విరహితమ్

పడమటి కొండల గుండెల్లో
ఒద్దికగా ఒదుగుతున్న సూరీడిని
రైలు కిటికి ఊచలకానిన కళ్ళు
దిగులుగా దాచుకుంటున్నాయి.

కలిసినట్టున్న పట్టాలను క్షణాల్లో విడదీస్తూ
నిశ్శబ్దపు పెదవులను శృతిలయల్లో కదిలిస్తూ
విషాద వియోగ విరహ భారాల స్పృహ లేక
జోరుగానే సాగుతోందీ రైలుబండి పరుగు.

బికారి నోట ముక్కలైపోయిన పదాలుగా
ఉండుండీ తాకుతోన్న ఓ విరహ గీతం
ఆకాశపు ఆవలి ఒంపులో ఒణుకుతూ
మిగిలున్న వెలుగుల్లో ముక్కలవ్వని నక్షత్రం

నాకీ నిశీథిలో
మరింకేం గుర్తుకు తేగలవు?

విడివడిన నీ అరచేతి వేళ్ళనీ
ఆగీ ఆగీ ఆఖరకు ఓడిన కన్నీటి బొట్లనీ
రాతిరిలో తడుస్తోన్న గ్రీష్మపు గాలి
జ్ఞాపకాలేమోననుకుని మోసుకొస్తుంటే..

చుట్టూ చీకట్లు పరుచుకుంటున్నా
కళ్ళల్లో సాయంకాలపు సూరీడి ఎరుపలాగే...
తడిగా!