గులాబిముళ్ళను దాటి మెత్తని రేకుల తాకలేని చూపుల్తోమిటారివెన్నెల నీడల్ని వదిలి జాబిలిని పట్టలేని జీవితాల్తోకోర్కెల చిదుగులు పోగేసి చింతల చితి రాజేస్తున్నప్పుడుతనవైనవన్నీ త్యజిస్తూనే తనవి కానివేవీ లేవనే విరాగిలాఎవరో కనిపిస్తారు, కదిలిస్తారుమన అత్యాశల మీద అసహ్యాన్నికలిగిస్తారు.త్రిశంకుస్వర్గాన చీలిపోయే గెలుపు నిచ్చెనపై వణికే దేహంతోకోరివెళ్ళిన మార్గాల్లో కోల్పోయిన వర్ణాలకై మరిగే ప్రాణంతోదిగులుకలుగులో చేరి నిరాశానిప్పుల్లో దహనమౌతున్నప్పుడుశిశిరోత్తర వేళల్లోనూ వసంతాన్ని స్వప్నించగల లతానెలతల్లాఎవరో ఎదురొస్తారు, నిలదీస్తారుమనలోని లోటునీ లోలోపలి చీకట్లనీ పరిహసిస్తారు.సంఘర్షణ మొదలవుతుంది, జీవితం మారదుదాహం తీరదు, మోహపాశమూ తెగదుసంద్రపునీరెంత ఉప్పనో గొంతు దిగందే నేర్వరెవ్వరూ.అంతర్యానం కొనసాగుతుంది - దుఃఖం ఆగదుబ్రతుకంతా అలవాటో పొరబాటో తెలిసిరాదుఎడారిలో పరుగెందుకాపాలో విప్పి చెప్పరెవ్వరూ.
సంఘర్షణల రాపిడికిస్వర్ణకాంతులీనుతోన్న హృదయంతో,ఏ చీకటి లోతుల్లోనోవెలుగులు చూసిన ఉద్వేగంతో,ఎదురుచూడని ఏదో మలుపులో, జ్ఞానం-కాలం పొత్తిళ్ళలో కళ్ళువిప్పుతుంది.ఆత్మ ముందు నిగర్విలా మోకరిల్లే ఆ పూర్ణక్షణాల్లోజతపడ్డ చేతులే జల్లెళ్ళై జీవితాన్నివడకడుతోంటేతామరాకుపై నీటిబొట్టులా మసలడమూచీకటింట వెలుగురవ్వలా మెరవడమూఎవరికి వారే నేర్వగల్గిన మర్మవిద్యలై
జీవనసౌందర్యాన్ని పునర్నిర్వచిస్తాయి.
* తొలి ప్రచురణ: ఆటా జ్ఞాపక సంచిక- అక్షరలో
