మొన్న ట్రెయిన్‌లో వస్తూంటే ఎదురు బెర్త్‌లో ఒక అబ్బాయి అందరికీ భలే సాయం చేస్తున్నాడు. సామాను సీట్ల క్రిందకు తోయడం, మంచినీళ్ళ బాటిల్స్‌కి చిల్లర లేని వాళ్ళకి ఇవ్వడం, పై బెర్త్‌ల వాళ్ళకి క్రిందకు దిగనక్కర్లేకుండానే సెల్‌ఫోన్ చార్జింగ్ పెట్టడం, సెల్ అందివ్వడం, స్టేషన్‌లో ఆగినప్పుడల్లా "ఇదే ఊరో" అని ఊరికే పైకి అడిగిన వాళ్ళందరికీ అదేం ఊరో చూసి వచ్చి చెప్పడం..ఇలా. అతను తెచ్చిన టైంస్ పేపర్‌ను అందరం పంచుకు చదివేశాం (ముక్కలుగా చించడం ఒక్కటే తక్కువ), ఇంకేదో పేపర్ కూడా మరొకరు అతని దగ్గర లాక్కుని సుడోకు నింపి ఇచ్చేశారు.
సాయంకాలం ఛాయ్ వాడు రాగానే అందరం తలో కప్పూ తీసుకు కూర్చున్నాం. తాగేశాక కొందరం వెళ్ళి కప్పు డస్ట్బిన్‌లో పడేసి వచ్చాం. కొందరు వాళ్ళ దగ్గర ఉన్న కవర్లలో తోసి మూటగట్టేసి కూర్చున్నారు. అటుగా వెళ్ళినప్పుడు పడేద్దాం అని కాబోలు. ఒక అమ్మాయి మాత్రం, ఓ పావు వంతును వదిలేసిన కప్పును చక్కగా సీటు కిందకి, ఈ సహాయ ఉద్యమం చేస్తున్న అబ్బాయి చెప్పులను కాస్త వెనక్కి తోసి అక్కడ పెట్టేసి చేతులూ, మూతీ తుడిచేసుకుని కూర్చుంది.
నేను కూర్చున్న చోటు నుండీ చూస్తే ఆ కప్పు ఎవరైనా తన్నేస్తారేమో అని నాక్కాస్త భయం వేసింది. ఎలా చెప్పాలీ? ఐదు నిముషాలు ఆ కప్పు వైపే ఎవరెప్పుడు తన్నేస్తారో అని భయం గా చూస్తూ, అటుపైన మర్చిపోయాన్నేను.
మరికాసేపటికి ఆ అబ్బాయి క్రిందకు దిగి చెప్పులు వేసుకోవడానికి చూశాడు. అడ్డుగా టీ కప్పు. నేనతని వైపే చూస్తున్నాను. అతడు శ్రద్ధగా వంగి, ఆ కప్పు పక్కకు పెట్టి, తన చెప్పులు వేసుకుని వెళ్ళిపోయాడు. బెర్తుల క్రింద మొత్తం సూట్కేసులు, సంచులు, ఏవో గిఫ్ట్ పేకులూ ఉండటంతో, ఆ కప్పు సహజంగానే చాలా అంచులో ఉంది. ఆ అబ్బాయి తిరిగి వచ్చేసరికి, ఎవరో ఆ కప్పును తన్నడమూ, అదంతా క్రింద ఒలికిపోవడమూ జరిగిపోయింది.
"మేడం జీ" గట్టిగా, మొహమాటం లేకుండా అతని గొంతు స్థిరంగా పలికిన తీరుకి నేను కళ్ళెత్తి చూడకుండా ఉండలేకపోయాను.
"జీ?" మర్యాదగా పలికిందామె.
"మీరు తాగి వదిలేసిన కప్పు, దారికి అడ్డంగా వదిలేసిన కప్పు, ఎవరో తన్నారు. టీ ఒలికి క్రింద పడింది. ఇందులో ఇంకా కొంచం మిగిలిపోయింది కూడా. నేను తీసుకెళ్ళి పడేస్తున్నాను." చాలా సూటిగా హింది్‌లో చెప్పి నిజంగానే ఆ కప్పు తీసుకున్నాడు. టీ ఒలికిన చోట టిష్యూ పేపర్లు వేసి ఒత్తి మునివేళ్ళతో తీసి కప్పులో పడేసి రెంటితోనూ కలిసి వెళ్ళిపోయాడు.
ఆ అమ్మాయి కొంచం అసహనంగా మొహం పెట్టింది. తన బెర్తు మీద కప్పిన తెల్ల దుప్పటి మీద ఉండీ లేనట్టున్న దుమ్ము దులుపుకుంది. అరచేతులతో మెత్తగా పామింది ఆ దుప్పటంతా. రగ్గు కప్పుకుని చేతిలో సెల్‌ఫోన్ వైపు చూసుకుంది.
సైడ్ బెర్త్‌లో కూర్చున్న ఇంకో పెద్దమనిషి.."మోదీ ఎఫెక్ట్ అనుకుంటానండీ, అందరూ నీతులు చెప్పేస్తున్నారు, స్వచ్ఛ్ భారత్ కాబోలు" అన్నాడు ఆమెకేసి ఆసక్తిగా చూస్తూ.
"వహీ తో.." నిర్లక్ష్యంగా చెప్పిందామె.
" ఇంకో పావుగంటలో బోగీ ఊడ్చి తుడిచేస్తార్లెండి.." లేచి కూర్చున్నాడతను.
ఈ సారి ఆమె బదులివ్వలేదు. ఫోన్‌లో ఆడుకోవడంలో మునిగిపోయింది.
