"మేనమామల ముద్దు మేలైన ముద్దు.." అని లోకంలో ఓ మాటుంది కానీ, నన్నడిగితే పిన్ని ముద్దును మించిన ముద్దు ఈ లోకంలోనే లేదు. కావాలంటే మా అక్క పిల్లలను సాక్ష్యానికి పిలుస్తా. :)
పిన్ని రోల్ పలకడానికీ, వినడానికీ, చూడటానికీ చాలా తేలిగ్గా కనపడుతుంది కానీ, నిజానికి కాదు. అసలు అన్నాళ్ళూ చిన్నవాళ్ళుగా కొద్దో గొప్పో మనకంటూ ఉన్న పేరుని ఎత్తుకుపోవడానికి ఒకరొస్తారా, (నాకైతే ఒకేసారి ఇద్దరు.) కళ్ళ ముందే జరిపోతున్న అన్యాయానికి నోరెత్తడానికి ఉండదు. ఉన్నట్టుండి ఇంట్లో పార్టీలు, ప్రయారిటీలు మారిపోతుంటాయ్. చెప్పకేం, "నేనో అరగంట పడుకుంటానే...వీళ్ళు లేస్తే నన్ను లేపవా" అని నిద్దరోతున్న నెలల పిల్లల పక్కన మనని కాపలాగా పడేసి అక్క వెళ్ళిపోతుందా, "నిదురలో పాపాయి బోసినవ్వు" చూసినప్పుడో, "ఊయలలూగి నిదురించే శిశువు పెదవిపైని పాలతడి"ని చూసినప్పుడో, ప్రేమలో పడకుండా ఎలా ఉంటాం?
Thankless job అండీ ఇది. దాదాపు అమ్మమ్మల పక్కన తలెత్తుకు నిలబడాల్సిన రోల్. అక్కల దాష్టీకం వల్లే దక్కాల్సినంత పేరు దక్కలేదనిపిస్తుంది. కనపడ్డానికి బుడతల్లా అంతే ఉంటారు కానీ వాళ్ళ గుండెల్లో చోటు సంపాదించడానికి ఎన్ని అవమానాలు పడ్డామో ఎవరు పట్టించుకున్నారు?
మా అక్కకి కొన్ని పిచ్చి లెక్కలుండేవి. పిల్లలకి స్నానాలు చేయిస్తేనూ, అన్నాలు పెడితేనూ, కథలు చెప్పి నిద్రపుచ్చితేనూ, సుసు లాంటి పనులకి నవ్వు మొహంతో వెంట వెళితేనూ బాండింగ్ బాగుంటుందని దాని అనుకోలు. 'పాతిక రూపాయల్లో ఇంతకు మించిన మహత్తరమైన దారుంది తెలుసా?" అంటే దానికి కోపం వచ్చేది.
ఓసారెప్పుడో పాపం ఎప్పుడూ ఇద్దరి పనితో సతమతమైపోతూ కనపడుతోందని, "ఈ పూట స్నానాలు నే చేయిస్తాలేవే" అని అభయహస్తం చూపించాను. ఎవరికి ఏ సబ్బో ఏ టబ్బో ఏ టవలో చూపించి మాయమైపోయింది. పది నిముషాల తరువాత ఇల్లంతా అతలాకుతలమైపోతోంది. చేసిన పాపం తెలియని అమాయకపు ముద్దాయిలా గది మధ్యలో మోకాళ్ళ మీదకు జరుపుకున్న చుడీ పాంటుతో, ముఖమంతా నీళ్ళతో నిలబడి ఉన్నాన్నేను. బట్టల్లేకుండా పిల్లలిద్దరూ అరుపులు. పరుగుపరుగున వచ్చింది మా అక్క.
"ఏం చేశావ్?"
"ఏం చేశావ్?"
"వాళ్ళనడగవే?"
"పసివాళ్ళు వాళ్ళేం చెప్పగలరు?"
"అమ్మా, పిన్ని హర్ష టవల్ నాకిచ్చింది, సబ్బు వద్దంటున్నా నాకు పూసేసింది. గదిలో ఎ.సి ఆపు చలి అంటే వినట్లేదమ్మా" టపాటపా నేరాలు చెప్పేశారు.
అదప్పటికే ఫేన్‌లూ యె.సి లూ ఆపేసుకుంటోంది.
"అంత ఇర్రెస్పాన్సిబిల్‌గా ఎలా ఉంటావే? పిల్లలకు చలేస్తుందని తెలీదూ?"
"రిమోట్ కోసం వెదుకుతున్నా.."
"షటప్"
**
ఒకరోజు ఎనిమిదింటివేళ ఎవరో మెడికల్ రిపోర్ట్స్ చూడమని తెచ్చారు. పిల్లలని నిద్రపుచ్చడానికి వెళ్ళిన అక్కని బయటికి పిలిచి, నేను చూసుకుంటాలే పిల్లలని, నువ్వెళ్ళుపో అన్నాను.
ఆ మాట వింటూనే వంటంతా అయిపోయినా వంటింట్లోకి చకచకా నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయింది అమ్మ. కొంచం అనుమానం వచ్చింది నాకు. నాన్నగారి వైపు చూస్తే, సరిగానే ఉన్న న్యూస్‌పేపర్లు బొత్తంలా బయటకు లాగి నీట్‌గా వరుసలో పెట్టుకుంటున్నారు. వాళ్ళిద్దరినీ మార్చిమార్చి చూశాను.
" ఒకటికి రెండు కథలైనా చెప్పు. బావ వచ్చేసరికి పిల్లలు పడుకోవాలి. తెలిసిందా?" హుకుం జారీ చేసి డాక్టర్ గారు వెళ్ళిపోయారు.
నాలోని రైటర్ సగర్వంగా పాక్కుంటూ పాక్కుంటూ వాళ్ళ దుప్పట్లోకి దూరింది.
"చెప్పండి, ఏ కథ కావాలి మీకు?"
ఇద్దరూ సంబంధం లేకుండా ఎవరికి నచ్చిన పదాలు వాళ్ళు కీ-వర్డ్స్ లా విసిరేస్తున్నారు. ఆ కాంబినేషన్ అందుకోవడం నా లాంటి బచ్చా రైటర్ తరం కాదు.
నేనే పంచతంత్రం కథలందుకున్నా. నేను మొదటిలైన్ చెప్పేసరికే వాళ్ళు గోలగోలగా కథంతా చెప్పేస్తున్నారు. ఇలా కాదని భాగవతం కథలందుకున్నా. అక్కడా అదే తంతు. గజేంద్రుడుని ఎలిఫెంట్ కింగ్ అనీ, క్రోకోడైల్ క్రూయల్ అనీ వాళ్ళ ఇష్టం వచ్చినట్టు ఇంగ్లీషు పదాలతో ఈ కథా ఆ కథా ఒక్కటేనా అనే అనుమానం వచ్చేలా చెప్పేశారు.
రాజుల కథలు, సిండ్రిల్లా కథలు..ఊహూ.. ఐదేళ్ళకి వాళ్ళకిన్ని కథలు అసలు ఏ టెంప్లెట్ లో చెప్పుకుపోతోందో నాకర్థం కాలేదు. అయినా వెనుదిరిగి చూడటం నా చరిత్రలోనే లేదు.
పేర్లు మార్చేసి, కొద్దిగా-అతికొద్దిగా కారక్టెర్లు మార్చి, ఓ కొత్త కథ చెప్పడం మొదలెట్టా. కాసేపు బానే విన్నారు. బెసికినప్పుడల్లా గాల్లోంచి ఓ కొత్త పాత్రని కథలో కలిపేస్తున్నా. గాడిలో పడ్డట్టే ఉన్నారనుకునేంతలో, తలుపు భళ్ళున తెరుచుకుంది.
తలుపుకడ్డంగా అక్క. ఇద్దరూ దుప్పట్లనెగరేసి నన్ను తొక్కుకుంటూ దాని దగ్గరకుపోయారు.
"అమ్మా, పిన్ని అన్ని పిచ్చి కథలే చెబుతోంది. ఒక్కటి కూడా కొత్త కథ చెప్పలేదు.." ఇద్దరు కుంకలూ నా మీద నేరాలచిట్టా విప్పారు.
"ఏం కథ చెప్పావే? ఒక్కపూట పిల్లలని పడుకోబెట్టలేకపోయావా, వేస్ట్‌ఫెలో"
"అది మొన్న నాన్న చెప్పిన కథమ్మా.."
పడుకోబెట్టబోయిందల్లా చిటుక్కున నా వైపు తిరిగింది.
బావా ఈ కథే చెప్పాడా? ఎలా ? హౌ?!
"అక్కా..నేన్ చెప్పింది.."
"ఏం సినిమా!!" గుడ్లురిమి చూసింది.
"జగదేకవీరుడు-అతిలోక.." - పూర్తవుతుండగానే గదిలో నుండి బయటకు గెంటింది.
తల కింద చేతులు పెట్టుకుని పక్క గదిలో హాయిగా పడుకుని ఉన్నారు అమ్మా నాన్నగారూ.
***
కడుపు చించుకుంటే కాళ్ళ మీద పడుతుందిలే కానీ, ఒకటా రెండా ఎన్నని చెప్పుకుంటాం! అసలు రహస్యమేంటంటే..
పదేళ్ళ అవిరామ శ్రమ తరువాత నాకూ ఈ బంగారు పంట చేతికొచ్చింది. :) నా పిల్లాణ్ణి ఒక్క మాటా అనకుండా ఆడించడం, వాడి అల్లరిని, వాడి స్నేహితులతో సహా నిలబడి కాచుకోవడం, 'అమ్మకు చెప్పకుండా కొనుక్కు రా పిన్నీ' అని చెవిలో మంతనాలాడటం, "పిన్ని నేను నాలుగున్నరకల్లా వస్తాను, నాకు కట్లెట్ చెయ్" అని హర్షా గాడు ఆర్డరేసి పోవడాలూ - రెండింటి నుండీ నిద్రమానుకుని, వాళ్ళొచ్చేసరికి వేడివేడిగా వండి ప్లేట్‌లో ఇచ్చి..'బాగుందారా, గాడిదా?' అని పక్కన కూర్చుని ఎంత అడిగినా 'ఊ' ఐనా కొట్టకుండా పెదాలు కదుపుతూ తింటూ పోతారే - అయినా మొట్టబుద్ధి కాని ప్రేమ లోకంలో పిన్నిది ఒక్కటే. :)
పిన్ని ప్రేమ అడిగితే వచ్చేది కాదు. చేయగాచేయగా వచ్చేది. :)) మంచిపిన్నులందరికీ వందనాలు. మనం లేకపోతే అక్కలేమైపోదురో!!
x
