"నాకు ప్రైజులన్నా, సర్ప్రైజులన్నా చిరాకు" అని మొహమంతా ముడుచుకుని చెప్పే బ్రహ్మానందం మున్ముందుగా గుర్తొచ్చేస్తాడేమో మీ అందరికీ! :). నాకు మాత్రం ఆ రెండూ భలే ఇష్టం. "వేళ కాని వేళా.." ఎవరో మన ముందుకొచ్చి ఊహించని రీతుల్లో సంబరపెట్టి ఉబ్బితబ్బిబ్బవుతున్న మనను చూసి మనసారా నవ్వేస్తోంటే, ఆ నవ్వుల వెన్నెల్లో తడవాలనుకోని వారెందరుంటారు ? తడి తడి చూపుల మరకలు తుడుచుకుని, విస్మయమంతా మెల్లగా లోలోపల దాచుకుని, విప్పారే పూబాలలమై కళ్ళెత్తి చూస్తుంటే లోకం ఎంత స్వచ్ఛంగా కనపడుతుందో కదూ!
ఒక వయసొచ్చే దాకా, ఇంట్లో చిన్నపిల్లలుగా పుట్టిన నాబోటి వారికి, తీసుకోవడమే తప్ప ఇవ్వడమంటే ఏమిటో తెలిసే అవకాశమే ఉండదు. ఏదైనా ఇవ్వకపోతే అరిచి గోలెట్టడం, ఆ పంతాన్నెవ్వరూ పట్టించుకోకపోతే కాసేపు బెంగపడ్డట్టు నటించి నిద్దరోవడమూ తప్పిస్తే, ఇవ్వడం గురించి అన్నన్ని ఆలోచనలూ ఏమీ ఉండేవు కావు.
చిన్నప్పుడు త్యాగాలంటే ఏం ఉంటాయి ? అరిటాకు కంచం కోసం ప్రతిరాత్రీ యుద్ధం చేయకుండా అక్కకి ఇచ్చేయడం; అమ్మ దుప్పట్లో అక్క కంటే ముందు దూరిపోయి, తల మాత్రం బయట పెట్టి వెక్కిరించే అలవాటుని అప్పుడప్పుడూ మానుకోవడం; సన్నటి సెగ మీద గులాబీ రంగులోకి వచ్చేదాకా మరగ కాచిన పాలతో, కాఫీ పొడి ధారాళంగా వేశాక వేడి వేడి నీళ్ళు తాకీ తాకగానే బొట్లు బొట్లుగా క్రిందకి జారే అమృతం లాంటి డికాషన్ తో, పొగలు కక్కుతున్న అమ్మ చేతి కాఫీను అర చేతుల మధ్య పెట్టుకుని, ఆదివారం ఈనాడు కథను చదవడం దేనికీ సాటి రాదని తెలిసినా, అమ్మ కోసం త్యాగం చేయడం; ప్రతి నెలా ఒకటో తారీఖు పరిపరి విథాల మెప్పించి సాధించిన "పాకెట్ మనీ"ని మట్టి కుండలో నింపుకుని గలగలలాడించి చూసుకుంటుంటే, నెల చివర్లో నాన్నగారు వచ్చి, వడ్డీతో సహా ఇచ్చేస్తానని నమ్మబలికితే తలాడించి ఉన్న డబ్బులన్నీ ఇచ్చేయడం; బెదురుతూ బెదురుతూనే బిట్‌పేపర్ చూపించమని అడిగిన నేస్తానికి ధైర్యం చేసి జవాబులు చెప్పేయడం.
