ఈ చలి ఉదయం..

చుక్కలు పొడిచిన నొప్పిని వెన్నెల నవ్వుల మాటున భరించే రాతిరి, సౌందర్యవతి, ప్రేమమూర్తి అయిన రాత్రి, సోమరిగా కూలబడిన నన్ను ఊరడించాలని చూసీ చూసీ అలసిపోయింది. తన కోమలశీతలస్పర్శ నా నుండి దూరం జరిగిపోతోందన్న స్పృహ కలిగేసరికే ఆలస్యమైపోయింది. తన నీలోత్తరీయాన్ని నా వేలికి ముడివేసి, ఆమె వెళ్ళిపోయింది. నీడలునీడలుగా కొన్ని మాటలింకా ఇక్కడే తచ్చాడుతున్నాయి. నీటిబుడగల్లాంటి కలల్లో నిజాన్ని వెదుక్కునే పనిలో పడ్డ నన్ను కాలం ముల్లులా గుచ్చి మేల్కొల్పుతుంది. పల్చని పసుపు వెలుతురు కూడా కళ్ళకు భారమైపోతుంది. వసంతోత్సవైశ్వర్యం పొందకుంటే నిరుపేదలేనన్న మాటలు తల్చుకుని, బెంగటిల్లే హృదయం బయటకు చూస్తుంది. ఇంకా రాలని మంచుముద్దై శిశిరం అద్దపు తలుపుల అంచులను పెనవేసుకుని నిద్రిస్తూనే ఉంది. లేఎండ పొడకు మెల్లిగా కరిగిన మంచుపొర ఒకటి ఎండుకొమ్మని వెలిగించి జారిపోతుంది. రాదారుల మీద ఉప్పురాళ్ళనూ మంచురవ్వలనూ వేరు చేసి చూడలేని చూపు నిశ్చలత్వాన్నెరుగని లోలకమై కదిలి అలసిపోతుంది. బాహ్యస్పృహని వదిలించుకుని సౌందర్యంలో లీనమైపోలేని శాపంతో, వచ్చేపోయే వాహనాల వెలుగుల్లో చిక్కుపడి ఆలోచన కదిలిపోతుంది. విసురుగా తగిలి, అద్దాలను ఊపేస్తుంది గాలి. కంపించీ కుదురుకునే హృదయం పట్టుబడని రహస్యాల కోసం ఊపిరి బలంగా తీసుకుంటుంది. చూపుడువేలితో అద్దాల మీద దారులు గీసుకుని, ఆకశపు  సౌందర్యం ఆ హద్దులు దాటి విస్తరించడాన్ని చూపులతో వెంబడిస్తుంటాను. అంతూదరీ లేని అందమంతా సొంతమయ్యీ కానట్టుంటుంది. ఆగీఆగి ఉబికే ఆనందం ఏ దిక్కు నుండి వస్తుందో నాకే అర్థం కాకుండా ఉంది. నీకూ ఈ పద్యమర్థం కాకుంటే, ఈ చలి ఉదయంలో తలుపులు తీసి, నిన్ను నా పక్కకు ఆహ్వానించడం వినా మరేమీ చెయ్యలేను. ఎందుకంటే, ఈ ఉదయం నాకున్నదంతా ఈ చిన్ని అద్దపు తునక! దీని మీద నీకోసమేమీ ఈవేళ రాయలేనిక!