ఓ వేసవి మధ్యాహ్నం

నిద్దుర ముంచుకొచ్చేముందు ఓ ఐదు నిముషాలు మొండిగా ఏడవడం అలవాటు నా బుజ్జాయికి. మా అత్తగారు, "తిక్క ఏడుపమ్మా, ఇక పడుకుంటాడు, రెండు నిముషాలలా తిప్పుకు తీసుకు రా" అంటూంటారు. నిన్న మధ్యాహ్నం వేళ అలాగే కాస్త మంకుపట్టాడని తిప్పడానికి బాల్కనీలోకి తీసుకు వచ్చాను. నీడపట్టునే నిలుచున్నా, చూడటానికే ఇబ్బంది కలిగించేంత ఎర్రటి ఎండ. వచ్చినంత వేగంగానూ లోపలికి నడవబోతూండగా, పొలికేక వినపడింది. ఉలిక్కిపడి వెనక్కి చూశాను. రోడ్డు నిర్మానుష్యంగా ఉంది. చెట్లు కూడా సొమ్మసిల్లినట్టు ఏ కదలికా లేకుండా ఉన్నాయి. పక్షుల కిలకిలలు అసలే లేవు. అప్పుడొకటీ అప్పుడొకటీ అన్నట్టు వచ్చి పోతున్న కార్ల శబ్దాలే, బొయ్యిమంటూ మొదలై, వెళుతూ వెళుతూ మళ్ళీ ముందరి నిశ్శబ్దాన్ని వదిలేస్తున్నాయి. కనపడ్డంతలో అందరి ఇళ్ళ తలుపులూ మూసే ఉన్నాయి. ఇంకెవరు అరిచారో ఓ క్షణం అర్థం కాలేదు. అంతలోనే స్ఫురించి కిందకి చూశాను. నా నమ్మకం వమ్ము కాలేదు.

ఇద్దరు బుడతలు. పల్చటి చొక్కాలతో దుమ్ము కొట్టుకుపోయిన దేహాలతో ఆడుకుంటున్నారు. సరిగ్గా మా ఫ్లాట్స్ వెనుకే ఉంది ఈ ఖాళీ స్థలం. దానిని ఆనుకుని రోడ్డు. రోడ్డుకి అవతలి వైపు రెండు బొమ్మరిల్లుల్లాంటి అందమైన ఇళ్ళు. ఈ ఖాళీ స్థలం పక్కన కొత్త అపార్ట్మెంట్స్ కడుతున్నారు. వీళ్ళు అక్కడ పనిచేసే వాళ్ళ పిల్లలే అయి ఉండాలి.  

అక్కడి పనికి ఈ స్థలంలో ఇసుక, కంకర రాసులుగా పోసుకున్నారు వాళ్ళు. ఓ మూలగా బండరాళ్ళు పడి ఉంటాయి. ఎండుపుల్లల మోపులు మరోవైపు. ఖాళీ అయిన పెయింట్ డబ్బాలనే బకెట్లుగా వాడుకుంటూ, ఆడవాళ్ళు బట్టలు ఉతుక్కుని పారబోసిన నీళ్ళు ఇంకో దిక్కున. వాళ్ళూ వీళ్ళూ విసిరేసిన చెత్తా, ప్లాస్టిక్ కాగితాలు మరోవంక. వీటన్నింటి మధ్యలో వాళ్ళిద్దరూ. చంకలో కర్రలు దోపుకు కూర్చుని, మట్టి తవ్వుకుంటూ, నవ్వుతూ తుళ్ళుతూ ఏవో ఆటలు. రెండో అంతస్తు నుండి వాళ్ళనలా చూస్తూంటే, ఎందుకో చప్పున భాగవతంలో బాలకృష్ణుడు చల్దులారగించే ఘట్టం గుర్తొచ్చింది. చిన్నికృష్ణుడి చేతిలోని ఊరగాయకు బదులు ఇక్కడొకడి వేళ్ళ మధ్యలో ఎర్రటి బంతి. రెండోవాడు బలరాముడో, గోపబాలుడో!  

ఒక్కసారిగా విజయవాడలో మా ఇల్లు గుర్తొచ్చింది. సెలవ రోజుల్లో అక్కడ కూడా మా బాల్కనీలో నిలబడితే, సమయంతోనూ, సూరీడి ప్రతాపంతోనూ నిమిత్తం లేకుండా కింద కోలాహలంగా పిల్లలంతా క్రికెట్ ఆడుతూ కనపడేవాళ్ళు. ఇలాంటి వేసవిగాలుల మధ్యాహ్నాల్లో అమ్మలు ఎంత గోలపెట్టినా వినకుండా అందరూ అక్కడికే చేరేవాళ్ళు. వడదెబ్బ తగులుతుందనీ, ఎండకు మాడిపోతారనీ ఎవరెన్ని చెప్పినా లక్ష్య పెట్టేవాళ్ళు కాదు. మా అపార్ట్మెంట్‌లో పిల్లలకి తోడు, వాళ్ళ స్నేహితులు, చుట్టుపక్కల ఇళ్ళ వాళ్ళూ కూడా వచ్చేవారు. ఆఖరు పరీక్షలకు పాఠాలన్నీ అమ్మలకు అప్పజెప్పి, పై ఇళ్ళ వాళ్ళం కూడా గోడ మీద గడ్డం ఆన్చుకు తీరిగ్గా కూర్చుని, ఆటనీ, వాళ్ళ అల్లరినీ చూసేవాళ్ళం. ఆడని వాళ్ళు, మనుష్యులెక్కువై ఆటలో చేరలేని వాళ్ళు, కిందే పిట్టగోడ మీద కూర్చుండిపోయేవాళ్ళు. మా కాంపౌండ్‌ని ఆనుకునే కాలేజీ గ్రౌండ్, ఎప్పుడూ ఖాళీగా ఉండేది. వీళ్ళు కళ్ళు తిరిగే షాట్ ఏదైనా కొడితే, అదెక్కడ పడిందో పై ఇళ్ళల్లో కూర్చుని చూస్తోన్న మేమే చెప్పాలి. అలా ఎవరైనా షాట్ కొట్టాలనీ, దూరంగా ఎక్కడో పడితే మేం గమనించి చెప్పాలనీ భలే తహతహగా ఉండేది. అలా కాకుండా అప్పుడప్పుడూ కొందరు గుడ్డిగా కళ్ళు మూసుకు నిట్టనిలువుగా పైకి కొట్టేవాళ్ళు, అప్పుడు ఏ ఇంటి కిటికి అద్దాలో  భళ్ళుమని పగిలేవి. "మిట్టమధ్యాహ్నం వేళ వెధవ ఆటలూ మీరూనూ, శుభ్రంగా పోయి పడుకోక.." అని పెద్దవాళ్ళు కొందరు తిట్టినా, మగవాళ్ళు "చిన్నప్పుడు మేం ఆడినా ఇలాగే పగిలేవి, పోనిద్దూ" అని వదిలేసేవాళ్ళు. నిద్ర చెడగొట్టినందుకు మాత్రం కొందరి కళ్ళు చింతనిప్పులు కురిపించేవి. ఇబ్బందులే రానీ, ఆటగాళ్ళకి దెబ్బలే తగలనీ, చీకటి పడందే ఆట మాత్రం ఆగేది కాదు. మా ఫ్లోర్‌లో పడితే, చింటూ వాళ్ళ అమ్మకి తెలియకుండా వాళ్ళింట్లో దూరి ఆ బంతి మళ్ళీ కిందకి వేసే పని నాకప్పగించేవారు. ఆ దొంగపని చేయడంలో ఎంత గర్వం! సందులో సందు, పక్కింటి మామ్మగారి తోటలో నుండి చేతికందిన కాయలు, జామకాయలో మామిడికాయలో, నాలుగు కోసుకుని తినేసేవాళ్ళు. కుదిరితే, మిగిలితే, మా పిల్లమూకకీ ఒకట్రెండు ముక్కలు ఇచ్చేవాళ్ళు. మామ్మగారి నూతిలో బంతి పడితే అప్పటికప్పుడు కొత్త బంతి తెచ్చుకుని ఆట సాగించుకునేవాళ్ళు. చెప్పిన మాట వినకుండా ఆటలకు వెళ్ళినందుకు శిక్షగా, చాలామంది ఇళ్ళల్లో తలుపులు తాళాలు వేసేసుకునేవారు. అంటే, ఆటలో పేచీ వచ్చినా, ఆట ఆగినా ఇంటికి వెళ్ళడం కుదరదన్నమాట. అప్పుడూ మళ్ళీ మేమే దిక్కు. పై నుండి చల్లటి నీళ్ళ బాటిళ్ళు విసిరేస్తే తాగుతూ కూర్చునేవారు. ఈ ఆటనిలా చూడటంలో ఎన్ని సాయంత్రాలు గడిచిపోయాయో ఇప్పుడు ఆలోచిస్తే ఆశ్చర్యమనిపిస్తుంది. అలా ఒక పక్క వీళ్ళనీ, ఇంకో పక్క షార్జాలో సచిన్‌నీ చూసీ చూసే, అప్పట్లో సచిన్ మా ఇంటి వెనుక ఆడీ ఆడీ ఆ పిట్టగోడ మీదే అలసట తీర్చుకోవడానికి కూర్చున్నాడని కలగన్నాను. కలే, కానీ అందమైనది. తల్చుకున్నప్పుడల్లా భలే తమాషాగా అనిపిస్తుంది. ఈ ఆట లేని జీవితమా?! ఊహకే అందదు.

భుజం మీద నా బుజ్జాయి మాగన్నుగా జోగడం మొదలెట్టగానే వాడి మెత్తటి పక్క మీద హడావుడిగా పడుకోబెట్టి మళ్ళీ బయటి బలరామకృష్ణులను చూడటానికి వచ్చాను. ఇద్దరూ ఈ సారి సఖ్యంగా క్రికెట్ ఆడుకుంటున్నారు. మళ్ళీ అనిపించింది, ఈ ఆట లేకపోతే మన దేశంలో పిల్లల బాల్యం పూర్తవ్వదేమోనని. ఏ నియమాలూ అక్కర్లేదు. పదకొండు మంది ఆటగాళ్ళూ, 22 గజాల కొలతలూ..ఊఊహూ..ఇవేమీ అక్కర్లేని జల్సా ఆట మనవాళ్ళది. వీళ్ళూ అంతే, దుందుడుకుగా చేతికి దొరికిన అట్టలతో, కర్రలతో ఆ పాతబంతిని బాదేస్తున్నారు. నేను చూస్తూండగానే ఒకడు కొట్టిన వేగానికి బంతి వెళ్ళి బండరాళ్ళ మధ్యలో పడింది. వాళ్ళిద్దరూ గొడవలోకి దిగిపోయారు. అంతదూరం ఎందుకు కొట్టావనో, అలా కొడితే అవుటనో..ఏమిటో వాళ్ళ గొడవ. నాకర్థం కాలేదు కానీ వాళ్ళని చూస్తూ అక్కడే నిలబడ్డాను. మరో ఐదు నిముషాలకి ఆ గొడవ చల్లబడ్డాక బంతి కోసం వెదకడం మొదలెట్టారు. రాళ్ళ అడుక్కి వెళ్ళిపోయి ఆ బంతి పైకి తేలిగ్గా కనపడం లేదు. బంతి పడ్డప్పుడు వాళ్ళ ధ్యాస అక్కడ లేదు కాబట్టి వాళ్ళకదెక్కడ పడిందో గుర్తు రావట్లేదు. అన్ని దిక్కులూ చూస్తున్నారు. ఒకరినొకరు తోసుకుంటున్నారు, కవ్వింపుగా మాటలనుకుంటున్నారు. నవ్వొచ్చింది. మనసు మళ్ళీ గతంలోకి తొంగి చూసుకుంది. "అటు వైపు.." - బిగ్గరగా అరిచి చెప్పాను - వాళ్ళు పైకి చూడగానే చేతితో ఎక్కడ పడిందో సైగ చేసి చూపించాను. అక్కడ చూడగానే ఇట్టే కనపడింది వాళ్ళకి. బంతి దొరగ్గానే గాల్లోకి ఎగరేసి నవ్వాడొకడు. అది అటునుండటే తన చేతుల్లోకి అందుకుటూ పరుగు తీశాడు రెండో వాడు. ఇద్దరూ మళ్ళీ నా వైపు చూళ్ళేదు. నేను లోపలికి వచ్చేశాను. పక్క సరిచేస్తుంటే కళ్ళు విప్పిన బుజ్జాయిని పదే పదే ముద్దాడాను. కింద ఆట ఆగలేదనట్టు చాలా సేపు అరుపులు వినిపిస్తూనే ఉన్నాయి.