జీవితంలో కొన్ని సంఘటనలు జరిగేటప్పుడు బుద్ధికి వాటిని అర్థం చేసుకోగల వయసు ఉండదు. కానీ, ఆయా ఉద్వేగాల తాలూకు నిజాయితీని మాత్రం వయసుతో నిమిత్తం లేకుండా మనసు గుర్తు పెట్టుకుంటుంది.
ఎన్నో ఏళ్ళ క్రితం నాటి సంగతి.
కొత్తగా కొలువులో చేరిన రోజులవి. కాలేజీలో చదివిన చదువుకూ, ఆఫీసులో దొరికిన ప్రాజెక్టులకూ పొంతన కనపడక పగలూ రాత్రీ తేడా తెలీనంతగా పనిచేసిన కాలమది. ఒకానొక వీకెండ్‌లో దాదాపు పద్దెనిమిది గంటల చప్పున పని చేసి, సోమవారం ఆన్సైట్‌లో ఉండే మిగతా టీంతో మీటింగ్స్ అటెండ్ అయ్యీ, మేనేజర్స్ కి కావాల్సిన అప్డేట్స్ అన్నీ పంపి, అటుపైన విశ్రాంతి కోసం డోర్మిటోరీ వెళ్ళాను. ఐ.టి ఉద్యోగాల్లో ఇదేమంత కాని పని కాదు. అరచేతిలో బొంగరంలా ప్రపంచం తిరుగాడుతుండేప్పుడు, నిద్రవేళలు కూడా అటూ ఇటూ అవ్వాలి కదా మరి. అందుకే కంపెనీలు ఈ సదుపాయాలూ ఇస్తాయి.
ఆ గది చిమ్మచీకటిగా ఉంటుంది. సూది మొన నేలకు తగిలినా వినపడేంత నిశబ్దంగానూ ఉంటుంది. ఒక్కోసారి ఖాళీగానూ, ఒక్కోసారి గదంతా నిండిపోయీనూ ఉంటుంది. పని ఒత్తిడికి డెస్క్ నుండి మాయమై వచ్చి, ఇక్కడ ధ్యానం చేసుకుంటారు కొందరు. తలనొప్పులూ, ఒంట్లో బాగోని వాళ్ళూ ఇక్కడికే చేరతారు. శుక్రవారాల్లో ముస్లిం మిత్రులు ఆ గదికి ఒక మూలలో ఉండే విశాలమైన ఖాళీ స్థలంలో నమాజులూ చెయ్యడమూ చూసి ఉన్నాను. దాదాపు ముప్పై పడకలున్న విశాలమైన గది అది.
ఆ రోజు నేనక్కడికి వెళ్ళి, ఆ చీకట్లో జాగ్రత్తగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, కబోర్డ్స్ నుండి కొత్త దుప్పటీ, దిండూ బొత్తిగా తెచ్చుకుని అలసటతో కళ్ళు మూశానో లేదో, ఆ చీకటిలో నుండీ, నిశబ్దంలో నుండీ, ఎడతెగని నిట్టూర్పు వినపడటం మొదలైంది. ఎవరికో బాలేదనుకుంటూ, మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకున్నాను. తిరిగి అదే రొప్పు. అందులో నుండీ అర్థమవుతోన్న నిస్సహాయతకు నేను కాసేపటికే లేవకుండా ఉండలేకపోయాను. సెల్‌ఫోన్ లైట్ ను గది నలుదిక్కుల్లోనూ తిప్పి చూశాను.
ఒకమ్మాయి, గోడ వైపుకు తిరిగి ఉంది. ఆమె నిల్చున్న పద్ధతిలో తేడాని నా కళ్ళు గుర్తు పట్టాయి కానీ, ఏం చేస్తోందో అర్థం కాలేదు. ఆమె చేతిలో చిన్న మైక్ లాంటిదేదో ఉందనిపించింది, ఆ చీకట్లో చూస్తే. తటపటాయిస్తూనే దగ్గరకు వెళ్ళాను.
ఆమె నన్ను చూస్తూనే నిస్సత్తువగా చేతులు జార్చేసింది. అప్రయత్నంగా ఆమె చేతుల్లోవి అందుకున్నాను. పాలడబ్బా అది. బ్రెస్ట్ పంప్ వాడి, కాటన్ చున్నీ చాటు నుండి పాలు పిండుకుంటోందామె. కింద ఉన్న స్విచ్ బాక్స్ పని చెయ్యకపోవడంతో, గోడకి పైన ఉన్న స్విచ్ ని వాడుకుంటునట్లుంది, నేలపై కూర్చుని పిండుకోగలిగేంత వైర్ కాదది. అర్థమవుతోంది. ఆమె నుదుటి నిండా చిరుచెమట్లు..
తన భర్త పావుగంటకు పైగా గేటు దగ్గర నిలబడి ఎదురుచూస్తున్నాడనీ, ఇంట్లోని పసివాడికి పాలు పంపాలనీ, కోపం ఆదుర్దా బాధ మిళితమైన గొంతుతో చెప్తోందామె.
నేనామెని ఒక్క నిముషం పాటు ఆగమని చెప్పి పరుగుల మీద బయటకు వెళ్ళాను. కింద ఫ్లోర్‌లో మీటింగ్ రూం నుండి కుర్చీని మోసుకుంటూ మెట్ల మీద పైకొచ్చాను.
నన్ను చూసి 'ఇది కూడా తట్టలేదు చూశారా నాకీ కంగారులో.." అనుకుంటూ ఆమె పైకి లేచింది. "జ్జ్జ్జ్..." అన్న శబ్దంతో పరికరం తన పని తాను చేసుకు పోయింది.
"మంచినీళ్ళు కావాలా?" ఆమె పని అయ్యేదాకా ఆగి అడిగాను నేను. అప్పటికి ఆమె ముఖం కాస్త తెరిపిన పడింది. పక్కనే ఉన్న బాగ్ తీసింది. పళ్ళూ, బిస్కట్లూ, వాటర్ బాటిళ్ళూ, ఫ్లాస్క్‌లో పాలు - సమస్తం ఉన్నాయందులో.
"మీక్కావలసినవి తీసుకోండి, ఇప్పుడే వస్తాను" అని బయటకు వీలైనంత చకచకా అడుగులేస్తూ వెళ్ళిపోయింది.
"గంట కొట్టినట్టే వేళకి కదులుతాడు మావాడు. లేచేలోపు పాలసీసా నోట్లో పెట్టేస్తే ఇంకో గంట అలాగే మత్తుగా పడుకుంటాడు. వేళకి ఇవ్వలేనని కంగారొచ్చేసింది." బుట్ట తీసుకుని బయటకు నడుస్తూ అందామె. గదిలోపల మాట్లాడలేక, ఠపీమని ఆమె మాట వినకుండా సంభాషణ తుంచలేక అడుగులు కలిపాను.
మాటల్లో చెప్పింది...డెలివరీకి మూడు నెలల ముందే సర్వైకల్ ఇన్‌కంపీటెన్స్ వల్ల సెలవులో వెళ్ళాల్సి వచ్చిందనీ, పిల్లాడు పుట్టేవేళకే సెలవైపోయిందనీ, లాస్ ఆఫ్ పే లో కొన్నాళ్ళు ఉన్నాననీ, (అప్పట్లో ప్రసూతి సెలవులు మూడు నెలలే - ఇప్పుడు ఆరు నెలలు చేశారు), ఈ ఫైనాన్షియల్ యియర్‌లో ఒక్క పది రోజులు గడిస్తే, కొత్త సంవత్సరపు లెక్కలో ఇంకో ఆరు నెలలు ఎల్వోపీ మీద సెలవు దొరుకుతుందని తప్పనిసరై వస్తున్నాననీ.
నేను చేసిన సహాయానికి మరీ మరీ థాంక్స్ చెబుతూ అప్పుడామె అంది -
"చంటివాడిని ఇంట్లో వదిలేసి ఎందుకొచ్చిన ఉద్యోగాలూ? అంటారంతా! ఎవరి అవసరాలు వాళ్ళవి. ఎవరి జీవితాలు వాళ్ళవి. ఏం చేసినా పిల్లాడికి ఇవ్వలేకపోయిన బొట్టు పాలైనా తల్లి గుండెల్లో ఎంత బరువో! ఎవరికి తెలుస్తుంది?"
ఆ పూటకి బరువు తగ్గించుకున్న నిశ్చింతతో తృప్తితో ఆమె పలికిన ఆ అపురూపమైన మాటలు అర్థమవడానికి, ఏళ్ళకేళ్ళు గడిచి నా ఒడిలోనూ పసివాడు పారాడే వేళ రావలసి వచ్చింది.
(Breast feeding awareness campaigns చూసినప్పుడల్లా, breast pump గురించి మాట్లాడాలని ఉంటుంది. మహిళలకు సంబంధించి, ఈ శతాబ్దపు గొప్ప ఆవిష్కరణల్లో, ఇదీ మొదటి వరుసలో ఉంటుందని నా నమ్మకం. ఈ నేపథ్యంలోనే ఈ అనుభవాన్ని మొదటగా మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్‌లో ప్రచురించాను.)
ఎన్నో ఏళ్ళ క్రితం నాటి సంగతి.
కొత్తగా కొలువులో చేరిన రోజులవి. కాలేజీలో చదివిన చదువుకూ, ఆఫీసులో దొరికిన ప్రాజెక్టులకూ పొంతన కనపడక పగలూ రాత్రీ తేడా తెలీనంతగా పనిచేసిన కాలమది. ఒకానొక వీకెండ్‌లో దాదాపు పద్దెనిమిది గంటల చప్పున పని చేసి, సోమవారం ఆన్సైట్‌లో ఉండే మిగతా టీంతో మీటింగ్స్ అటెండ్ అయ్యీ, మేనేజర్స్ కి కావాల్సిన అప్డేట్స్ అన్నీ పంపి, అటుపైన విశ్రాంతి కోసం డోర్మిటోరీ వెళ్ళాను. ఐ.టి ఉద్యోగాల్లో ఇదేమంత కాని పని కాదు. అరచేతిలో బొంగరంలా ప్రపంచం తిరుగాడుతుండేప్పుడు, నిద్రవేళలు కూడా అటూ ఇటూ అవ్వాలి కదా మరి. అందుకే కంపెనీలు ఈ సదుపాయాలూ ఇస్తాయి.
ఆ గది చిమ్మచీకటిగా ఉంటుంది. సూది మొన నేలకు తగిలినా వినపడేంత నిశబ్దంగానూ ఉంటుంది. ఒక్కోసారి ఖాళీగానూ, ఒక్కోసారి గదంతా నిండిపోయీనూ ఉంటుంది. పని ఒత్తిడికి డెస్క్ నుండి మాయమై వచ్చి, ఇక్కడ ధ్యానం చేసుకుంటారు కొందరు. తలనొప్పులూ, ఒంట్లో బాగోని వాళ్ళూ ఇక్కడికే చేరతారు. శుక్రవారాల్లో ముస్లిం మిత్రులు ఆ గదికి ఒక మూలలో ఉండే విశాలమైన ఖాళీ స్థలంలో నమాజులూ చెయ్యడమూ చూసి ఉన్నాను. దాదాపు ముప్పై పడకలున్న విశాలమైన గది అది.
ఆ రోజు నేనక్కడికి వెళ్ళి, ఆ చీకట్లో జాగ్రత్తగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ, కబోర్డ్స్ నుండి కొత్త దుప్పటీ, దిండూ బొత్తిగా తెచ్చుకుని అలసటతో కళ్ళు మూశానో లేదో, ఆ చీకటిలో నుండీ, నిశబ్దంలో నుండీ, ఎడతెగని నిట్టూర్పు వినపడటం మొదలైంది. ఎవరికో బాలేదనుకుంటూ, మళ్ళీ కళ్ళు మూసుకున్నాను. తిరిగి అదే రొప్పు. అందులో నుండీ అర్థమవుతోన్న నిస్సహాయతకు నేను కాసేపటికే లేవకుండా ఉండలేకపోయాను. సెల్‌ఫోన్ లైట్ ను గది నలుదిక్కుల్లోనూ తిప్పి చూశాను.
ఒకమ్మాయి, గోడ వైపుకు తిరిగి ఉంది. ఆమె నిల్చున్న పద్ధతిలో తేడాని నా కళ్ళు గుర్తు పట్టాయి కానీ, ఏం చేస్తోందో అర్థం కాలేదు. ఆమె చేతిలో చిన్న మైక్ లాంటిదేదో ఉందనిపించింది, ఆ చీకట్లో చూస్తే. తటపటాయిస్తూనే దగ్గరకు వెళ్ళాను.
ఆమె నన్ను చూస్తూనే నిస్సత్తువగా చేతులు జార్చేసింది. అప్రయత్నంగా ఆమె చేతుల్లోవి అందుకున్నాను. పాలడబ్బా అది. బ్రెస్ట్ పంప్ వాడి, కాటన్ చున్నీ చాటు నుండి పాలు పిండుకుంటోందామె. కింద ఉన్న స్విచ్ బాక్స్ పని చెయ్యకపోవడంతో, గోడకి పైన ఉన్న స్విచ్ ని వాడుకుంటునట్లుంది, నేలపై కూర్చుని పిండుకోగలిగేంత వైర్ కాదది. అర్థమవుతోంది. ఆమె నుదుటి నిండా చిరుచెమట్లు..
తన భర్త పావుగంటకు పైగా గేటు దగ్గర నిలబడి ఎదురుచూస్తున్నాడనీ, ఇంట్లోని పసివాడికి పాలు పంపాలనీ, కోపం ఆదుర్దా బాధ మిళితమైన గొంతుతో చెప్తోందామె.
నేనామెని ఒక్క నిముషం పాటు ఆగమని చెప్పి పరుగుల మీద బయటకు వెళ్ళాను. కింద ఫ్లోర్‌లో మీటింగ్ రూం నుండి కుర్చీని మోసుకుంటూ మెట్ల మీద పైకొచ్చాను.
నన్ను చూసి 'ఇది కూడా తట్టలేదు చూశారా నాకీ కంగారులో.." అనుకుంటూ ఆమె పైకి లేచింది. "జ్జ్జ్జ్..." అన్న శబ్దంతో పరికరం తన పని తాను చేసుకు పోయింది.
"మంచినీళ్ళు కావాలా?" ఆమె పని అయ్యేదాకా ఆగి అడిగాను నేను. అప్పటికి ఆమె ముఖం కాస్త తెరిపిన పడింది. పక్కనే ఉన్న బాగ్ తీసింది. పళ్ళూ, బిస్కట్లూ, వాటర్ బాటిళ్ళూ, ఫ్లాస్క్‌లో పాలు - సమస్తం ఉన్నాయందులో.
"మీక్కావలసినవి తీసుకోండి, ఇప్పుడే వస్తాను" అని బయటకు వీలైనంత చకచకా అడుగులేస్తూ వెళ్ళిపోయింది.
"గంట కొట్టినట్టే వేళకి కదులుతాడు మావాడు. లేచేలోపు పాలసీసా నోట్లో పెట్టేస్తే ఇంకో గంట అలాగే మత్తుగా పడుకుంటాడు. వేళకి ఇవ్వలేనని కంగారొచ్చేసింది." బుట్ట తీసుకుని బయటకు నడుస్తూ అందామె. గదిలోపల మాట్లాడలేక, ఠపీమని ఆమె మాట వినకుండా సంభాషణ తుంచలేక అడుగులు కలిపాను.
మాటల్లో చెప్పింది...డెలివరీకి మూడు నెలల ముందే సర్వైకల్ ఇన్‌కంపీటెన్స్ వల్ల సెలవులో వెళ్ళాల్సి వచ్చిందనీ, పిల్లాడు పుట్టేవేళకే సెలవైపోయిందనీ, లాస్ ఆఫ్ పే లో కొన్నాళ్ళు ఉన్నాననీ, (అప్పట్లో ప్రసూతి సెలవులు మూడు నెలలే - ఇప్పుడు ఆరు నెలలు చేశారు), ఈ ఫైనాన్షియల్ యియర్‌లో ఒక్క పది రోజులు గడిస్తే, కొత్త సంవత్సరపు లెక్కలో ఇంకో ఆరు నెలలు ఎల్వోపీ మీద సెలవు దొరుకుతుందని తప్పనిసరై వస్తున్నాననీ.
నేను చేసిన సహాయానికి మరీ మరీ థాంక్స్ చెబుతూ అప్పుడామె అంది -
"చంటివాడిని ఇంట్లో వదిలేసి ఎందుకొచ్చిన ఉద్యోగాలూ? అంటారంతా! ఎవరి అవసరాలు వాళ్ళవి. ఎవరి జీవితాలు వాళ్ళవి. ఏం చేసినా పిల్లాడికి ఇవ్వలేకపోయిన బొట్టు పాలైనా తల్లి గుండెల్లో ఎంత బరువో! ఎవరికి తెలుస్తుంది?"
ఆ పూటకి బరువు తగ్గించుకున్న నిశ్చింతతో తృప్తితో ఆమె పలికిన ఆ అపురూపమైన మాటలు అర్థమవడానికి, ఏళ్ళకేళ్ళు గడిచి నా ఒడిలోనూ పసివాడు పారాడే వేళ రావలసి వచ్చింది.
*
(Breast feeding awareness campaigns చూసినప్పుడల్లా, breast pump గురించి మాట్లాడాలని ఉంటుంది. మహిళలకు సంబంధించి, ఈ శతాబ్దపు గొప్ప ఆవిష్కరణల్లో, ఇదీ మొదటి వరుసలో ఉంటుందని నా నమ్మకం. ఈ నేపథ్యంలోనే ఈ అనుభవాన్ని మొదటగా మామ్స్‌ప్రెస్సో, తెలుగు ఎడిషన్‌లో ప్రచురించాను.)
No comments:
Post a Comment