మోహమకరందం

ఒకదానిపై ఒకటి
మరొకదానిపై ఒకటి
కౌగిలించుకుంటూ
కలియబడుతూ
ముద్దాడుతూ
మత్తెక్కుతూ
మరిన్ని, మరిన్ని,
మరిన్ని పోగవుతూ
ఆ నిశ్శబ్దపు వీథిలో
చివరి ఇంటి చూరుపట్టి
రెక్కలల్లార్చిన
తేటీగల అల్లరికి
విసుగంతా విదుల్చుకున్న
కిటికీ రెక్కల చప్పుళ్ళలో
మెల్లిగా మొదలైందో
మౌనప్రణయరాగం.

మెరిసిన కనులు; కలలు
ముసిరిన సంగీతం; వసంతం
“ఎంత ప్రమాదం”
అరిచారెవరో!
రాళ్ళు రువ్వారెవరో!

నల్లని మచ్చలు గోడకు మిగిల్చి
తేనెతుట్ట చెదిరిపోయింది.
తడితడి గుర్తులు ఊచలకొదిలి
మేడ గడియలు బిగుసుకున్నాయి.

కాటు పడిందని దిగులెందుకు,
తేనెచుక్క చిందే ఉంటుంది!

---------------------------

తొలిప్రచురణ - ఈమాటలో

రా!

ఏమో, బ్రతుక్కింకా

కలల్ని అమ్ముకుని

కన్నీళ్ళు దాచుకోవడం రాలేదు.

దాహాలు దాచుకున్న చూపుల్తో

దిక్కుల్ని మింగేయడమెలాగో తెలీలేదు

మోహాలు దేహాల్ని బంధిస్తాయని

విరహాల నెగళ్ళలో నిప్పులవడమూ నేర్వలేదు

అయినా చెప్పాలిప్పుడు,

రెక్కలెవరివో తెగిపడతాయని

వత్తుల్ని నలిపి వెలుగుల్నార్పేయకు

చుక్కలు రాల్తాయని భయపడి రాత్రిళ్ళు

వెన్నెల నడవితో నిద్రించమని వదిలేయకు

వెలుగు నీది! వెన్నెలా నీదే!

కార్చిచ్చల్లే లేస్తున్నాయా కోరికలు?

కావలింతల్లో ఊరటుంటుంది రా!

గాయాలవ్‌తాయనా? 

మొద్దూ,

మందుంది నా దగ్గర.

అన్నింటికీ.