"తీరాన్ని చేరాకే సముద్రం మీద ప్రేమ మొదలవుతుంది.
తలవెంట్రుకలు నెరిశాకే ప్రపంచం అర్థమవుతుంది.
నిన్నామొన్నల ఆనందాలన్నీ పేనుకుని
ఈనాటి ఈ క్షణాలని రసవంతం చేస్తున్నాయి.
కూడుకుంటోన్న ఈ వేళ్టి సంబరాలన్నీ,
రేపటి జీవితానికి కొత్త అర్థాలను దాచిఉంచుతాయి.
జీవించని జీవితపు భరించలేనితనంతో, కుదుపుతో,
మున్ముందుకెళ్తున్నాను.
దాచుకున్న తపనలను రగిలించుకోవడానికి,
వెలిగించుకోవడానికి,
ఇప్పుడే ఇక్కడే నేను బయటకు కదిలి-
లోలోపలి లోతులకు దూకుతున్నాను.
అకారణంగా, సహజంగా, స్పష్టంగా,
సూర్యకిరణపు చందంగా,
నా నుండి వేరుబడి, నన్ను నేను చూసుకుంటాను.
నావి కాని లోతులివి, కానీ ఇక్కడే బతుకుతున్నాను.
అద్దంలా పుట్టినందుకు,
దేనిని చూస్తే దానిలా, మారిపోతుంటాను.
కాళ్ళ మధ్య గారంపు చెలిమితో తిరుగాడే
పిల్లి పిల్ల ఉల్లాసపు జీవితమైనా చాలు కానీ,
ఎదురుపడ్డ ప్రతిసౌందర్యాన్ని తాకి చూసే
భాగ్యమైతే కావాలి.
అవసరమైతే లోకనియమాలను అతిక్రమిస్తాను
నాలానే, నాకు నచ్చినట్టే,
జీవితోన్నత సారమంతా అనుభవంలోకి తెచ్చుకుంటూ,
మరింత నిర్మలమైన నన్ను ఉనికిలోకి తెచ్చుకుంటూ,
ప్రతీ క్షణం పరిపూర్ణంగా అనుభవిస్తూ బ్రతుకుతాను.
గమ్యపు స్పృహ లేకుండా తన మానాన తాను
గాలిలో గిరికీలు కొడుతూ పోయే పక్షిలా
లోతులకు జారవిడువబడ్డ రాయిలా
శబ్ద ఛాయలన్నీ దాటుకుని, చూస్తున్న
దృశ్యంలోనే తలమునకలైపోతాను.
ఎద్దు మూపురం మీద నిలబడ్డ పక్షిలా
భూమి మీద బ్రతుకు సాగించుకుంటాను.
చేయీచేయీ కలుపుకుని
దూరాలను కొలుచుకుంటూ సాగిపోతాను
ఇప్పుడు, ఈ క్షణంలో,
అమ్మలా నన్ను పొదుముకుని
లాలి పాడుతున్న ఈ క్షణంలో,
పరవశమేదో పరుచుకుపోతోంది,
రహస్యమేదో గుప్పిట చిక్కుతోంది. "
కథ ఎక్కడ మొదలెట్టాలన్నది, కథ చెప్పినంత కష్టం. కథలో ఒక పాత్రని మనకు పరిచయం చెయ్యడమన్నది, ఆ పాత్ర జీవితమంత సంక్లిష్టం. ఒకే దెబ్బకి రెండు పిట్టలన్నట్టు, 96 దర్శకుడు కథ ఎత్తుగడని రామచంద్రన్ పాత్రతో, రాంచంద్రన్ పాత్రని ఓ పాటతో మొదలుపెట్టాడు. ఐదున్నర నిముషాల నిడివి ఉన్న పాటని వినడానికి మాత్రమే కాదు, చూడటానికి కూడా ఇంత కథనంతో, కవిత్వంతో నింపి మన ఎదుటకు తెచ్చిన పాట, ఈ మధ్య కాలంలో నాకు తారసపడలేదు.
ఒక తాపసిని, భావుకుడిని, సంచార జీవిని, సరళత్వమే జీవన స్వభావంగా మలుచుకున్నవాడిని, అతని చుట్టూ పరుచుకునే ఓ తేలికపాటి వాతావరణాన్నీ, మిడిసిపాటులేకుండా మసులుకునే నైజాన్నీ, ప్రకృతితో మమేకమై బ్రతికే ట్రావెల్ ఫొటోగ్రాఫర్‌ని ఒక్కొక్క ఫ్రేంలో ఇముడ్చుకుంటూ రామచంద్రన్ జీవనచిత్రాన్ని మనకు పరిచయం చేస్తాడు. ఈ పాట ఓపెనింగ్ షాట్, క్లోసింగ్ షాట్ గురించి రెండు మాటలు చెప్పాలి.
చివ్వుమని కదిలి చిరుమీనులన్నీ గుంపులుగుంపులుగా చెదిరిపోయేయే దృశ్యంతో మొదలైన పాట - ఇసుకలో హీరో తన పేరు రాస్తూ ఉండగా, కెమెరా పైపైకి జరుగుతూ పోయి, అక్షరాలు, అతను అలుక్కుపోవడంతో ముగుస్తుంది.
సమూహాల్లో ఇమడలేక, సముద్రమంత ప్రపంచంలో, జీవితంలో తనదైన అన్వేషణను మొదలెట్టుకుని, చివరికి కోరుకున్న తీరంలో తన పేరును ముద్రించుకుంటూ, పోలికలకూ, పోటీలకు అతీతంగా, తనకు తానుగా, ఒంటరిగా నిలబడ్డ రామచంద్రన్. ఎంత అందంగా చెప్పుకొచ్చాడా కథని! ఈ ఒక్క పాటతోనే దర్శకుడు నా మనసు దోచేశాడు.
"ఫొటో తీస్తున్నప్పుడు మనం పట్టుకోవాల్సింది ఓ దృశ్యాన్ని కాదు, ఓ జ్ఞాపకాన్ని" - అని చెప్తాడు ముప్పైఏడేళ్ళ నాయకుడు. ఎదురుపడే ఒక్కో దృశ్యం ఒక్కో జ్ఞాపకం; జ్ఞాపకం, ఉద్వేగాలన్నీ శాంతించి మనఃఫలకంపై విశ్రమించిన అనుభవం. మసకబారని జ్ఞాపకాలూ కొన్ని ఉంటాయి, మలినపడని అపేక్షలూ భద్రంగా రహస్యపు అరల్లో దాచిపెట్టబడతాయి. అట్లాంటి అమాయకమైన అపురూపమైన ప్రేమకథ - '96.
ఒక మొహమాటపు పిల్లవాడు. పల్చని చెంపలతో, మధ్యపాపిట తీసిన జుత్తుతో, లోతైన నల్లని కన్నులతో, చిన్నప్పటినుండీ కలిసి చదువుకున్న పిల్ల మీద ఇష్టం పెంచుకున్న మామూలు పిల్లవాడు. ఆమె కళ్ళల్లోకి కళ్ళు పెట్టి చూసే ధైర్యం కూడా లేని వాడు. అలనాటి మేటి గాయని పేరు పెట్టుకున్న నెచ్చెలిని, అందమైన గొంతుతో క్లాసందరి ముందూ పాటలు పాడే అమ్మాయిని, తనకిష్టమైన పాట పాడమని కూడా అడగలేనంత మొహమాటస్తుడు. ఆమె దబాయింపు చూపులకి ముసినవ్వుతో తలవొంచుకునేవాడు, ఆమె తల తిప్పి చూస్తే చూపు కలపకుండా దాక్కునేవాడు..
ఆమె కళ్ళల్లో ఇష్టాన్ని గమనించుకోవడం తెలిసినవాడు, ఆమె కాదంటే కోపగించుకోకుండా దారివ్వడం తెలిసినవాడు. ఆమె అవునంటే పేరెలా మారుతుందో ఊహ చేసే ఆశ ఉన్నవాడే కానీ, ఆటల్లో అయినా శాశ్వత బంధం కాదన్న ఊహను రానీయలేనివాడు.
కె. రామచంద్రన్!
**
"బ్రతుకుదారిలో మేలిమలుపంటూ తారసపడదు
శ్రుతి చేయబడని వీణలా వేదనతో కదిలే పిరికి హృదయం
లోలోపలి మాటలనేనాడూ బయటపెట్టదు
ప్రేమ మార్గం నియమాలన్నీ యదేచ్ఛగా అతిక్రమించుకుంటుంది,
ఆలోచనలు హద్దులు చెరుపుకుంటూ ఎగిరెగిరిపడతాయి
నువు రా,
ఈ భారమంతా మబ్బుపింజవుతుంది
నీ జత చేరే వీలుగా
కూడలి దగ్గర నా మార్గం వేయి దారులుగా విడివడుతుంది...."
ఎలా కలిశారో చూసినప్పుడు, ఎలా విడిపోయారన్నది పెద్ద విషయం కాదనిపిస్తుంది. ఇరవైరెండేళ్ళ వియోగం తరువాత కూడా, సోలిపోతున్న రెప్పలు పూర్తిగా విప్పి ఆమెనింకా సరిగా చూడనైనా చూడకుండానే, కుశలమైనా అడగకుండానే, ఎగిరెగిరి పడ్డ గుండె అతని మనసుని ఆమెకు పట్టించేసింది. వివశుణ్ణి చేసిన అతని ప్రేమ, బాల్యమిత్రుల ముందతన్ని మళ్ళీ దోషినీ చేసింది. పట్టుపరికిణీ కట్టుకున్న పదిహేనేళ్ళ పడుచుపిల్ల ముందు ఎట్లా సోయితప్పి పడ్డాడో, ముప్పైఏడేళ్ళ ప్రౌఢ ముందూ అదే తీరున. ఈ రెండు సన్నివేశాల్లోనూ దర్శకుడు మన కోసం ఇంకో మేజిక్ చేస్తాడు. ఆమె చేయి అతని గుండె మీద వాలుతుండగా మొదలయ్యే సనసన్నటి పక్షికూతలు..టిక్టిక్ఛిక్...అతను వెనక్కు వాలుతుండగా పెరిగి పెరిగి మళ్ళీ సన్నగిల్లడం - నావరకూ నాకు అదొక butterflies in stomach ఫీలింగ్‌ని అద్భుతంగా తెరకెక్కించగల ప్రతిభ అనిపించింది.
కాలం-దూరం లెక్కల్లో, ఏ ఇద్దరికీ ఒకే జవాబు దొరకని ప్రశ్నలు ప్రేమ గుప్పెట్లో ఉంటాయి. అందుకే ఇన్నేళ్ళ దూరం తరువాత అతనెక్కడున్నాడో తెలియగానే ఆమె ఆగలేక కదిలి వెళ్ళిపోతుంది, అతని పసి ముఖాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుంటూ, ఇప్పటి ముఖంతో పోల్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తుంది, అతని గడ్డంలోకి, చిక్కని అతని కన్నుల లోతుల్లోకి వంగి వంగి వెదుక్కుంటుంది. అతడు దొరకడు, అప్పటి వాడు దొరకడు. అతడామెని పరీక్షించి చూసుకోవాలనుకోడు, ప్రశ్నలేమీ అడగాలనుకోడు, మునుపటిలానే సిగ్గూ బిడియం వదిలించుకోడు.
ఎందుకంటే అతనామెని చూశాడు. చూస్తూనే ఉన్నాడు. ఆమె పెళ్ళయ్యేదాకా, ఆమెను కలవాలనిపించినప్పుడల్లా ఆమె ఊరికి వస్తూనే ఉన్నాడు. ఆమెకు ఆశ్చర్యం కనుక అడిగి చెప్పించుకుంది, ఋజువులు చెప్పమని పందెం కట్టింది. అతనికవి నాల్క చివర ఉన్న కొండగుర్తులు. ఆఖరు సారి ఆమెని ఆమె పెళ్ళిచీరలో చూశానని చెప్తాడు - నిశ్చేష్టలా మారిన ఆమెతో. దర్శకుడు మళ్ళీ మేజిక్ చేస్తాడు - ఆ పెళ్ళి వాద్యాల హోరు వినబడనంత దూరంగా పారిపోయాను అని చెప్తూండగా, బాక్గ్రౌండ్‌లో హోరెత్తే సన్నాయి వాద్యం. అతను దూరం వెళ్ళిన కొద్దీ అది శ్రుతి మించి వినబడి అతలాకుతలం చేసిందని చెప్పడం. ఆ మాటలు, ఆ సంగీతం, విజయ్ సేతుపతి కళ్ళు - సినిమా మాత్రమే సాధించగల అద్భుతం కదా ఇది.
లైట్స్ కెమెరా యాక్షన్‌తో పాటు కట్ చెప్పడం కూడా దర్శకుడి పనే. దుఃఖభారంతో ఆమె చెయ్యి అతని మీద పడేలోపు కట్. వాసంతి అతని పేరు మర్చిపోకుండా ఉంటే ఏమయ్యేదో చెప్పాక, అతని కళ్ళల్లో చిప్పిలిన కన్నీళ్ళర్థమయ్యేలోపు కట్. "చిన్ని పొన్ను నా" ఇళాయరాజా పాతపాటల్లోంచి అందంగా కొసరిన ఓ బిట్. ఇవన్నీ తరువాత, ఆమె తాళి కనపడితే కళ్ళకద్దుకునేంత, ఆమె పైకి రమ్మంటే కనుబొమలెత్తి చూసి, ఆమె కూర్చుని ఉండటం చూసి నొసలు కొట్టుకునేంత, ఆమె బెంగలని స్నేహితుడిలా అర్థం చేసుకునేంత, చిన్నప్పటి హెయిర్‌కట్‌లో చూడాలనుందన్న ఆమె మోజును తీర్చగలిగేటంత, ఆమెను అంత ప్రేమించీ, తిరిగి పంపించగలిగేంత, తిరిగి రహస్యపు అరల్లోకి ఆమెతో గడిపిన క్షణాలనీ, జ్ఞాపకాలనీ నెట్టుకునేంత - నిజాన్ని గౌరవించి ఒప్పుకునేంత నిబ్బరాన్ని ఆ పిచ్చి గుండె సాధించుకోవడానికి ఎన్నేళ్ళు పట్టి ఉంటుందో - ఆ ఇరవైరెండేళ్ళ సమయమూ - కట్ కట్ !!! "యెఛీ, ఇలా రా, సిల్లీ ఫెల్లో" అన్న త్రిష విసురు- ముసుగులేయని ఇష్టం, విజయ్ మొహమాటపు చూపులు, మాత్రం అన్‌కట్ డైమండ్స్.
బహుశా అందుకే నాకీ సినిమా నచ్చింది. దాచాల్సినంత దాచాక కూడా ఆకాశపు అనంతమైన నీడలా మీద పరుచుకున్న ప్రేమానుభవం వల్ల. సీతారాముల వియోగం ఎంత నొప్పి కలిగించేదైనా, ఆ వియోగానికి కారణాలు ఎంత అసంబద్ధమైనవని మనం నిష్ఠూరాలాడినా, జంటగా ఉన్నంతకాలం వాళ్ళిద్దరి ప్రేమా సమ్మోహనంగానే ఉంటుంది. జానకీదేవి, రామచంద్రన్ పేర్లు నాయికానాయికలుగా పెట్టడంలో ఇంతకు మించిన తత్వం నాకు బోధపడలేదు. అయినా పేరులో ఏముంది?
#96moviereviewtelugu
తలవెంట్రుకలు నెరిశాకే ప్రపంచం అర్థమవుతుంది.
నిన్నామొన్నల ఆనందాలన్నీ పేనుకుని
ఈనాటి ఈ క్షణాలని రసవంతం చేస్తున్నాయి.
కూడుకుంటోన్న ఈ వేళ్టి సంబరాలన్నీ,
రేపటి జీవితానికి కొత్త అర్థాలను దాచిఉంచుతాయి.
జీవించని జీవితపు భరించలేనితనంతో, కుదుపుతో,
మున్ముందుకెళ్తున్నాను.
దాచుకున్న తపనలను రగిలించుకోవడానికి,
వెలిగించుకోవడానికి,
ఇప్పుడే ఇక్కడే నేను బయటకు కదిలి-
లోలోపలి లోతులకు దూకుతున్నాను.
అకారణంగా, సహజంగా, స్పష్టంగా,
సూర్యకిరణపు చందంగా,
నా నుండి వేరుబడి, నన్ను నేను చూసుకుంటాను.
నావి కాని లోతులివి, కానీ ఇక్కడే బతుకుతున్నాను.
అద్దంలా పుట్టినందుకు,
దేనిని చూస్తే దానిలా, మారిపోతుంటాను.
కాళ్ళ మధ్య గారంపు చెలిమితో తిరుగాడే
పిల్లి పిల్ల ఉల్లాసపు జీవితమైనా చాలు కానీ,
ఎదురుపడ్డ ప్రతిసౌందర్యాన్ని తాకి చూసే
భాగ్యమైతే కావాలి.
అవసరమైతే లోకనియమాలను అతిక్రమిస్తాను
నాలానే, నాకు నచ్చినట్టే,
జీవితోన్నత సారమంతా అనుభవంలోకి తెచ్చుకుంటూ,
మరింత నిర్మలమైన నన్ను ఉనికిలోకి తెచ్చుకుంటూ,
ప్రతీ క్షణం పరిపూర్ణంగా అనుభవిస్తూ బ్రతుకుతాను.
గమ్యపు స్పృహ లేకుండా తన మానాన తాను
గాలిలో గిరికీలు కొడుతూ పోయే పక్షిలా
లోతులకు జారవిడువబడ్డ రాయిలా
శబ్ద ఛాయలన్నీ దాటుకుని, చూస్తున్న
దృశ్యంలోనే తలమునకలైపోతాను.
ఎద్దు మూపురం మీద నిలబడ్డ పక్షిలా
భూమి మీద బ్రతుకు సాగించుకుంటాను.
చేయీచేయీ కలుపుకుని
దూరాలను కొలుచుకుంటూ సాగిపోతాను
ఇప్పుడు, ఈ క్షణంలో,
అమ్మలా నన్ను పొదుముకుని
లాలి పాడుతున్న ఈ క్షణంలో,
పరవశమేదో పరుచుకుపోతోంది,
రహస్యమేదో గుప్పిట చిక్కుతోంది. "
కథ ఎక్కడ మొదలెట్టాలన్నది, కథ చెప్పినంత కష్టం. కథలో ఒక పాత్రని మనకు పరిచయం చెయ్యడమన్నది, ఆ పాత్ర జీవితమంత సంక్లిష్టం. ఒకే దెబ్బకి రెండు పిట్టలన్నట్టు, 96 దర్శకుడు కథ ఎత్తుగడని రామచంద్రన్ పాత్రతో, రాంచంద్రన్ పాత్రని ఓ పాటతో మొదలుపెట్టాడు. ఐదున్నర నిముషాల నిడివి ఉన్న పాటని వినడానికి మాత్రమే కాదు, చూడటానికి కూడా ఇంత కథనంతో, కవిత్వంతో నింపి మన ఎదుటకు తెచ్చిన పాట, ఈ మధ్య కాలంలో నాకు తారసపడలేదు.
ఒక తాపసిని, భావుకుడిని, సంచార జీవిని, సరళత్వమే జీవన స్వభావంగా మలుచుకున్నవాడిని, అతని చుట్టూ పరుచుకునే ఓ తేలికపాటి వాతావరణాన్నీ, మిడిసిపాటులేకుండా మసులుకునే నైజాన్నీ, ప్రకృతితో మమేకమై బ్రతికే ట్రావెల్ ఫొటోగ్రాఫర్‌ని ఒక్కొక్క ఫ్రేంలో ఇముడ్చుకుంటూ రామచంద్రన్ జీవనచిత్రాన్ని మనకు పరిచయం చేస్తాడు. ఈ పాట ఓపెనింగ్ షాట్, క్లోసింగ్ షాట్ గురించి రెండు మాటలు చెప్పాలి.
చివ్వుమని కదిలి చిరుమీనులన్నీ గుంపులుగుంపులుగా చెదిరిపోయేయే దృశ్యంతో మొదలైన పాట - ఇసుకలో హీరో తన పేరు రాస్తూ ఉండగా, కెమెరా పైపైకి జరుగుతూ పోయి, అక్షరాలు, అతను అలుక్కుపోవడంతో ముగుస్తుంది.
సమూహాల్లో ఇమడలేక, సముద్రమంత ప్రపంచంలో, జీవితంలో తనదైన అన్వేషణను మొదలెట్టుకుని, చివరికి కోరుకున్న తీరంలో తన పేరును ముద్రించుకుంటూ, పోలికలకూ, పోటీలకు అతీతంగా, తనకు తానుగా, ఒంటరిగా నిలబడ్డ రామచంద్రన్. ఎంత అందంగా చెప్పుకొచ్చాడా కథని! ఈ ఒక్క పాటతోనే దర్శకుడు నా మనసు దోచేశాడు.
"ఫొటో తీస్తున్నప్పుడు మనం పట్టుకోవాల్సింది ఓ దృశ్యాన్ని కాదు, ఓ జ్ఞాపకాన్ని" - అని చెప్తాడు ముప్పైఏడేళ్ళ నాయకుడు. ఎదురుపడే ఒక్కో దృశ్యం ఒక్కో జ్ఞాపకం; జ్ఞాపకం, ఉద్వేగాలన్నీ శాంతించి మనఃఫలకంపై విశ్రమించిన అనుభవం. మసకబారని జ్ఞాపకాలూ కొన్ని ఉంటాయి, మలినపడని అపేక్షలూ భద్రంగా రహస్యపు అరల్లో దాచిపెట్టబడతాయి. అట్లాంటి అమాయకమైన అపురూపమైన ప్రేమకథ - '96.
ఒక మొహమాటపు పిల్లవాడు. పల్చని చెంపలతో, మధ్యపాపిట తీసిన జుత్తుతో, లోతైన నల్లని కన్నులతో, చిన్నప్పటినుండీ కలిసి చదువుకున్న పిల్ల మీద ఇష్టం పెంచుకున్న మామూలు పిల్లవాడు. ఆమె కళ్ళల్లోకి కళ్ళు పెట్టి చూసే ధైర్యం కూడా లేని వాడు. అలనాటి మేటి గాయని పేరు పెట్టుకున్న నెచ్చెలిని, అందమైన గొంతుతో క్లాసందరి ముందూ పాటలు పాడే అమ్మాయిని, తనకిష్టమైన పాట పాడమని కూడా అడగలేనంత మొహమాటస్తుడు. ఆమె దబాయింపు చూపులకి ముసినవ్వుతో తలవొంచుకునేవాడు, ఆమె తల తిప్పి చూస్తే చూపు కలపకుండా దాక్కునేవాడు..
ఆమె కళ్ళల్లో ఇష్టాన్ని గమనించుకోవడం తెలిసినవాడు, ఆమె కాదంటే కోపగించుకోకుండా దారివ్వడం తెలిసినవాడు. ఆమె అవునంటే పేరెలా మారుతుందో ఊహ చేసే ఆశ ఉన్నవాడే కానీ, ఆటల్లో అయినా శాశ్వత బంధం కాదన్న ఊహను రానీయలేనివాడు.
కె. రామచంద్రన్!
**
"బ్రతుకుదారిలో మేలిమలుపంటూ తారసపడదు
శ్రుతి చేయబడని వీణలా వేదనతో కదిలే పిరికి హృదయం
లోలోపలి మాటలనేనాడూ బయటపెట్టదు
ప్రేమ మార్గం నియమాలన్నీ యదేచ్ఛగా అతిక్రమించుకుంటుంది,
ఆలోచనలు హద్దులు చెరుపుకుంటూ ఎగిరెగిరిపడతాయి
నువు రా,
ఈ భారమంతా మబ్బుపింజవుతుంది
నీ జత చేరే వీలుగా
కూడలి దగ్గర నా మార్గం వేయి దారులుగా విడివడుతుంది...."
ఎలా కలిశారో చూసినప్పుడు, ఎలా విడిపోయారన్నది పెద్ద విషయం కాదనిపిస్తుంది. ఇరవైరెండేళ్ళ వియోగం తరువాత కూడా, సోలిపోతున్న రెప్పలు పూర్తిగా విప్పి ఆమెనింకా సరిగా చూడనైనా చూడకుండానే, కుశలమైనా అడగకుండానే, ఎగిరెగిరి పడ్డ గుండె అతని మనసుని ఆమెకు పట్టించేసింది. వివశుణ్ణి చేసిన అతని ప్రేమ, బాల్యమిత్రుల ముందతన్ని మళ్ళీ దోషినీ చేసింది. పట్టుపరికిణీ కట్టుకున్న పదిహేనేళ్ళ పడుచుపిల్ల ముందు ఎట్లా సోయితప్పి పడ్డాడో, ముప్పైఏడేళ్ళ ప్రౌఢ ముందూ అదే తీరున. ఈ రెండు సన్నివేశాల్లోనూ దర్శకుడు మన కోసం ఇంకో మేజిక్ చేస్తాడు. ఆమె చేయి అతని గుండె మీద వాలుతుండగా మొదలయ్యే సనసన్నటి పక్షికూతలు..టిక్టిక్ఛిక్...అతను వెనక్కు వాలుతుండగా పెరిగి పెరిగి మళ్ళీ సన్నగిల్లడం - నావరకూ నాకు అదొక butterflies in stomach ఫీలింగ్‌ని అద్భుతంగా తెరకెక్కించగల ప్రతిభ అనిపించింది.
కాలం-దూరం లెక్కల్లో, ఏ ఇద్దరికీ ఒకే జవాబు దొరకని ప్రశ్నలు ప్రేమ గుప్పెట్లో ఉంటాయి. అందుకే ఇన్నేళ్ళ దూరం తరువాత అతనెక్కడున్నాడో తెలియగానే ఆమె ఆగలేక కదిలి వెళ్ళిపోతుంది, అతని పసి ముఖాన్ని గుర్తు తెచ్చుకుంటూ, ఇప్పటి ముఖంతో పోల్చుకునే ప్రయత్నం చేస్తుంది, అతని గడ్డంలోకి, చిక్కని అతని కన్నుల లోతుల్లోకి వంగి వంగి వెదుక్కుంటుంది. అతడు దొరకడు, అప్పటి వాడు దొరకడు. అతడామెని పరీక్షించి చూసుకోవాలనుకోడు, ప్రశ్నలేమీ అడగాలనుకోడు, మునుపటిలానే సిగ్గూ బిడియం వదిలించుకోడు.
ఎందుకంటే అతనామెని చూశాడు. చూస్తూనే ఉన్నాడు. ఆమె పెళ్ళయ్యేదాకా, ఆమెను కలవాలనిపించినప్పుడల్లా ఆమె ఊరికి వస్తూనే ఉన్నాడు. ఆమెకు ఆశ్చర్యం కనుక అడిగి చెప్పించుకుంది, ఋజువులు చెప్పమని పందెం కట్టింది. అతనికవి నాల్క చివర ఉన్న కొండగుర్తులు. ఆఖరు సారి ఆమెని ఆమె పెళ్ళిచీరలో చూశానని చెప్తాడు - నిశ్చేష్టలా మారిన ఆమెతో. దర్శకుడు మళ్ళీ మేజిక్ చేస్తాడు - ఆ పెళ్ళి వాద్యాల హోరు వినబడనంత దూరంగా పారిపోయాను అని చెప్తూండగా, బాక్గ్రౌండ్‌లో హోరెత్తే సన్నాయి వాద్యం. అతను దూరం వెళ్ళిన కొద్దీ అది శ్రుతి మించి వినబడి అతలాకుతలం చేసిందని చెప్పడం. ఆ మాటలు, ఆ సంగీతం, విజయ్ సేతుపతి కళ్ళు - సినిమా మాత్రమే సాధించగల అద్భుతం కదా ఇది.
లైట్స్ కెమెరా యాక్షన్‌తో పాటు కట్ చెప్పడం కూడా దర్శకుడి పనే. దుఃఖభారంతో ఆమె చెయ్యి అతని మీద పడేలోపు కట్. వాసంతి అతని పేరు మర్చిపోకుండా ఉంటే ఏమయ్యేదో చెప్పాక, అతని కళ్ళల్లో చిప్పిలిన కన్నీళ్ళర్థమయ్యేలోపు కట్. "చిన్ని పొన్ను నా" ఇళాయరాజా పాతపాటల్లోంచి అందంగా కొసరిన ఓ బిట్. ఇవన్నీ తరువాత, ఆమె తాళి కనపడితే కళ్ళకద్దుకునేంత, ఆమె పైకి రమ్మంటే కనుబొమలెత్తి చూసి, ఆమె కూర్చుని ఉండటం చూసి నొసలు కొట్టుకునేంత, ఆమె బెంగలని స్నేహితుడిలా అర్థం చేసుకునేంత, చిన్నప్పటి హెయిర్‌కట్‌లో చూడాలనుందన్న ఆమె మోజును తీర్చగలిగేటంత, ఆమెను అంత ప్రేమించీ, తిరిగి పంపించగలిగేంత, తిరిగి రహస్యపు అరల్లోకి ఆమెతో గడిపిన క్షణాలనీ, జ్ఞాపకాలనీ నెట్టుకునేంత - నిజాన్ని గౌరవించి ఒప్పుకునేంత నిబ్బరాన్ని ఆ పిచ్చి గుండె సాధించుకోవడానికి ఎన్నేళ్ళు పట్టి ఉంటుందో - ఆ ఇరవైరెండేళ్ళ సమయమూ - కట్ కట్ !!! "యెఛీ, ఇలా రా, సిల్లీ ఫెల్లో" అన్న త్రిష విసురు- ముసుగులేయని ఇష్టం, విజయ్ మొహమాటపు చూపులు, మాత్రం అన్‌కట్ డైమండ్స్.
బహుశా అందుకే నాకీ సినిమా నచ్చింది. దాచాల్సినంత దాచాక కూడా ఆకాశపు అనంతమైన నీడలా మీద పరుచుకున్న ప్రేమానుభవం వల్ల. సీతారాముల వియోగం ఎంత నొప్పి కలిగించేదైనా, ఆ వియోగానికి కారణాలు ఎంత అసంబద్ధమైనవని మనం నిష్ఠూరాలాడినా, జంటగా ఉన్నంతకాలం వాళ్ళిద్దరి ప్రేమా సమ్మోహనంగానే ఉంటుంది. జానకీదేవి, రామచంద్రన్ పేర్లు నాయికానాయికలుగా పెట్టడంలో ఇంతకు మించిన తత్వం నాకు బోధపడలేదు. అయినా పేరులో ఏముంది?
#96moviereviewtelugu
