తొట్ట తొలి హీరో!

JustBake మా ఇంటి దగ్గర్లో..నాలుగు అడుగుల దూరంలో ఉంటుంది. కొన్నాళ్ళ క్రిందట, అక్కడ ఒక కేక్ తీసుకోవడానికి వెళ్ళాను. అనిల్ కోసం.

ఆగస్టు పదిహేనున కూడా అపార్ట్మెంట్‌లలో కేకులు చిన్నపిల్లల కోసం కట్ చేయించడం తెలుసు నాకు. బహుశా అందుకేమో, చాలా రద్దీగా ఉంది. ఆర్డర్లు తీసుకుంటూ కౌంటర్‌లో వాళ్ళు కూడా హడావుడిగా ఉన్నారు.

నా పక్కనే పొట్టి నిక్కరొకటి వేసుకుని, మెడ పైకి కత్తిరించిన జుట్టుతో ఉన్న ఒకమ్మాయి, వంగి వంగి అద్దాల పైకి ముక్కు పెట్టి అన్ని కేకులూ చూసుకుంటోంది.

"ఇదెంత?" ప్రతి దాన్నీ చూపించి అడుగుతోంది.

KG అయితే?

1/2 KG చాలు?

నాకు కేండిల్స్ అక్కర్లేదు.

ఆ అమ్మాయి ప్రశ్నలు తెగట్లేదు.

కౌంటర్ లో అబ్బాయి విసుగు లేకుండా సమాధానాలిస్తున్నాడు.

మొత్తానికి ఆ నాజూకు చూపుడువేలు ఒకదాని మీద స్థిరపడింది. అరకేజీ చాలని చెప్పింది.

15 వ తారీఖు రాత్రికి వచ్చి తీసుకుంటాననీ, వచ్చేటప్పటికి ఏడవుతుందనీ - షాప్ మూసెయ్యద్దనీ చెప్తోంది.

నేను తల తిప్పి నేరుగా ఆమెను చూడకుండానే వింటున్నాను అన్నీ.

కౌంటర్ లో అబ్బాయి నా వైపు చూశాడు.

అదే కేక్ నాకూ, అరకేజీనే కావాలనీ, నేను అదే టైంకీ వస్తాననీ చెప్పాను. అన్నీ రాసుకున్నాడు.

"ఏం రాయాలి?" అడిగాడా అబ్బాయి.

నేను చెప్పాను.

ఆ అమ్మాయి వైపు చూశాను.

"To the best Dad in the world"

గర్వంగా చెప్పింది.

is it your husband's birthday? నా వైపు తిరిగింది.

చక్రాల్లాంటి కళ్ళు. పల్చని చెంపలు.

తలూపాను.

సర్ప్రైజ్ పార్టీ?

కాదని చెప్పాను. పెళ్ళైన మొదటి ఏడు ఉంటుందేమో కానీ, ఆ తరువాత ఇదొక అలవాటైన వ్యవహారమే. అటుపైన ఇచ్చేదేమన్నా ఉంటే అది కాస్త ఆశ్చర్యమేమో కానీ..కేక్ - కాదు. తెలిసిన వాళ్ళు ముగ్గురో నలుగురో రాకపోరు. వాళ్ళ కోసం ఇది...

షాపంతా ఆ మూల నుండి ఈ మూలకు నడిచి చూసింది.. జేబుల్లో చేతులు పెట్టుకుని, నా దగ్గర ఆగి చెప్పింది..

తను వేసిన పెయింటింగ్ అమ్మితే వచ్చిన 650/- రూపాయలతో కేక్ కొంటున్నాననీ....వాళ్ళ నాన్నకు తన బొమ్మ అమ్మకానికి పెట్టినట్టు కూడా తెలియదని, మురుస్తూ మురుస్తూ, ముద్దొచ్చే అతిశయంతో, ఆ వయసు పిల్లలకి ఇంకాస్త అందానిచ్చే అతిశయంతో, చెప్పుకుపోయింది... అది తానిచ్చే మొట్టమొదటి సర్ప్రైజ్ పార్టీ అని..

ఎదురుగా ఉన్న అన్ని అద్దాల్లోనూ, నా మొహం నాకే సరిగ్గా కనపడటం లేదు.

అక్కడ పని అయిపోయాక, పాల పేకట్లు తీసుకుని ఇంటికి వచ్చేశాను. నాన్నగారు కులాసాగా కూర్చుని Sudoku ఆడుకుంటున్నారు.

వెళ్ళి పక్కన కూర్చున్నాను. ఆగి ఆలోచిస్తుంటే, సరిచెయ్యబోయాను.

చగ్గా వెనక్కి లాక్కుని దాచుకున్నారు...

**

పాలు గిన్నెలో పోసి కాచుకుంటున్నాను.

"ఏమంటుందదీ...?" కర్టెన్ వెనుక నుండీ అమ్మను అడుగుతున్న గొంతు..

"నాకేం తెలుసు, ఇప్పుడేగా అదసలు ఇంటికి చేరిందీ..?"

**

జరిగి ఆరు నెలలు కావస్తోంది..ఆ మెరుపుకళ్ళ పాపాయి ఆ దారి వెంట నడిచినప్పుడల్లా గుర్తొస్తూనే ఉంటుంది. వెళ్ళే ముందు, "మళ్ళీ కలుద్దాం" అని మాటవరసకైనా చెప్పుకోలేదే..ఆ పిల్ల నా వెంటెందుకు పడుతుందో...నాకసలు అర్థమే కాదు.

*