ప్రస్తుతం ఫేస్‌బుక్‌లో నచ్చిన ఏడు పుస్తకాల అట్టలు పోస్ట్ చేయడమనే ఆట నడుస్తోంది. అక్కడా కాస్త కలుపుగోలుగా తిరిగే చదువరులకు ఆ ఆటా, వివరం తెలిసే ఉంటాయి కానీ, కొరుకుడుపడని ఆ ఆట గురించి నా నాలుగు మాటలూ..
*
అసలు పుస్తకాలకి ఒక్క లోపలి అక్షరాల వల్లేనా అంత అందమూ, ఆకర్షణా, ఆదరణానూ? పోనీ, అట్ట మీద బొమ్మల వల్లా?
మనకిష్టమైన రచయిత మనకళ్ళ ముందే కొత్త పుస్తకాలు ప్రచురిస్తున్నా, అవే మునుపటి పుస్తకాల కన్నా అన్ని రకాలుగానూ ఉత్తమమైనవని మనకి తెలుస్తూనే ఉన్నా, ఆ పాత పుస్తకాల అట్టలనే మళ్ళీ మళ్ళీ అతికించుకుంటూ, అట్టలేసుకుంటూ ఎందుకు భద్రంగా కాపాడుకుంటాం? జీవనశకలమొకటి ఆ రంగుమార్చుకున్న కాగితాల మధ్యన చిక్కుబడిపోయి ఉందనీ, అది భద్రమైనన్నాళ్ళూ, మన పసితనమో, యవ్వనమో, మనమో, మన ప్రియమైనవాళ్ళో భద్రమనీ, లోలోపల మనకొక నమ్మకం. ఏవీ అర్థమవ్వని పుస్తకాలుంటాయి, అయినా అవి మన పుస్తకాల అరల్లో కళ్ళకెదురుగా కనపడడం మానవు. అవి అర్థమవ్వడం కాదు మనకు ముఖ్యం, అవి మనవిగా ఉండటం. మనని జీవితకాలమంతా అంటిపెట్టుకునే ఉండటం. ఒకే పుస్తకం పది ప్రచురణలకు నోచుకుంటుంది. బ్రతికున్న రచయితలైతే తప్పులొప్పుకుని దిద్దుకుని మరీ ప్రచురిస్తారు. మనకి సంబంధం ఉండదు. మనదైన ఒకనాటి పుస్తకమే ముద్దు మనకి. ఆ పుస్తకాన్ని అందుకున్న మరి కొన్ని చేతులో లేదా కోరి ఇచ్చిన మరో రెండు చేతులో ఆ పుస్తకం చుట్టూ గాల్లో గీసిన రేఖల్లా, అదృశ్యంగా ఉంటూ మనకొక్కరికే కనబడుతూంటాయ్. ఆ పుస్తకంలో దాచుకు చదువుకున్న ఉత్తరాలో, జ్ఞాపకాలో, అక్కడే ఎండిపోయిన కొన్ని కన్నీటి చారికలో.. కాగితాలను ముట్టుకుంది మొదలూ మూసే వరకూ ప్రాణం తెచ్చుకుని మళ్ళీ మన చుట్టూ గిరికీలు కొట్టి పోతాయి.
"ఇందులో అమ్మాయి అచ్చం నీలానే ఉంటుంది తెల్సా.." అని కవ్వించి మనకి పుస్తకాల నిచ్చిన నేస్తాల వల్ల కదా అవి ప్రియం? "ఇదేమి జీవితం?" అని నివ్వెరపోయేలా చేసిన మనుషుల అనుభవాల వల్లా అది ప్రియమే. "ఇట్లాంటివన్నీ తట్టుకునీ లేచిన జనులున్నారా లోకంలో?" అని ఊపిరి తీసుకునే ధైర్యాన్నిచ్చినందుకూ అవి ప్రియాతి ప్రియం. నమ్మలేనంత దగ్గరగా, మనల్ని పోలిన మనుషులని కాల్పనిక జగత్తులో బొమ్మ గీసి చూపించినందుకూ, చెప్పలేనంత ప్రేమని, అకారణంగా గుమ్మరించిపోయిన ఆ మంత్రనగరిలోని మనుష్యులను మనం కోరినప్పుడల్లా కళ్ళ ముందు నిలబెట్టినందుకూ ప్రియం. నిదురలో కలవరించి మగతలోనే మర్చిపోయిన పదాలను, పగటి పద్యాలుగా మరెవరో మార్చి పాడి వినిపించినందుకు గుండెలకు హత్తుకుంటాం.
రెండు టీ చుక్కల మధ్యా, పిల్లవాడి చొక్కా గుండీల మధ్యా, మనవి కాక వెళ్ళిపోయిన రెండు బస్సుల మధ్యా, మొత్తం మనదే అయిన రైలుబండి చక్రాల మధ్యా, మనం వెదుక్కు సాధించుకునే విరామక్షణాల మధ్యా, చుక్కల మధ్యా, వెలుగూ చీకట్ల మధ్యా, మూసుకున్న దారుల మధ్యా, తెరవలేని తలుపుల మధ్యా, - తాకితే చాలు,మన ఒళ్ళో రెక్కలు విదుల్చుకు వాలే అచ్చులూ, హల్లులూ..పుస్తకాలూ..ఎవరికెందుకు ప్రియమో తెలుసుకోవాలని ఎవరికుండదు? అక్షరాలే కొలమానమైతే ఏ పుస్తకమైనా ఎవ్వరికైనా ఒకేలా చేరుతుంది, కానీ మనం తక్కెట్లో ఒక జీవితాన్నీ, ఒక మనసునీ, ఒక పుస్తకాన్ని ముడి వేసి కదా పెడుతున్నాం. ఏ జీవితాన్ని అడ్డం పెట్టి చూస్తామో, ఏ మనసును వెనకేసుకొస్తూ చూస్తామో..అవీ, తూకానికి నిలబడేది.ఆ చేరికలో ఎవరు పొందినదేమిటో తరచి చూసుకు పంచుకోవద్దంటే, - ఇంకెక్కడి సంబరం?
No comments:
Post a Comment