గోరింటాకు గురుతులు - గుప్పెట్లో చందమామ

'గోరింటాకు ' అనగానే అమ్మ చేతి గోరుముద్ద గుర్తొస్తుంది. ' మంచాల మీదకి చేరకండి ' అని ఒకటికి పది సార్లు చెబుతూ, పిల్లలందరి కోసం విడిగా నేల మీద పక్కలు పరిచే అమ్మమ్మ జ్ఞాపకం మనసులో మెరుపులా మెరుస్తుంది. అరుణ వర్ణపు రెక్కలతో ఆకాశం భూమి మీదకి వాలబోయే వేళ, అరచేతుల్లో విచ్చుకునే చందమామల నవ్వులు చెరిగిపోకుండా ఉండేందుకు తల వెనక్కు చేతులు పెట్టుకుంటూ తిప్పలు పడ్డ రోజులు గుర్తొస్తే, హృదయాన్ని కదిలించిన సంతోషపు తరంగమేదో, పెదవుల మీద ఆనవాలు వదిలే తీరుతుంది.

ఆకుపచ్చని టోపీలు, ఉంగరం వేలిని వెక్కిరిస్తూ మిగిలిన వేళ్లన్నింటికీ కూడా ఉంగరాలు, నెలవంకలో పూర్ణ చంద్రులో, చుక్కలో బంతాకులో, ఏవైనా పర్లేదు, ఎలా ఉన్నా వాదం లేదు. ఆ రోజు లేలేత చేతుల రంగులు మార్చుకోవడానికి ఒక రూపు కావాలంతే! పసితనానికి ఎల్లల్లేని సంబరాన్ని కానుకిచ్చేందుకే కదూ, గోరింటాకు చెట్టు కొమ్మ కొమ్మకూ ఆకులు చిగురించేది!

'కదిలితే నే పెట్టనిక! ', 'ఇలా చెరిపేసుకుంటే అందమేమైనా ఉంటుందా తెల్లారాక?' , ' అయ్యయ్యో ! ఆ గోడల మీద మొండి మరకలయ్యేదాకా చేతులాడించడం ఆపేది లేదా..' ఇలా వేల అరుపుల మధ్య, మరీ చిన్నప్పుడైతే మొట్టికాయల మధ్య, గోరింటాకు ప్రహసనం పూర్తయ్యేది. అతి కష్టం మీద నిద్రలోకి జారుకునే ప్రయత్నాలు చేస్తుంటే, కలా మెలకువా కాని కలత నిదురలో, అకస్మాత్తుగా అరికాళ్ళల్లో చక్కిలిగిలి పుట్టినట్టనిపించేది. ఉలిక్కిపడుతూ కళ్ళు తెరవబోతే.." అసలు అరికాళ్లల్లో చిన్న చుక్క అయినా పెట్టుకుని తీరాలి; ముందే పెడితే అటూ ఇటూ తిరిగి ఇల్లంతా కృష్ణ పాదాలు వేస్తారని పెట్టలేదు.." అంటూ కాళ్ళ మీద జోజోలతో అమ్మ సంజాయిషీ మెల్లగా వినపడేది. మంత్రమేసినట్టుగా మళ్ళీ నిద్ర తన్నుకొచ్చేది.

అసలు కథలు మొదలయ్యేది తెల్లారాకే!

మేఘమాల లోగిలిలో కాంతి రేఖలు పాకించేందుకు నీలి కొండల కౌగిళ్ళ నుండి విడివడి, చిటారు కొమ్మల చాటుల నుండి వడివడిగా బయటికొచ్చే సూరీడికంటే ముందే, నేనూ లేచి కూర్చునేదాన్ని.

లేచాకా ఎర్రగా పండిన నా చేతులను పదే పదే ముద్దు పెట్టుకుని, కాస్త ఎండాక గోరింట నుండి వచ్చే వింతైన వాసనను బలంగా లోపలికి పీలుస్తూ, అక్క లేచే నిముషం కోసం కాచుక్కూర్చునే దాన్ని.

అక్క కూడా లేచాక, ఇద్దరం బాల్కనీలో ఒక మూలకు వెళ్ళి, ఎండిన గోరింటాకు మొత్తం ఓపిగ్గా విదుల్చుకుని, ఆ వెంటనే రెండు చుక్కల కొబ్బరి నూనె చేతులకు పట్టించుకునే వాళ్ళం. అలా చేస్తే గోరింటాకు ఎక్కువ కాలం నిలుస్తుందని చెప్పేవారు. అప్పుడు ఎదురెదురు కూర్చుని అరచేతులు పక్కన పెట్టుకుని చూసుకుంటూ నాదెక్కువ ఎర్రగా పండిందంటే నాదెక్కువ ఎర్రగా అని కాసేపు వాదించుకునేవాళ్ళం. కాసేపా వాదనలయ్యాక అక్క హఠాత్తుగా 'నీలాంటి అల్పులతో నేను వాదించను ' తరహా చూపొకటి విసిరేసి అక్కడి నుండి వెళ్ళిపోయేది. నేను యథా ప్రకారం బిక్కమొహంతో తయారు.

ఆ తర్వాత అమ్మ దగ్గరికి పరుగెత్తేవాళ్ళం.

అమ్మ కుడి చేతికి పెట్టుకునేది కాదు. మా అందరికీ తనే పెట్టడం వల్ల, ఆ చెయ్యి ఫలానా అన్న రూపమేం లేకుండా ఎర్రగా పండిపోయి ఉండేది. మాలాగా అంత జాగ్రత్తగా ఉన్నట్టూ ఎక్కువ సేపు ఉంచుకున్నట్టూ కూడా కనపడేది కాదు కాని, అమ్మ చెయ్యే మా చేతుల కంటే ఎర్రగా, అందంగా పండేది. చూడడానికి కూడా అదే చాలా అపురూపంగా ఉండేది.

ఆ రోజంతా అడిగిన వాళ్ళకీ అడగని వాళ్ళకీ చేతులు చూపించడంలోనూ, దగ్గరి వాళ్లనిపిస్తే చేతులను విడువని గోరింట వాసనను చూపించడంలోనూ నేను తలమునకలైపోయి ఉండేదాన్ని. బాగా కళ్ళు పెద్దవి చేసి నా చేతులు చూస్తూ ఉండిపోయిన స్నేహితులెవరైనా ఉంటే, కాస్త మిగిలిన గోరింటాకు మర్నాడు తెచ్చిస్తాలెమ్మని హామీలు కూడా ఇచ్చేసేదాన్ని. అపార్ట్‌మెంట్‌లో పక్కింటి వాళ్ళు ఎవరైనా, 'ఏమైనా పెళ్ళికి కానీ వెళ్తున్నావా మానసా ' అని చనువు కొద్దీ పలకరించినప్పుడు, 'ఊహూ, ఊరికే పెట్టుకున్నా" అని చెప్పడంలో, కారణం తోచనివ్వని కించిత్ గర్వం కూడా ఉండేదనుకుంటా. నా చేతులను నిశితంగా పరిశీలిస్తూ బళ్ళో వాళ్ళు , "మా ఇంటి వెనుక చెట్టుకు కాసే గోరింటాకు ఇంకా బోలెడు ఎర్రగా పండుతుంది తెలుసా" అని దీర్ఘాలు తీస్తే ఏ మాత్రం పట్టించుకోకుండా తమాషాగా భుజాలు ఎగరేసి పక్కకి వెళ్ళిపోయేదాన్ని.

అదే ఆ రోజుల గొప్పతనం! దేనికీ ఆలోచించక్కర్లేదు, అసలు ఆలోచించి మాట్లాడాలన్న స్పృహే ఉండక్కర్లేదు.

సంతోషమో, బాధో, గర్వమో గర్వభంగమో, కాస్తంత అసూయ, ఇంకాస్త దయ, కరుణ, కోరుకున్నంత సంతోషం, కోరికలే లేనట్టు ముంచెత్తే ప్రశాంతత, కావలసినది అడిగే ధైర్యం, ఎవ్వరూ అడగక్కర్లేకుండానే ఏమైనా ఇచ్చేయగల ప్రేమ, బోలెడంత విసుగు, వెన్నంటే ఒక్క ఊరడింపుతో వదిలిపోయే మొండితనం....

ఇన్ని తెలిసున్న వాళ్ళని పట్టుకుని, 'పాపం పసి వాళ్ళు, ఏమీ తెలీని వయసు ' అంటారు కదా, ఎందుకు ?

- అందునా అనేది ఎవరు ? వయసు పెరిగే కొద్దీ పై లక్షణాలన్నీ ఒక్కొక్కటిగా వదిలించుకుని గొప్పవారైపోయిన వారు !

********************

చివరగా ఓ సరదా సంఘటన :

మొన్నీ మధ్య ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు, గోరింటాకు వారం వారం అమ్మేందుకు ఇంకా ఒకావిడ వస్తోందని విని ఆశ్చర్యపోయాను. సెలవుల్లో ఉన్నా కదా అని రెండు చేతుల్లోనూ చందమామలు పెట్టించుకున్నా, వేళ్ళకు టోపీలు కూడా ..!

"అసలు నువ్వు ఈ పాతకాలం డిజైన్ ఎందుకు పెట్టుకున్నట్టు, గోళ్ళన్నీ చూడు ఎంత పిచ్చిగా తయారయ్యాయో ? కనీసం ఇప్పుడైనా నెయిల్ పోలిష్ వేసుకోకపోతివి!!" - వారం తర్వాత ఆఫీసులో అడుగు పెట్టగానే ఒక స్నేహితురాలు వాదానికి దిగింది - " ఫలానా మాల్‌కి వెళ్తే, మొదట్లోనే ఒకడు కూర్చుని ఉంటాడు. ఐదంటే ఐదే నిముషాల్లో అరబిక్ డిజైన్ మోచేతుల దాకా పెట్టేస్తాడు. నువ్వక్కడికి వెళ్లనే లేదా ఇన్నాళ్ళూ ? "

మోచేతుల దాకా గోరింటాకా...ఛీ ఛీ!! మహా చిరాకు పడిపోతూ 'వెళ్ళలేద'న్నాను.

నే చేసిన ఘోర అపరాధానికి మూల కారణం అర్థమైనట్టుగా (కనిపెట్టినట్టుగా ) తల పంకించింది.

మరో రెండు సార్లు అరబిక్ గీతల్లో ఉన్న గొప్పతనాన్ని పెద్ద మనసు చేసుకుని నా కోసం వర్ణించి, తప్పకుండా వెళ్ళి తీరాలి సుమా, అని నన్ను హెచ్చరించి, ఆ అమ్మయి వెళ్ళిపోయింది.

నాలో నేను రహస్యంగా నవ్వుకుంటూ అనుకున్నా- ' నే మనసు పడి, ఏరి కోరి చందమామను నా గుప్పిట్లో పెట్టుకున్నాననుకుని సంబర పడుతుంటే, అర్థం లేని గీతలేవో ఐదు నిముషాల్లో కోన్‌తో బరికేసిన వ్యక్తి గురించి నా దగ్గర చెబుతుందేమిటి? నే వింటాననేనా? పిచ్చి పిల్ల!!"

ఈ సంతోషం నేను కోరి దక్కించుకున్నది, మళ్ళీ ఇంకొకసారి ప్రపంచం నిర్దాక్షిణ్యంగా వల పన్ని లాక్కెళ్ళేందుకు కాదు!

Better luck next time, baby! :)

**********************************