తామరాకుపై నీటిబొట్టు

గులాబిముళ్ళను దాటి మెత్తని రేకుల తాకలేని చూపుల్తో

మిటారివెన్నెల నీడల్ని వదిలి జాబిలిని పట్టలేని జీవితాల్తో

కోర్కెల చిదుగులు పోగేసి చింతల చితి రాజేస్తున్నప్పుడు

తనవైనవన్నీ త్యజిస్తూనే తనవి కానివేవీ లేవనే విరాగిలా

ఎవరో కనిపిస్తారు, కదిలిస్తారు

మన అత్యాశల మీద అసహ్యాన్నికలిగిస్తారు.

త్రిశంకుస్వర్గాన చీలిపోయే గెలుపు నిచ్చెనపై వణికే దేహంతో  

కోరివెళ్ళిన మార్గాల్లో కోల్పోయిన వర్ణాలకై మరిగే ప్రాణంతో

దిగులుకలుగులో చేరి నిరాశానిప్పుల్లో దహనమౌతున్నప్పుడు

శిశిరోత్తర వేళల్లోనూ వసంతాన్ని స్వప్నించగల లతానెలతల్లా

ఎవరో ఎదురొస్తారు, నిలదీస్తారు

మనలోని లోటునీ లోలోపలి చీకట్లనీ పరిహసిస్తారు.

సంఘర్షణ మొదలవుతుంది, జీవితం మారదు

దాహం తీరదు, మోహపాశమూ తెగదు

సంద్రపునీరెంత ఉప్పనో గొంతు దిగందే నేర్వరెవ్వరూ.

అంతర్యానం కొనసాగుతుంది - దుఃఖం ఆగదు

బ్రతుకంతా అలవాటో పొరబాటో తెలిసిరాదు

ఎడారిలో పరుగెందుకాపాలో విప్పి చెప్పరెవ్వరూ.

సంఘర్షణల రాపిడికి

స్వర్ణకాంతులీనుతోన్న హృదయంతో,      

ఏ చీకటి లోతుల్లోనో

వెలుగులు చూసిన ఉద్వేగంతో,

ఎదురుచూడని ఏదో మలుపులో, జ్ఞానం-

కాలం పొత్తిళ్ళలో కళ్ళువిప్పుతుంది.

ఆత్మ ముందు నిగర్విలా మోకరిల్లే ఆ పూర్ణక్షణాల్లో

జతపడ్డ చేతులే జల్లెళ్ళై జీవితాన్నివడకడుతోంటే

తామరాకుపై నీటిబొట్టులా మసలడమూ  

చీకటింట వెలుగురవ్వలా మెరవడమూ

ఎవరికి వారే నేర్వగల్గిన మర్మవిద్యలై

జీవనసౌందర్యాన్ని పునర్నిర్వచిస్తాయి.

* తొలి ప్రచురణ: ఆటా జ్ఞాపక సంచిక- అక్షరలో