ఆకుపచ్చద్వీపం

నీ పేరు పక్క వెలిగే ఆకుపచ్చ దీపాన్ని చూస్తే
వేయి పావురాలు టపటపా రెక్కలు విదుల్చుకుంటూ
ఆకాశంలోకి ఎగిరినట్టుంటుంది.
అడవిదారిలో నడుస్తోంటే జలపాతపు హోరేదో చెవుల్లో పడి
ఒళ్ళంతా పులకలు రేగినట్టుంటుంది.
తెల్లకాగితాలన్నీ రంగుపతంగులుగా మారి తలపై తిరుగుతుంటే
అక్షరాల దారాలు వాటిని నీ వైపు మళ్ళిస్తున్నట్టుంటుంది.
సూర్యుడూ చంద్రుడూ మనలాగే కాలాలు సర్దుకుని,
పక్కపక్కన చేరి మనని గమనిస్తునట్టు ఉంటుంది.

ఏడేడు ముఖాలతో నాకు నువ్వూ నీకు నేనూ
ఎదురవడమనే పరీక్ష వస్తుంది కానీ,
నీ జాలి మొహం వెనుక నున్న కవ్వింపూ
నా నవ్వు మొకం వెనుక ఉన్న వెక్కిరింపూ
ఏ క్షణానికా క్షణం గ్రహింపులోకి వస్తూనే ఉంటుంది.
ఎన్నెన్ని ముసుగులేసినా దాయని ప్రేమ ఒకటి
మన మన కిటికీల్లో నుండి దూదిపింజెలా ఎగిరి
దిక్కులన్నీ తాకుతూనే ఉంటుంది.

చుక్కలుగా విరిగిపడే మౌనాన్నీ,
బేక్‌స్పేస్ చెప్పని కథలనీ,
ఈ దూరాలు నేర్పిన కొత్త లిపిని
కూడబలుక్కుని చదువుతూనే ఉంటాం.
భూమికి చెరోపక్కగా కూర్చుని,
వేళ్ళ చివరి విద్యుచ్చక్తి నరాల్లోకి పాకించే ప్రాణశక్తిని
రెప్పల కంటించుకున్న కలలన్నీ పండి రాలిపడేదాకా
అందుకుంటూనే ఉంటాం.

అలాగే అక్కడే కూర్చుంటాం మనం
దగ్గరితనమంతా
మూడే రంగులతో కొలుచుకుంటూ
బెత్తెడంత కిటికీలో మనసంతా పరుచుకుంటూ
నిమిషాలో గంటలో, గారాలో గొడవలో,
మనదైన ద్వీపంలో చిక్కుపడ్డాక,
ఇద్దరి గుప్పెళ్ళూ విప్పుకుని
ఒకే రహస్యానికి ఇరుకొసలమవుతాం.

కాలసర్పం కొరికీ కొరికీ కొరికీ
మనం పట్టుకున్న ఒంటిఓటితీగను తెంపేస్తోన్నా

పావురాలన్నీ ఏ శూన్యంలోకో ఎగిరిపోతూ పోతూ
బూడిదరంగును ఇద్దరి ముఖాలకీ పులిమేస్తోన్నా

తల తెగినా నాట్యమాపని జానపదకథలో పాత్రల్లాగా
తత్తరపాటుతో కాసేపక్కడే తచ్చాడి లేస్తాం,

మనసుకి మీట నొక్కుకోవడం చేత కాని మనం -
ముసుగులు సరిచూసుకోకుండానే.
రంగస్థలం వైపు.

**తొలి ప్రచురణ, ఆంధ్రజ్యోతి వివిధలో (17-06-2018)..

http://www.andhrajyothy.com/artical?SID=594122

(My sincere thanks to my colleague and good friend Vamsi S, who motivated me to write this poem - Thanks buddy! This one is for you!)