చంటిపిల్లల చేతుల్లో ఫోన్లు

ఫొటోల కోసం చంటిపిల్లల అమ్మలు ఆత్రపడరు. ఆత్రపడరు అంటే తీసుకోరు అని కాదు, తీసుకున్నవి చూసుకోలేరు, బయటి మనుష్యులతో పంచుకోలేరు. మేం ముగ్గురమే ఏదైనా కొత్త ప్రాంతానికి వెళ్ళి గుర్తుగా ఉంటుందని ఒక ఫొటో తీయమని దారిన పోయే పుణ్యాత్ముడిని పిలిచి ఫోన్/కెమెరా వాళ్ళకిచ్చి ఫొటోలు తీయమని అడిగేప్పుడు, ఒకటికి నాలుగు సార్లు ఫోటోలు క్లిక్కుమనిపించండని చెప్పడం రివాజైపోయింది. అంతా చేసి, అందులో కొన్నింటిలో నా చూపుడు వేలు నా పిల్లాడిని కెమెరా వైపు చూడమని బతిమాలుతూ ఉంటుంది. అవెలాగూ blur అయిపోయి ఉంటాయి, దాచుకు చూసుకునేందుకు పనికిరావు. ఇంకొన్నింటిలో బుజ్జాయి మా వైపు తిరిగిపోయి ఇద్దరినీ ప్రశ్నలడుగుతూ ఉంటాడు - ఆ ఫలానా ఆంటీ/అక్క/అంకుల్/అన్నయ్య మన ఫోన్ ఎందుకు తీసుకున్నారని. మేమిద్దరం కెమెరా వైపు చూడ్డం మానేసి, మా వాడికి చరిత్ర విప్పి చెబుతూ ఉంటాం; 'మన ఫొటో తీయడానికే కన్నులూ, నువ్వు ఇలా 'ఈ..' అని నవ్వావంటే మన ఫోన్ మనకిచ్చేస్తారూ' అని. ఈ లోపే వాడు మా మాటలు గాలికొదిలేసి పరిసరాల్లో వాడు కొత్తగా మరిదేన్నో గమనించిన ఉత్సాహంలో చంకలోంచీ దూకబోతుంటే దొరకబుచ్చుకుని, '- పోనీ నువ్వు తీసుకో' అనో - 'ఇలా తే, నా మాటైతే వింటాడు వాడు' అనో అనుకుంటో , అనిల్, నేనూ మాలో మేమే కబుర్లాడుకుంటూ ఉంటాం. ఇవి కూడా ఫొటోలకెక్కిపోతూనే ఉంటాయ్. ఎలాగోలా అన్ని గొడవలూ సద్దుమణిగి, ఇప్పుడు రెడీ అనబోయేంతలో ఆ ముందరి క్షణాల్లో ఎప్పుడో మొదలెట్టిన అకారణ కన్నీళ్ళ ప్రహసనానికి ముక్కు కారిందని మా వాడి బుజ్జి బుర్ర కనిపెట్టి, నా చున్నీనో, చీర కొంగో చటుక్కున లాక్కుని ముక్కు తుడిచేసుకుంటాడు లేదూ వాడి ముక్కుని నా భుజాల మీద చరచరా రుద్దేసుకుంటాడు. ఫోటోలో "నో, నీ కర్చీఫ్" అని నోరంతా తెరిచి అరుస్తున్న నా మొకమే ఉంటుంది. ఆయా ఫొటోల్లో నేను వాణ్ణి దించేయబోతూ మళ్ళీ అసలలా ఎందుకు నిల్చున్నామో గుర్తు తెచ్చుకుని వెనక్కు లాక్కోబోతూ ఉంటాను. వీటినీ దాచుకోలేమని మీకీసరికే అర్థమయిపోయింది కదా! సరే, ఆ గండమూ దాటుకుని 1-2-3 రెడీ అని చెప్పి తీసుకున్న ఫొటోల్లో నేనూ, అనిల్ ఇద్దరమూనో ఎవరో ఒకరమో కళ్ళు మూసేసుకుంటాము. ఫొటోలు తీసే వాళ్ళు "ఓసారి చూసుకోండి, ఇంకోటి తియ్యమంటారా పోనీ?" అంటారు కానీ, అపటికి ఎంతసేపటి నుండీ సాగుతోందా భాగోతం! సిగ్గే కదా! 'పర్లేదండీ, థాంక్యూ!' అని కృతజ్ఞతా భారంతో ఒకింత వంగి చెప్పి గబగబా అక్కడి నుండి పక్కకి కదులుతాం.  లేచి నిలబడ్డాకా, అసలు వీడి జ్ఞాపకాలన్నీ కెమెరాలో కాదు, మన గుండెల్లో ఉండాలి అని కొత్త పాట పాడినా పాడతాం.

ఈ రోజు ఫోన్ మెమరీ ఫుల్ అని నా ఫోన్ ఏడ్చి మొత్తుకుంటోందని కాస్త ఫొటోలు గట్రా backup తీసుకుందామని కూర్చున్నాను. అవన్నీ తీసేయాల్సినవే తప్ప దాచుకునేవి కాదని తొందరగానే తెలిసింది. మా వాడివో మావో కాలి బొటన వేళ్ళు, మోకాళ్ళు, మా ఫ్లోరింగ్ డిజైన్లూ, ఫేన్లూ, వీడి ముక్కుపుటాలూ, కనుబొమ్మలూ, ములక్కాడలా పెట్టిన మూతీ, గడ్డాలూ తప్ప ఏమీ లేవక్కడ. ఇక వీడియోలైతే ఎంత ఓపిగ్గా చూడాల్సి వచ్చిందో! ఆ నలనల్లటి స్క్రీన్ మధ్యలో నుండి ఏమైనా మహత్తర సన్నివేశాలొస్తాయేమో, నా పిల్లాడి బాల్యం నేను భద్రపరచకుండా చెత్తబుట్టలో వేయొద్దు వేయొద్దనుకుంటూ ఏ క్షణాన్నీ వదలకుండా కళ్ళప్పజెప్పాను. ఎక్కడో చివర్లో " నువ్ ఫోన్ ఎప్పుడు పట్టుకున్నావ్ నాన్నా" అని ఆశ్చర్యంగా, కోపంగా అరిచే నా గొంతూ, "ఇప్పుడేగా అమ్మా" అని అమాయకంగా పలుకుతోన్న వాడి పసి గొంతూ తప్ప ఏమీ లేవక్కడ!