలొక్కటే చాలా సేపు నాతో నిలిచిపోయింది. 
