పునరపి

పండుగ హడావిడంతా మెల్లిగా సర్దుమణుగుతోంది. సెలవలు, పొడిగించుకున్న సెలవులు, అన్నీ పూర్తయ్యి ఒక్కొక్కరుగా ఇళ్ళు చేరుతున్నారు. మనుష్యుల అలికిడి తెలిసిపోతోంది. పార్కింగ్‌లో కార్లు నిండుగా కనపడుతున్నాయి. చాలా రోజుల తర్వాత ఇల్లు చేరాకా ఉండే మొక్కుబడి పనులన్నీ పూర్తయ్యి, మళ్ళీ జీవితం గాడిలో పడుతున్నట్టే ఉంది.

పొద్దున లేస్తూనే "పెదనాన్నను మనింటికి తెచ్చేసుకుందాం" అన్నాడు ప్రహ్లాద్. వాడు చెబుతున్నదర్థమవుతూనే నా ముఖం విప్పారింది. వాడిక్కావలసినది పెదనాన్న కొడుకు. వీడి అన్న. ఇంటికి చేరి పది రోజులు దాటిపోతున్నా గుర్తు చేసుకుంటున్న వాడిని చూస్తే ఏవిటేవిటో ఆలోచనలు. సూదిమొనలా అప్పుడప్పుడూ గుచ్చే అమెరికా జీవితపు నొప్పి.

బాగా చిన్నపిల్లగా ఉన్నప్పుడు, 'పసిడి రెక్కల పైన కాలం ఎగిరిపోతుంద'న్న ఎరుక లేనప్పుడు, మేనత్త కుటుంబం మా ఇంటికి వస్తుందంటే ఇలాగే వేయి కళ్ళతో ఎదురు చూసేదాన్ని. ఒక పెద్ద అంబాసిడర్ కారులో బిలబిలమంటూ వచ్చేవాళ్ళు ఆ ఇంటిల్లిపాదీ. అత్తయ్యా మామయ్యా నలుగురు పిల్లలూ. వాళ్ళొచ్చేందుకు నెల రోజుల ముందు నుండే ఇంట్లో వాళ్ళ తాలూకు కబుర్లతో సందడి మొదలైపోయి ఉండేది. మా అత్తయ్య జామచెట్టు గడ నాన్నగారి తల మీదకు జార్చితే రక్తం బొటబొటా కారిపోవడమూ, వయసుకు తప్పని కుతూహలాలతో వాళ్ళు మొదటిసారి ఏ ఆకుల చుట్టో నోట్లో పెట్టుకున్నారని తెలిసి ఎవరికీ పట్టుబడకుండా ఆపేందుకు, మా అత్తయ్య పెరడులోకి లాక్కెళ్ళి జామాకులు నమిలించడమూ, కిష్టలో ఆటలూ, చదువులు మానేసి వాళ్ళు తోటల్లో తిరుగుతూ చేసిన అల్లర్లూ, కళ్ళింతలు చేసుకుని వింటూ ఉండేదాన్ని.

వాళ్ళు రావడమూ, నాలుగు రోజులు నాలుగు నిముషాల్లా గడిచి వెళ్ళే ఘడియ రావడమూ చకచకా జరిగిపోయేవి. కారు వీధి చివరి మలుపు తిరిగేదాకా భుజాలు నొప్పెట్టేలా వీడ్కోలిచ్చి, అందరూ తిరిగి వాళ్ళ వాళ్ళ పనుల్లో పడేవారు. అడిగడిగి చెప్పించుకున్న ముచ్చట్లు పెంచిన అపేక్షతో, దిగులుగా నేనొక్కదాన్నే ఇంటి ముందరున్న ఓ రోలు దగ్గర కూర్చుండిపోయేదాన్ని. ఎంత దుఃఖంగానో ఉండేది. అది చెప్పడానికే కాదు, ఊహించడానిక్కూడా ఇప్పుడు చేతకావట్లేదు. ఇంట్లో అందరూ ఒక్కొక్కరిగా వచ్చి, పిలిచి, మాట వినని నాతో విసిగి వెనుతిరిగిపోయేవారు. నేను మాత్రం, అలాగే, ఆ ఇంటి ముందే కూర్చుని, ఆ కార్ వెనక్కి తిరిగి వచ్చెయ్యాలని కోరుకుంటూ ఉండేదాన్ని. ఎదురుచూసీ, చూసీ, చూసీ, - ఏడుపు తగ్గి ఊరికే ఏవో ఆటలాడుకుంటూ నేనింకా అక్కడే ఉండగానే, చిత్రంగా, వాళ్ళ కార్ వెనకొచ్చేది. 

ఏదో మర్చిపోయామనో, ఆ కార్‌కి ఏదో ఇబ్బందైందనో...వెనక్కు వచ్చి, కాసేపు ఉండి, లేదా ఆ రాత్రికి ఉండి, వెళ్ళిపోయేవారు.

నా కోరికకే కారు వెనక్కు వచ్చినదని నా పసిమనసు నమ్మకం. కాదనే ధైర్యం అప్పటికెవ్వరికీ లేదు మరి.

*

వచ్చిన కార్ మళ్ళీ వెళ్ళిపోతుందని తెలిసిన నేను, ఇప్పుడు ఊరడింపుగా నా పిల్లాడికి ఏం చెప్పగలను?

*