చిన్నికృష్ణా..!

చెప్పవూ, ఎప్పుడు వస్తావో! నీ మీద బెంగతో నిద్ర మరలిపోయింది. ఎర్రబారిన కనులలో ఆశ మిణుకుమిణుకుమంటోంది. నలనల్లని ఉంగరాల ముంగురులు పసివేళ్ళతో వెనక్కు తోసుకుంటూ, ధూళిధూసరితదేహంతో చిందాడుతూ, చెదరిన ముత్యాలహారాలతో, నడుము ఒంపులో దోపిన మోహనమురళితో పరుగుపరుగున వచ్చి ఒడిలో వాలి, నా కన్నుల్లోకి చూసి నవ్వే ఆ మాయామోహనమురళీధరుణ్ణి చూడాలనే అహరహం నిరీక్షణ.

ఈరోజైనా నువ్వొస్తావనో, లేదా నిన్ను చూస్తాననో ఆశే శ్వాసగా తెల్లవారుతుంది. తమాల వృక్షాల క్రింద నీడలు చిక్కనవుతూ చీకటిలో కలిసిపోయేవేళ, ఈ రాత్రీ నిన్ను చూడకుండానే గడవాలన్న ఆవేదనే ఆలోచనలన్నింటా కమ్ముకుంటుంది. తప్పదు –ఎదురు చూడాలి. తెలిసో తెలియకో తప్పో తప్పకో రేపల్లెను విడిచి వెళ్ళావుకానీ, పని ముగిసిన మరుక్షణం పరుగుపరుగున వచ్చి నీవీ వాకిట్లో నిలబడ్డ క్షణాన, కప్పురపు హారతితో ఎదురొచ్చి నేనేగా నీకు దిష్టి తీయాలీ?

సర్దుమణిగిన రేపల్లె వీథుల్లోకి చందురుడు తేరిపార చూస్తున్నాడు. యమున పరవళ్ళు లయగా వినపడుతున్నాయి. ఎన్నాళ్ళయింది యమునా తరంగాల సంగీతాన్ని విని మైమరచి! శతకోటి నోముల పంటగా నువు పుట్టి, నట్టింట బోసినవ్వులు చిందించావన్న వార్త తెలిసింది మొదలు, రేపల్లె మొత్తం తరలి రాలేదూ! పసికందుగా ఉన్న నిన్ను అపురూపంగా ఎత్తుకు పొదువుకుని, గులాబి గుప్పిళ్ళను విప్పి చూసి, పాలుగారే చెక్కిళ్ళు చిదిమి, ముద్దులమూట పుట్టాడమ్మా అంటూ మురిసిపోయిన ఇందరిందరి హృదయాలలో ఎగసిపడ్డ సంతోష తరంగాల జోరులో యమున మరుగున పడటం ఏమంత ఆశ్చర్యం? ఏరీ ఆ యదుకులోత్తములందరూ? ఎక్కడున్నారా గోపబాలురు, గోపికాలలామలు? రారే?! అవునులే, శిశిరోత్తరాన పూతేనియల కోసమాశపడి తుమ్మెదలొస్తాయా? వసంతాన్ని వెంటేసుకుని మళ్ళీ నువ్వొచ్చేదాకా, బ్రతుకుకీ వేదన తప్పదు! అల్లంతదూరాన నిను చూస్తూనే చెంగనాలేస్తూ నీ చుట్టూ చేరే లేగలూ, ఖణిల్లుమని రంకెలు వేస్తూ ఉరుకులతో నిను సమీపించే వృషభరాజాలూ, అంబారావాలతోనే పలకరించి అభిమానాన్ని పండించే అలమందలూ – చూడిప్పుడు, అన్నింటిలోనూ మూర్తీభవించిన మౌనమే!

వెలుగు మూటలు విప్పి లోకాల వజ్రపు కాంతులు జల్లే సూరీడు, పశ్చిమానికి ఒరిగే వేళల్లో మళ్ళీ వెలుగంతా వెంటబెట్టుకెళ్ళినట్టు, నువ్వొస్తూ వస్తూ ఇంత సందడినీ, సంతోషాన్నీ జతగా పిలుచుకుని నువ్వు లేని లోకాన్ని మాత్రం శూన్యం చేస్తావు కదా కృష్ణా! అన్నీ  నీలోనే, నీవెంటే!

దిగులుదిగులుగా క్షణాలు జారవిడుస్తోన్న నను చూసి జాలిగా పలకరించి ఇంటికి పిలిచింది రేవతీదేవి.  చేయిపట్టి పెరడులోకి నడిపించుకు వెళ్ళి ఊయలబల్ల మీద కూర్చుండబెట్టింది.  ఏముందక్కడ? హృదయం ఉలికులికిపడింది. నా అనుమానం గ్రహించి చల్లగా నవ్వింది సఖి –“రహస్యం చెప్పనా యశోదా! నందనందనుడు మెచ్చిన చోటిది” అంటూ.  చటుక్కున ఈ కన్నుల్లో నీరు చిప్పిల్లింది. అలవోకగా కదిలే వేలికొసల మధ్య ఒదిగిన వేణువులో నీ ఊపిరి సంగీతమవుతుందిట. నీవక్కడ ఆడే వేళల్లో నవ్వు మోము మీద జలతారు వెన్నెల పారాడుతుందట. నీ సాంగత్యంలో హృదయం బృందావనిగా మారిపోతుందట. ఎంత అతిశయం మాటమాటలోనూ! ఆశ్చర్యపోతూ విన్నాను. ఆశ్చర్యపోతూనే ఆ ప్రాంతమంతా పరికించి చూశాను. 

వెన్నెదొంగవంటూ నీ మీద నేరాలు మోపినప్పుడు, కాచుకు తీసుకు వెళ్ళడానికి ఎన్ని సార్లీ చోటికి రాలేదూ..!  ఈ రోజు విన్న సౌందర్యం, ఈ రోజు ఉందనిపిస్తోన్న సౌందర్యం ఆనాడూ ఇక్కడే ఉందా? తెలిసిసొస్తోందిప్పుడే!  నాకు సౌందర్యమంటే నువ్వే! నీ నవ్వే! సౌందర్యమంటూ ఉంటే అది నీవెంటే! నీలోనే! నీతోనే! లోపమంటూ కనపడదు, నిజం, ఈ లోకమంతా కనపడదు నాకు నీ మాయలో. నెచ్చెలికి వీడ్కోలు పలికి, ఇంటికి చేరాక అనిపించింది – కృష్ణా! నీలోకమెంత పెద్దదీ..

నేనొట్టి వెర్రి తల్లిని…నా స్థానం చాలా చిన్నది.