ఆహ్లాదజనని

 ఆరేళ్ళ క్రితం ఇదే రోజు మధ్యాహ్నం ..కేర్ర్ మంటూ తన్నుకొచ్చాడు ఈ లోకంలోకి..నా లోకంలోకి. ప్రహ్లాద్ అన్న పేరు పెట్టినందుకేనేమో..పోయినేడు పెద్ద ప్రమాదంలో నుండి ఆ నారసింహుడే చేతులతో ఎత్తి పట్టుకున్నట్టు ఏ గట్టి దెబ్బా తగలకుండా పూవులా లేచి నన్ను కరుచుకున్నాడు. ప్రాణం గిలగిల కొట్టుకుని కుదుటపడ్డ చేదుక్షణాలవి. మన అమ్మలూ నాన్నలూ ఈ వయసులో మనని ఎలా పెంచారో అనుకున్నప్పుడు ఏమీ గుర్తు రాదు. ఆలోచిస్తే మాత్రం ఇప్పుడు మనసంతా కృతజ్ఞత తప్ప వేరే భావం రాదు నాకు. 

నా చంటిగుడ్డు అల్లర్ల గురించీ, వాడు సాధించుకొచ్చిన చిట్టీపొట్టీ విజయాల గురించీ, వాడు నేర్చిన కొత్త మాటలో, కొత్త వేషాలో నా మాటల్లో దొర్లినప్పుడల్లా, "అదీ అమ్మంటే. అదీ అమ్మంటే" అంటూ విస్మయంగా అనేవారు మిత్రులొకరు. మా అన్నయ్య కూడా ఇంతేనట, నాకు ఏడాదిన్నర వయసున్నప్పుడు నన్నొక్క ఐదు నిమిషాలు విడిచి బాత్‌రూంకి కూడా వెళ్ళలేకపోయేదట...అని వాళ్ళ అమ్మ కబుర్లలో తమకు గుర్తే లేని బాల్యాన్ని పునశ్చరణ చేసుకునేవారతను.

ప్రహ్లాద్ గురించి ఏం చెప్పినా నా గొంతులో దాగని సంబరాన్ని గుర్తు పడుతూ, అతనే అన్నారొకసారి "ఆహ్లాదజననీ" అని.  ఆ మాటలా మనసులో ముద్రించుకుపోయింది. అటుపైన ఆ పిలుపే అలవాటుగానూ మారింది.

ఈ  కవిత ఎప్పుడో రాసినా, ఈ వారమే సహరిలో ప్రచురింపబడటం,  నా చేత ఈ నాలుగు మాటలూ రాయించేందుకే కాబోలు. ఈ జీవితానికి దక్కిన అతి పెద్ద కాన్క కు..ప్రేమతో...అమ్మ.. 💓

ఆహ్లాదజనని  

ఇన్ని వ్యాకులతల మధ్య
ఒక్క మెచ్చుకోలు చూపై, వాడు
నా బ్రతుకు పుస్తకానికి చివురు రంగులద్దుతాడు.  

ఇన్ని వేసటల ఘడియలను
ఒక్క ముద్దు మందై తడిమి
మళ్ళీ నా రేపటికి కొత్త ఊపిర్లూదుతాడు.

పశ్చాత్తాపాలై కాల్చే పట్టరానికోపాలకు
నిద్రపోయే ముందు కావలింతల కారుణ్యమై
విముక్తగీతాలు ఆలపిస్తాడు.  

విచ్చుకత్తుల్లాంటి విషపుటాలోచనల్నుండి
అమ్మా..! అన్న పిలుపై లాగి
ఆనందోద్విగ్న పతాకలా ఎగరవేస్తాడు.

ఎన్ని ముద్దులు పెట్టినా తీరని ముచ్చటేదో,
మాటల్లో వాడికి చెప్పమంటుంది -

కన్నందుకు కాదురా, నువ్వు
నోరారా అన్నందుకే నేను అమ్మనయ్యానని.
నన్నానుకున్న నిశ్చింతానుభవమై నిద్రించావ్ కనుకే
విచ్చుకునే నీ కలలపూలతోటకు రెప్పవేయని మాలినయ్యానని.  

నేను వదిలేసుకున్న మనుషులు, వద్దనుకున్న పనులు,
మిగుల్చుకోలేని సమయాల కన్నా,  నా చిట్టికన్నా
ఊడిన నీ పంటి సందుల్లో నుండి,
కేరింత నవ్వుల్లో తుళ్ళే తుంపర చూడట్టాన్నే  
నేనెక్కువ ప్రేమిస్తానని.
నిత్యతృప్తలా నిలబడటానికి
నీ ఉనికొక్కటే నాకు సరిపోతుందని.

ఇన్ని వ్యాకులతల మధ్య
ఒక్క మెచ్చుకోలు చూపై, వాడు
నా బ్రతుకు పుస్తకానికి చివురు రంగులద్దుతాడు.  

ఇన్ని వేసటల ఘడియలను
ఒక్క ముద్దు మందై తడిమి
మళ్ళీ నా రేపటికి కొత్త ఊపిర్లూదుతాడు.

పశ్చాత్తాపాలై కాల్చే పట్టరానికోపాలకు
నిద్రపోయే ముందు కావలింతల కారుణ్యమై
విముక్తగీతాలు ఆలపిస్తాడు.  

విచ్చుకత్తుల్లాంటి విషపుటాలోచనల్నుండి
అమ్మా..! అన్న పిలుపై లాగి
ఆనందోద్విగ్న పతాకలా ఎగరవేస్తాడు.

ఎన్ని ముద్దులు పెట్టినా తీరని ముచ్చటేదో,
మాటల్లో వాడికి చెప్పమంటుంది -

కన్నందుకు కాదురా, నువ్వు
నోరారా అన్నందుకే నేను అమ్మనయ్యానని.
నన్నానుకున్న నిశ్చింతానుభవమై నిద్రించావ్ కనుకే
విచ్చుకునే నీ కలలపూలతోటకు రెప్పవేయని మాలినయ్యానని.  

నేను వదిలేసుకున్న మనుషులు, వద్దనుకున్న పనులు,
మిగుల్చుకోలేని సమయాల కన్నా,  నా చిట్టికన్నా
ఊడిన నీ పంటి సందుల్లో నుండి,
కేరింత నవ్వుల్లో తుళ్ళే తుంపర చూడట్టాన్నే  
నేనెక్కువ ప్రేమిస్తానని.
నిత్యతృప్తలా నిలబడటానికి
నీ ఉనికొక్కటే నాకు సరిపోతుందని.