దాదాపు నాలుగేళ్ళ క్రితం..నేను సింగపూర్‌లో ఉన్ననాటి సంగతి. ఒక ఆదివారం నాడు, ఏదో రిలీజ్ వర్క్ ఉండడంతో, నేనూ, నా ఒరియా రూమ్మేట్ కలిసి, ఆఫీసుకు వెళ్ళాం.సాయంకాలానికి అవ్వాల్సిన పని, రాతిరైపోతున్నా పూర్తవ్వలేదు. ఆ ఆఫీసు సన్‌టెక్ సిటీలో ఉండేది. దగ్గర్లోనే ఒక థియేటర్ కూడా ఉండేది. ఎలాగైనా రెండో ఆట వేళకైనా పని పూర్తి చేసుకుని, ఆ పూటకి అక్కడే ఏదో ఒకటి తినేసి, మెల్లిగా ఇంటికెళ్ళాలని మా ఆలోచన. సరే, రంగంలో ఉన్నది మా లాంటి మహామహులు కదా, పని పూర్తవ్వనని మొండికేసింది. చేసేదేం లేక, అనుకున్న ప్రకారం తినడం మాత్రం పూర్తి చేసి, ఒంటి గంటకో రెండింటికో టాక్సీ మాట్లాడుకుని ఇంటికి చేరాం.
సింగపూర్‌లో వర్షాలకు ఒక వేళాపాళా ఏమీ ఉండదు. మేఘాలకు నేల మీద బెంగ రాగానే కన్నీళ్ళు కార్చేసి ఆమె గుండెనీ తడి చేస్తాయి. ఆ రోజు కూడా సన్నగా జల్లులు పడుతున్నాయి. వీధి లైట్ల వెలుగులో కొద్ది కొద్దిగా మెరుస్తూ కనపడే జల్లులను చూస్తూ, ఆ అర్థరాత్రి పూట మా కమ్యూనిటీలో కింద కూర్చుని చదరంగం ఆడుకుంటున్న వాళ్ళను చూస్తూ, మా ఇంటి వైపుకు నెమ్మదిగా అడుగులేస్తున్నాం. మా కబుర్లు మెల్లిగా పాత పాటల వైపుకు మళ్ళాయి..వాన పాటలు ఏ భాషలో నైనా పగలబడి నవ్వుకునేందుకు తప్ప ఎందుకూ పనికి రావని నిర్ణయించాం. "చిట పట చినుకులు పడుతూ ఉంటే, చెలికాడే సరసన ఉంటే "- అంటూ నేనొక తెలుగు పాట అందుకోవడంతో, ఆ అమ్మాయి కూడా ఏదో హిందీ పాట పాడడం మొదలెట్టింది..
" రాత్ బైఠీ హైన్..బాహే పసారే ..షిస్కియా లే రహీ హైన్ సితారే
కోయీ టూటా హువా దిల్ పుకారే ..హుం దం తూ కహా హైన్.. "
