తుఫాను రాత్రి

ఓ వర్షం కురవని రాత్రిలో
నదిలో కలుస్తున్న నీటి చుక్కలెక్కడివో
గమనించుకోలేని దిగులులో నేనున్నప్పుడు

దోసిలి పట్టకు, దోషిని చెయ్యకు
ఈ పడవలో ప్రయాణానికి
పరితపించకు.

పగిలిన ముక్కలు ఏరుకు
పారిపోతున్న దాన్ని.
నెత్తురోడేలా గుచ్చకుండా
( నిన్నైనా నన్నైనా )
వాటి పదును పోగొట్టేందుకు
ప్రయత్నిస్తున్నదాన్ని

ముక్కముక్కలో, ఇంతింతగా
తత్వాన్ని చదువుకోగలను కానీ
వరదొచ్చి ముంచేసే వేళల్లో
పొరలన్నీ కరిగే వేళల్లో
అంత నిజాన్నీ చూడలేను.

చెప్పలేదు కదూ,
నది చీలి నిలబడ్డ క్షణాల్లో
నే పారిపోని సంగతీ
నదిని ఎలాగైనా గెలవగలనని తెలిసీ
అది తెలీని వాళ్ళ కోసం
ఓడిపోయిన సంగతీ..

అయినా, ఒక్క తుఫాను రాత్రికే
ఓటమినొప్పుకున్న ప్రాణమిది
కవ్వింపులెందుకు?
మునిగిపోవాల్సిన చిల్లుల పడవే ఇది.

నిబ్బరంగా ఊగిన నాలుగు రెక్కల
పూవొకటి
నిలబడాలని తపించిన నాలుగు పూవుల
మొక్కొకటి

ఏం చెప్పాయో తెలీదు కానీ,
గుప్పెడు గుండెను అడ్డంగా పెట్టి,
మళ్ళీ దిక్కులు వెదుక్కుంటున్నాను.

నీలా వెలుతుర్లో కాదయ్యా,
ఈ పగటి ప్రశాంతతలో కాదయ్యా,
తుఫాను రాత్రి చూశానీ లోకాన్ని.

అలాంటి రాత్రి, అలాంటి ప్రతి రాత్రీ,
నాతో ఉండాలనిపిస్తే చెప్పు
ఉండే వీలుంటేనే చెప్పు

మనం మాట్లాడుకుందాం!

** మధురవాణి దసరా-దీపావళి సంచికలో