దూరపుమిత్రుడు

2005 లో, మా అక్క బావా వాళ్ళకు పెళ్ళవగానే, కలిసి నాకిచ్చిన మొట్టమొదటి గిఫ్ట్ ఒక బుజ్జి నోకియా ఫోన్. ఎంత అపురూపంగా చూసుకునేదాన్నో ! ఫోన్ నంబర్ అడగని వాడు పాపి ! (మాధవ్ గారి మాటలు అప్పు తెచ్చుకుంటే, అడిగినవాడు అర్భకుడు :)) బస్‌స్టాపుల్లో నిలబడి తోచట్లేదనీ, ఇంటర్వ్యూకి వెళుతున్నాం నువ్వో నాలుగు ప్రశ్నలడుగూ అనీ, రిలీజ్‌లు, డెప్లాయ్మెంట్‌లూ వీకెండ్ లో ఒక్కరం చేస్తున్నాం కంపెనీ ఇమ్మనీ, బంగాళాదుంప కూర చేస్తుంటే గుర్తొచ్చాననీ, పాట పాడమనీ, ఉత్తికే మాట్లాడమనీ, నా ఫ్రెండ్స్ ఎడాపెడా ఫోన్ చేసేవారు. నా నంబరుకి ఫ్రీ డయల్ పెట్టించుకున్న నేస్తాల లెక్కా తక్కువేం కాదు. టైం వేస్ట్ అన్నా, ఇంకోటన్నా, ఎవ్వరేమనుకున్నా నాకు పట్టేదే కాదు. ఇష్టంగానే ఉండేది. పంతొమ్మిదేళ్ళు గూట్లో గువ్వపిట్టలా పెరిగిన నాకు, రెక్కలొచ్చాక ఆకాశమంత స్వేచ్ఛనిచ్చిన నేస్తం ఫోన్. బస్‌స్టాప్‌లో వాడి ముఖం వీడి ముఖం చూసి భయపడకుండా ఫోన్ పట్టుకుని హాయిగా నా లోకంలో నేనుండేదాన్ని. లంచ్ బ్రేక్‌లో ఒక్కదాన్నీ టేబుల్ ముందు కూర్చోవాల్సి వస్తే, మెసేజ్‌లు చూసుకుంటూ పక్కనొకరునట్టే తిని వెళ్ళిపోయేదాన్ని. కూకట్‌పల్లి చీకటి రోడ్లలో స్పీకర్‌లో మాట్లాడుతూ నడిస్తే, నాతో ఇంకో మనిషి నడిచినంత అండగా ఉండేది. రూంలో హరితా నేనూ కూర్చుని ఇద్దరికీ స్నేహితులైన వాళ్ళతో తగాదాపడుతుంటే, మా బేచ్ మొత్తం ఒకే చోట లేదన్న దిగులే ఉండేది కాదు. పొద్దున్నే వచ్చే గుడ్ మార్ణింగ్ మెసేజ్ నాకు ఒక్కటంటే ఒక్కరోజు కూడా విసుగు పుట్టించేది కాదు. అది నాది. నాకోసం ఎవరో 13 సార్లు కీ పేడ్ నొక్కితే వచ్చిన మెసేజ్ అది. నాకిష్టం లేకపోవడమెందుకు!

లెక్క గుర్తు లేదు కానీ, ఒక అంకె దాటాక, స్పేస్ లేక చివరి మెసేజ్‌లు డిలీట్ చేసేసేది నోకియా. ఇష్టమైనవి డ్రాఫ్ట్స్‌లో పెట్టేదాన్ని. అతి ముఖ్యమన స్నేహితులనే మెసేజ్ పంపమని చెప్పి మిగతావాళ్ళకి ఫోన్ మాత్రమే అని హుకుం జారీ చేసేదాన్ని. ఒప్పుకునేవాళ్ళు. స్పేస్ ఎక్కువ ఉంటే ఎవ్వరికీ కాదని చెప్పక్కర్లేదబ్బా అనుకునేదాన్ని. కొన్నాళ్ళకు అవీ వచ్చాయి. కొత్త బిజినెస్ ప్లాన్ చేస్తున్నాం, నువ్వూ కలవాలి అని దేశం కాని దేశంలో ఉన్న నాకు, కొత్త ఫోన్ తో సహా ఆఫర్ పంపాడో మిత్రుడు. అది 3 జి వచ్చిన కొత్తలో అనుకుంటాను. మెయిల్స్, గ్రూప్స్, ఇంటర్నేషనల్ కాల్స్, జి.టాక్స్. వీడియో కాల్స్, ఆడియో వీడియో రికార్డింగ్..ఎన్నని!

పాటలు నేర్చుకుంటూ ఫోన్ లో రికార్డ్ చేద్దామనేది చందనా. పొద్దునే అలారం సౌండ్ నచ్చట్లేదని, నువ్వు నన్ను లేపవా అని రికార్డ్ చేసుకుని నా మాటలే అలారం గా పెట్టుకుంది నీలిమ. పాతిక దాటని ప్రాయం ఎన్ని వేషాలేస్తుందో, అన్నీ దాచుకునేందుకు దొరికిన మేజిక్‌బాక్స్లా భద్రంగా దాచుకునేవాళ్ళం ఫోన్‌ని. ఫుకెట్‌లో బీచ్ ఫొటో హోంస్క్రీన్ మీద పెట్టుకుని - నచ్చినప్పుడల్లా సముద్రపు గాలులు పీల్చుకునేదాన్ని. "తుంసే అచ్ఛా కౌన్ హైన్.." అంటూ చెవిలో తీయగా పాడుతుంటే, నిజమనుకుని అట్లానే హాయిగా మసలుకునేదాన్ని! నచ్చిన పాటలు, నచ్చే జ్ఞాపకాలు, అసలు మనకేం కావాలంటే అదే గుప్పెట్లో ఉంచే మంత్రదండమది.

"పిల్లా..ఆకలేస్తోందీ..నీకొచ్చిన కూరే చెయ్..ప్లీజ్. వంక పెట్టను." అని రూంమేట్ మెసేజ్ చేస్తే ఎక్కడలేని హుషారూ తోసుకొచ్చేది. "ఇంకెప్పుడూ ఇలా చెయ్యను. ప్రామిస్. నిజంగా.." అన్న అక్షరాలు చూస్తే కళ్ళల్లో నీళ్ళూరి కోపాలన్నీ కరిగిపోయేవి. "కుడి వైపు తిరుగు." అని ఉన్నట్టుండి ఫోన్ బజ్జుమంటే ముఖంలో వేయి పున్నముల వెలుగు - దాచలేకపోయేదాన్ని. వేయి ఫోల్డర్ ల పాత్ అయినా, ఎంత చిత్రమైన స్క్రిప్ట్ పేరైనా, నాలుక చివర దాచుకున్న టీం-మేట్స్ కాల్‌లో ప్రాసెస్ చెప్తుంటే గుడ్డిగా రన్ చేసి దేవుడికి కొబ్బరికాయలు కొట్టుకున్న రాత్రిళ్ళు కోకొల్లలు.

మిస్డ్ కాల్ వస్తే ఎన్ని జతల కళ్ళు కుతూహలంగా చూసేవీ! మరి?!

మిస్డ్ కాల్ అంటే ఎవరో "ఐలవ్యూ" అన్నట్టు, "నువ్వే గుర్తొస్తున్నావ్.." అని గారాలు పోతున్నట్టు. "నువ్వే కాల్ చెయ్ పందీ.." అని తిట్టినట్టు. "రీచార్జ్ చేయించు, రేపిచ్చేస్తాను" అని బతిమాలినట్టు. ఇంకొక్క నిముషం చూసి వెళ్ళిపోతానని బెదిరించినట్టు. నీ కోసమే చేశానని చెప్పే ధైర్యం లేనివాణ్ణి పట్టిచ్చినట్టు. అన్నీ అర్థమయ్యేవి. ఎవ్వరెప్పుడు ఎలా చెబితే, అలాగే అర్థమయ్యేది.

ముఖం మీద ఈ జన్మకి చెప్పలేని మాటలు, ఫోన్‌లో ఏమీ చెప్పకుండానే చేరిపోయేవి. కాల్ కట్ చేయడమెంత సీక్రెట్ సీక్రెట్ వ్యవహారం..

"నోరెత్తకసలు. జస్ట్ షటప్!" ." "ఇప్పుడే ఓ నిముషం దొరికి నిద్ద్రపోతున్నా, చంపేస్తా మళ్ళీ చేసావంటే!" "పక్కనే ఉంది..మాట్లాడే వీల్లేదు." "అరిచి గీపెట్టినా నువ్వంటే నాకు లెక్కలేదు" "ఇప్పుడు కాదు, నేనే చేస్తాను" ఎత్తకుండానే ఎన్ని చెప్పచ్చు. మొహం చాటేసుకుని ఎన్ని తిట్టచ్చు.

*

ఆడియో వీడియో కాల్స్. పంచుకోవాల్సిన ఎన్ని తొలితొలి క్షణాలు చేజారిపోయేవివి లేకుంటే!

"మనం వాయించిందే..ఎంత బాగా వచ్చిందో కదా. ఒక్క స్వరం తప్పు పోలే.."
"దేనికి భయం! రెండు గంటల్లో వచ్చేస్తాను. చెకిన్ కూడా అయిపోయింది..ఫేస్టైం?"
"పది రోజులూ నువ్వు నాకు కనపడాలి. వర్క్ పేరెత్తకు. పగలా రాత్రా? ఏ టైం చెప్పు?"
"ఒరేయ్ చెప్పరా నిన్న నేర్చుకున్న పద్యం. ఎవ్వనిచే జనించు.. అమ్మమ్మా...."
"హేపీ బత్ డే..తాతగారూ.. నా దగ్గరికి ఎప్పుడొస్తారూ..?"

*

చూడందే నమ్మలేని ఎన్ని ఉద్వేగాలు చూసేలా చేసిందీ ఫోన్. చూస్తే కానీ చెరిగిపోని ఎన్ని అపనమ్మకాలను ఉఫ్ఫ్ఫ్ మంటూ ఊదేసి చూపించిందీ! ఎన్ని దూరాలు చెరిపింది. చేతిలో ఉన్నది ఫోనా, మరొకరి ముఖమా అన్నట్టు, ఎంత ఒదిగి ఒదిగి చూశా ఆ మూడో కంటిలోకి!

"నాన్సెన్స్! ఎలా ఉంటే అలాగే కనపడు. ఐ జస్ట్ వాంటూ సీయూ ఫర్ యె సెకండ్.."
"డోంట్ వర్రీ..హి ఈజ్ జస్ట్ ఫైన్. ప్లేయింగ్ విత్ అదర్ కిడ్స్ నౌ"
"అమ్మవారు వచ్చి కూర్చునట్టే చక్కగా ఉంది అలంకారం...చామంతులు కూడా దొరుకుతున్నాయా అక్కడ? అన్ని ప్రసాదాలు ఒక్కతివే చేశావా? వాడేమన్నా సాయంచేశాడా ఇంతకీ?"
"ఆగు, అందరూ జాయిన్ అవ్వనీ కాల్. అప్పుడే అరవకు. ష్ష్ష్....వెయిట్..!! వెయిట్. వాడింకా రాలేదు."
"ఎక్కడ? వెనక్కి తిప్పు..కొంచం పక్కకి...అది వాపు కాదే బలుపు. కాస్త ఎకర్సైజ్ చెయ్! అదే తగ్గుతుంది. ఇంతోటి దానికి మళ్ళీ మందులా? నీకు పని లేదూ, నాకు బుద్ధి లేదు"
"వేద రాసింది. నా కోసం. ఎలా ఉందే? నీక్కాక ఇంకెవరికి చూపించను? "

*

ఎంత దూరంలో ఉన్నా "డెలివర్డ్" అని చూడగానే దొరికే దగ్గరితనం మీద ఆశ. స్క్రీన్ నిండా కనపడి 'హాయ్' అంటే దొరికే నిశ్చింత మీద ఆశ. మాప్‌లు అప్డేట్ అవుతూ ఉంటే, దారితప్పమన్న ఆశ. గ్రూప్‌లో కలిపారంటే, మనవాళ్ళ మధ్యలోనే ఉన్నాం లెమ్మన్న భరోసా. లంచ్ టైం లో మోగే మెసేజ్ చప్పుడు, స్టార్టింగ్ అని చూపెడుతూ సాయత్రం అదిరే ఫోన్, ఇండియాలో తెల్లారుతూనే నాకు రాత్రైపోకూడదని మోగే కాల్ - వెన్నులో వణుకు పుట్టించే ఇంత పెద్ద ప్రపంచంలో వెచ్చగా దగ్గరకు లాక్కునేవి ఈ చిట్టిచిట్టి శబ్దాలే.

కానీ, ఎప్పుడో ఎక్కడో లింక్ తెగిపోయింది. ఎక్కడా అన్నది చెప్పలేను. ఎందుకో నిజంగానే సరిగ్గా గుర్తు లేదు. వాల్‌మార్ట్‌లో ట్రాలీలోని పిల్లాడు "నాన్నా..నాన్నా.." అని ఆపకుండా పిలుస్తోన్నా ఫోన్‌లో మునిగిపోయిన తండ్రి తలతిప్పకపోవడం చూసినప్పుడేమో..న్యూయార్క్ రోడ్ల మీద సెల్ఫీ తీస్తూ పిల్ల నవ్వట్లేదని, నిన్నిక్కడే వదిలేసి వెళ్ళిపోతానని ఒక చింతాకు కళ్ళ చిన్నది బెదిరిస్తే కళ్ళు తుడుచుకుని నవ్విన నాలుగేళ్ళ పసిదాన్ని చూశాకేమో. రెస్టారెంట్‌లో ఆర్డర్ చెప్పి ఎవరి ఫోన్ వాళ్ళు చూసుకుంటూ మురుస్తున్న భార్యాభర్తలను చూసాకేమో. బెస్ట్‌ఫ్రెండ్ కి మొదటి పాప పుట్టిందని గ్రూప్ మెసేజ్‌లో చదివాకేమో. రోడ్డు మీద వీడియో కాల్ మాట్లాడుతూ, అమ్మను సిగ్నల్ దగ్గర వదిలేసి వెళ్ళిన ఇండియన్ కొడుకుని చూశాకేమో. ఆవిడ పిలిచే ప్రయత్నం చెయ్యకుండా ఖాళీ కళ్ళతో నిలబడిపోయినప్పుడేమో. పిల్లాడికి ఈవినింగ్ స్నాక్ పెట్టడం మర్చిపోయి నేను కాలక్షేపం చేసిన రోజేమో. ఫార్వర్డ్‌లతో నిండిపోయి ఉన్న సొంత మనుషుల విండోలు గమనించుకున్నప్పుడేమో. అతిప్రేమ పొంగిన అపరిచితుల విండోలో. అసందర్భ ప్రేలాపనలో. బాత్రూంలలోకి పట్టుకెళ్ళిన ఫోన్‌లు మళ్ళీ డైనింగ్ టేబుల్ మీద చూస్తున్నప్పుడో. జారిపడ్డ వస్తువుని అందిస్తే, థాంక్స్ చెప్పకుండా ఫోన్‌లో మాట్లాడుతూ వెళ్ళిన అబ్బాయిని చూసినప్పుడో. లోకల్ ట్రైన్‌లో వికలాంగులకు కేటాయించిన సీట్‌లో యియర్ ఫోన్స్ పెట్టుకు కూర్చుని, అవసరమైనా లేవని పెద్దమనిషిని చూసినప్పుడో. బంధువులూ అపరిచితులూ కాని వాళ్ళ లెక్కలోకొచ్చే వాళ్ళింటికెళ్ళి, వాళ్ళ పిల్లలను వీడియోగేం నుండి బయటకు లాగాలని ప్రయత్నించి భంగపడినప్పుడో. ఇంటికి పిలిచిన వాళ్ళు ఫోన్‌లో పాటలు పెట్టి 'ఇంకేంటి సంగతులు..' అని రెట్టించినప్పుడో. మంచినీళ్ళ కన్నా ముందు వైఫై పాస్వర్డ్ ఇచ్చినప్పుడో. ఇచ్చి నవ్వినప్పుడో. "ఎలా ఉన్నావ్?" అన్న ప్రశ్నకు ఎవ్వరైనా ఫోన్‌లో ఫొటోలతోనే జవాబు చెప్పడం చూసినప్పుడో..గుంపులు గుంపులుగా మనుషులు. వాళ్ళ అరచేతుల్లో ఆరని వెలుగులు. అందరూ మాట్లాడుతూనే ఉంటారు. మాట్లాడాలనే అనుకుంటారు, మంచివాళ్ళే అయి ఉంటారు - కానీ రెండోవాళ్ళు పక్కనుండకూడదు. దూరాలు దగ్గరయ్యీ, దగ్గరితనం దూరమయ్యే రోజుల్లో...

*