మనోరంజని

"నీలో నా పాట కదలి.." - అని వింటానా?

చులాగ్గా మీటరు తిప్పుకుంటూపోతున్న చూపుడువేలు,
ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడుతుంది.
బుల్లిపిట్ట ఒకటి తటాలున తీగ మీద వాలి,
కాసేపు తీగతోపాటే అటూఇటూ ఊగి
నిశ్చలంగా కూర్చునట్టు,
బుజ్జిపెట్టె మీదకు అమాంతం వాలి
గరగరమంటూ వినపడ్డ నీ గొంతుతో పాటే నేనూ
కుదురుకుని చెవులప్పజెప్పేస్తాను.

గంధర్వులు కొలువున్న గాత్రం
నిషిద్ధాలెరుగని గాలిలా
గదులన్నీ కలియతిరుగుతుంది.

స్వరాలైనా తెలియని ప్రాణం
శ్రుతి చేసిన వీణలా
ఆ గొంతుకు జతకలిసి పాడుతుంది.

"ఖుల్ జా సిం సిం " అంటే
కథలో గుహ తలుపులు తెరుచుకున్నట్టు
నీ గొంతు వింటే,
నా బాల్యాన్నీ, నా జ్ఞాపకాలనీ,
భద్రంగా దాచుకున్న మనసు తలుపులు
ఠపీమని తెరుచుకుంటూనే ఉంటాయి.

నేనూ ఒక కవినైతే,
"నువ్వు లేవు , నీ పాట ఉంది*" అనేదాన్ని.
"కిటికీతెరల కుచ్చుల్ని
పట్టుకు జీరాడుతుంది దిగులుగా నీ పాట**"
అని రాసుకునేదాన్ని.

అవసరార్థం కొట్టేసిన పూలచెట్టు, నీ పాట వింటునప్పుడు

మళ్ళీ గుత్తులుగుత్తులుగా పూయడాన్ని వర్ణించేదాన్ని

నడుం మీద ఓ చేయి, తల వెనుకగా ఓ చేయి పెట్టుకుని

నీ జోరు పందేనికి నే తందనాలడినపుడు

మైత్రీపరిమళాలు నా చుట్టూ పరుగులెత్తడాన్ని

గేయాలుగా రాసి దాచుకునేదాన్ని

ఋతువులు మారితే అల్లాడిపోయే జీవితానికి
పూటపూటా రంగులద్దడానికి
వసంతాన్ని స్వరపేటికలో కట్టేసుకుని
నా వాకిట్లో కోయిలలా నిలబడ్డ నీ గురించి

కవినైతే ఏం చెప్పేదాన్నో గానీ, ఇప్పటికిలా
గాలిలో గింగిరాలుగా తిరుగుతున్న నీ పాటలను
పదే పదే పాడుకుంటూ ఉండిపోవడంలోనే తృప్తి.
 -----------------------------------------------------------------
(*) తిలక్ కవిత
(**) అఫ్సర్ "సైగల్ పాట" కవిత :)